ਵਿਦਾਇਗੀ
ਤੇ ਹੁਣ ਸ਼ਾਮ ਪੈ ਚੁੱਕੀ ਸੀ।
ਤੇ ਪੁਜਾਰਨ ਅਲ ਮਿਤਰਾ ਨੇ ਕਿਹਾ- "ਧੰਨ ਹੈ ਇਹ ਦਿਨ, ਇਹ ਥਾਂ, ਤੇ ਤੁਹਾਡੀ ਆਤਮਾ, ਜਿਸ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਏਨਾ ਗਿਆਨ ਵੰਡਿਆ।"
ਤੇ ਉਸ ਨੇ ਜੁਆਬ ਦਿੱਤਾ- "ਕੀ ਉਹ ਮੈਂ ਹੀ ਸਾਂ, ਜੋ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਸੀ? ਕੀ ਮੈਂ ਖ਼ੁਦ ਇਕ ਸਰੋਤਾ ਨਹੀਂ ਸਾਂ ?''* :
ਫਿਰ ਉਹ ਮੰਦਰ ਦੀਆਂ ਪੌੜ੍ਹੀਆਂ ਤੋਂ ਹੇਠਾਂ ਉਤਰਿਆ ਤੇ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਉਸ ਦੇ ਪਿੱਛੇ- ਪਿੱਛੇ ਚੱਲ ਪਏ ਤੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਜਹਾਜ਼ ਕੋਲ ਜਾ ਅੱਪੜਿਆ, ਤੇ ਉਸ 'ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਖੜ੍ਹਾ ਹੈ ਗਿਆ।
ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸੰਬੋਧਿਤ ਹੁੰਦਿਆਂ, ਉਸ ਨੇ ਉੱਚੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਕਿਹਾ-
"ਐ ਓਰਵੇਲਿਸ ਦੇ ਲੋਕੋ, ਇਹ ਪੌਣ ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਸਭਨਾਂ ਤੋਂ ਵਿਦਾ ਲੈਣ ਲਈ ਕਹਿ ਰਹੀ ਹੈ।
ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਓਨੀ ਕਾਹਲੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਜਿੰਨੀ ਇਸ ਪੋਣ ਨੂੰ ਹੈ, ਫੇਰ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਜਾਣਾ ਹੀ ਪੈਣੈ।
ਅਸੀਂ ਘੁੰਮਣ-ਫਿਰਨ ਵਾਲੇ ਲੋਕ, ਜੋ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇਕਾਂਤ ਦੀ ਭਾਲ 'ਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ, ਕਦੇ ਵੀ ਉਸ ਥਾਏਂ ਆਪਣੀ ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਸ਼ੁਰੂ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ, ਜਿਥੇ ਪਿਛਲੀ ਰਾਤ ਮੁਕਾਉਂਦੇ ਹਾਂ,
ਤੇ ਅਸੀਂ ਕਦੇ ਵੀ ਉਸ ਥਾਏਂ ਦੋਬਾਰਾ ਸੂਰਜ ਚੜ੍ਹਦਾ ਨਹੀਂ ਵੇਖਦੇ, ਜਿਥੇ ਅਸੀਂ ਪਿਛਲੀ ਵਾਰ ਸੂਰਜ ਛਿਪਦਾ ਵੇਖਿਆ ਸੀ।
ਤੇ ਜਦੋਂ ਇਹ ਧਰਤੀ ਸੌਂ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਉਦੋਂ ਹੀ ਅਸੀਂ ਯਾਤਰਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।
ਅਸੀਂ ਇਕ ਤਕੜੇ ਬਿਰਖ ਦੇ ਬੀਜ ਹਾਂ, ਜੋ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਰਿਪੱਕ ਹੋਣ 'ਤੇ ਪੂਰੇ ਸਮਰਪਣ- ਭਾਵ ਨਾਲ ਪੈਣ ਦੇ ਸਪੁਰਦ ਕਰ ਦਿੱਤੇ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਤੇ ਚੁਫ਼ੇਰੇ ਖਿਲਾਰ ਦਿੱਤੇ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ।
ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਵਿਚਕਾਰ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਸਮੇਂ ਲਈ ਰਿਹਾ ਤੇ ਉਸ ਤੋਂ ਵੀ ਘੱਟ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੁਝ ਆਖ ਸਕਿਆਂ।
ਪਰ ਜਦੋਂ ਮੇਰੇ ਬੋਲ ਤੁਹਾਡੇ ਕੰਨਾਂ 'ਚ ਧੀਮੇ ਪੈ ਜਾਣਗੇ ਤੇ ਮੇਰਾ ਪਿਆਰ ਤੁਹਾਡਿਆਂ
* ਗੁਰੂ ਅਰਜਨ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਸ਼ਾਇਦ ਇਸੇ ਅਵਸਥਾ ਬਾਰੇ ਵੀ ਲਿਖਿਐ-
'ਧੁਰ ਕੀ ਬਾਣੀ ਆਈ, ਤਿਨ ਸਗਲੀ ਚਿੰਤ ਮਿਟਾਈ।'
(ਹਵਾਲਾ-ਪੰਜਾਬੀ ਅਨੁਵਾਦਕ)
