ਭਾਗ  1

ਗੁਰੂ ਤੇ ਉਸਦੇ ਚੇਲੇ

 

1. ਪੈਗੰਬਰ ਦਾ ਵੀਨਸ ਤਕ ਦਾ ਸਫ਼ਰ

ਇਕ ਚੇਲੇ ਨੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਉਸਦਾ ਮਾਲਕ ਬਾਗ ਵਿਚ ਇਧਰ ਤੋਂ ਉਧਰ ਸ਼ਾਂਤਚਿਤ ਚਹਿਲ ਕਦਮੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਪੀਲੇ ਭੂਕ ਚਿਹਰੇ ਉਤੇ ਗਮ ਦੇ ਡੂੰਘੇ ਚਿੰਨ੍ਹ ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਹੇ ਸਨ। ਚੇਲੇ ਨੇ ਮਾਲਕ ਨੂੰ ਅੱਲਾ ਦਾ ਨਾਂ ਲੈਕੇ ਅਗੋਂ ਦੀ ਹੋ ਕੇ ਸਲਾਮ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਦੁੱਖ ਦਾ ਕਾਰਨ ਪੁਛਿਆ। ਮਾਲਕ ਨੇ ਸੇਟੀ ਹੇਠਾਂ ਨੂੰ ਕਰਕੇ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਚੇਲੇ ਨੂੰ ਮੱਛੀ ਤਾਲਾਬ ਦੇ ਕੰਢੇ ਚਟਾਨ ਉਤੇ ਬੈਠਣ ਲਈ ਆਖਿਆ। ਉਸਨੇ ਇੰਜ ਹੀ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਮਾਲਕ ਦੇ ਪ੍ਰਵਚਨ ਸੁਨਣ ਸਈ ਤਤਪਰ ਹੋ ਉਠਿਆ।

ਮਾਲਕ ਕਹਿਣ ਲਗਾ -

"ਤੇਰੀ ਇੱਛਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਉਸ ਦੁਖਾਂਤ ਬਾਰੇ ਦਸਾਂ ਜੋ ਯਾਦਾਸ਼ਤ ਹਰ ਦਿਨ ਅਤੇ ਰਾਤ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀ ਸਟੇਜ ਉਤੇ ਖੇਡਦੀ ਹੈ। ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਲੰਮੀ ਚੁੱਪ ਅਤੇ ਅਣਕਹੇ ਭੇਦ ਤੋਂ ਅੱਕ ਗਿਆ ਏਂ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਹਉਂਕੇ ਤੇ ਵਿਰਲਾਪ ਤੈਨੂੰ ਦੁਖੀ ਕਰਦੇ ਨੇਂ। ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਏ, "ਜੇ ਮਾਲਕ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਗਮ ਦੇ ਮੰਦਰ ਵਿਚ ਦਾਖ਼ਲ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦੇਵੇਗਾ, ਤਾਂ ਫਿਰ ਉਸਦੇ ਲਾਡ ਨਾਲ ਭਰੇ ਹੋਏ ਘਰ ਵਿਚ ਮੈਂ ਕਿਵੇਂ ਦਾਖਲ ਹੋ ਸਕਾਂਗਾ?"

"ਸੁਣ, ਮੇਰੀ ਗਾਥਾ ਸੁਣ, ਪਰ ਮੇਰੇ ਉਤੇ ਤਰਸ ਨਾ ਕਰੀਂ ਕਿਉਂਕਿ ਤਰਸ ਕਮਜ਼ੋਰਾਂ ਵਾਸਤੇ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਹਾਲਾਂ ਮੁਸੀਬਤ ਵਿਚ ਵੀ ਤਕੜਾ ਹਾਂ।