"ਓਹ, ਖੁਸ਼ ਰਹਿਣੀ ਜੁਆਨੀ! "ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਕੇ ਪੁਛਿਆ, "ਦੁਖਾਂਤ ਦੀ ਦੇਵੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਕੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਕਿ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਏ? ਤੇ ਉਸਦਾ ਜੁਆਬ ਸੀ, "ਉਹ ਤੈਨੂੰ ਧਰਤੀ ਅਤੇ ਉਥੋਂ ਦੇ ਗਮਾਂ ਤੇ ਜਾਣੂੰ ਕਰਵਾਉਣ ਆਈ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਜਿਸਨੂੰ ਗਮ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਨਹੀਂ, ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਖੁਸ਼ੀ ਨਹੀਂ ਮਾਣ ਸਕਦਾ।"

ਫਿਰ ਦੈਵੀ ਸਚਾਈ ਨੇ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਉਤੇ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਰੱਖ ਦਿਤਾ। ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਹੱਥ ਚੁਕਿਆ, ਜੁਆਨੀ ਜਾ ਚੁਕੀ ਸੀ ਅਤੇ ਮੈਂ ਇੱਕਲਾ ਮਾਇਆਵੀ ਪਹਿਰਾਵਿਆਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਵਸਤਰ ਹੀਣ ਜਿਹਾ ਰਹਿ ਗਿਆ ਸਾਂ, ਮੈਂ ਚੀਕਿਆ,"ਜਿਊਸ ਦੀ ਬੇਟੀ ਜੁਆਨੀ ਕਿਥੇ ਗਈ ਹੈ?"

ਮੈਲਪੋਮੀਨ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲੀ,"ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਖੇਡਾਂ ਹੇਠ ਲੈ ਲਿਆ ਅਤੇ ਉੱਚੀ ਪਹਾੜ ਦੀ ਟੀਸੀ ਉਤੇ ਲੈ ਗਈ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਹੇਠਾਂ ਧਰਤੀ ਅਤੇ ਉਸ ਉਤੇ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਤਕਿਆ ਜੋ ਇਕ ਪੁਸਤਕ ਦੇ ਪੰਨਿਆਂ ਵਾਂਗ ਖਿਲਰਿਆ ਪਿਆ ਸੀ ਜਿਸ ਉਤੇ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਦੇ ਭੇਦ ਉਕਰੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਮੈਂ ਉਸ ਯੁਵਤੀ ਕੋਲ ਡਰਿਆ ਜਿਹਾ ਖੜਾ, ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਰਹੱਸਾਂ ਬਾਰੇ ਮਗਨ, ਜੀਵਨ ਦੇ ਚਿੰਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜਾਨਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਅਤੇ ਮੈਂ ਦੁੱਖ ਭਰੇ ਚਿਤਰ ਵੇਖੇ, ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਫ਼ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੁੱਖ ਦੇ ਸ਼ੈਤਾਨਾਂ ਨਾਲ ਲੜ ਰਹੇ ਸਨ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੋਹਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ। ਆਦਮੀ: ਹੁਣੇ ਇਕ ਪਾਸੇ ਆਸ ਦਾ ਖਿਚਿਆ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਹੁਣੇ ਹੀ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਨਿਰਾਸਾ ਵਿਚ ਘਿਰਿਆ ਹੋਇਆ।

ਮੈਂ ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਨਫਰਤ ਨੂੰ ਮਨੁੱਖੀ ਮਨ ਨਾਲ ਖਿਲਵਾੜ ਕਰਦੇ ਵੇਖਿਆ, ਪਿਆਰ ਮਨੁੱਖੀ ਗੁਨਾਹ ਨੂੰ ਛੁਪਾ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਚਾਪਲੂਸੀ, ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਤੇ ਤਾਬੇਦਾਰੀ ਦੇ ਨਸ਼ੇ ਨਾਲ ਮਦਹੋਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਨਫ਼ਰਤ ਉਸਨੂੰ ਉਤੇਜਿਤ ਕਰਦੀ ਅਤੇ ਸਚਾਈ ਵੱਲੋਂ ਉਸਦੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿਚ ਸਿੱਕਾ ਭਰਦੀ ਅਤੇ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਸਚਾਈ ਵੇਖਣ ਤੋਂ ਅੰਨ੍ਹਾਂ