ਲੇ ਚੌਲਾਂ। ਪਰ ਇਸ ਵਿਚਾਰ ਨਾਲ ਮੈਂ ਬੇਹੋਸ਼ ਮੁਟਿਆਰ ਨੂੰ ਬਾਹਾਂ 'ਚ ਚੁੱਕਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵੀ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਉਸ ਮੁਰਦਾ ਜਿਹੇ ਜਿਸਮ ਦਾ ਭਾਰ ਮੈਥੋਂ ਨਾ ਚੁੱਕ ਹੋਇਆ। ਉਂਝ ਵੀ ਜਿਉਂਦੇ ਨਾਲ ਮੁਰਦੇ ਪ੍ਰਾਣੀ ਦਾ ਭਾਰ ਵੱਧ ਹੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਮੁਟਿਆਰ ਨੂੰ ਉਥੇ ਹੀ ਲਿਟਾ ਕੇ ਤੇਜ ਕਦਮਾਂ ਨਾਲ ਰਾਮਆਸਰੇ ਵਾਲੇ ਮੁਹੱਲੇ ਵੱਲ ਚੱਲ ਪਿਆ ਸੀ।

ਤੱਦ ਨੂੰ ਬਾਰਿਸ਼ ਹੋਰ ਤੇਜ ਹੋ ਗਈ ਤੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਗੜੇ ਵੀ ਪੈਣ ਲੱਗ ਪਏ ਸਨ। ਹਨੇਰਾ ਇੰਨਾ ਗੂੜ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਹੱਥ ਨੂੰ ਹੱਥ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸੁੰਝਦਾ ਪਿਆ। ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੂਰ ਚੱਲ ਕੇ ਹੀ ਮੇਰੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਫੁੱਲਣੀਆਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈਆਂ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਛੇਤੀ ਤੋਂ ਛੇਤੀ ਮੁਹੱਲੇ ਭਾਈ ਪੁੱਜਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਸਿਰ ਤੋਂ ਪੈਰਾਂ ਤਾਈਂ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਭਿੱਜ ਗਿਆ ਸੀ। ਗੜੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਵੱਜ ਕੇ ਉਲਰ ਕੇ ਇਧਰ ਉਧਰ ਡਿੱਗ ਰਹੇ ਸਨ। ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ 'ਤੇ ਖਿੱਝ ਜਿਹੀ ਆਈ। ਇਹ ਕੀ ਮੁਸੀਬਤ ਗਲ ਪਾ ਲਈ, ਅਖੇ 'ਆ ਬੇਲ ਮੁਝੇ ਮਾਰ'। ਅੱਗੇ ਕਦਮ ਵਧਾਉਣ ਲਈ ਸਰੀਰ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦਾ ਪਿਆ ਸੀ ਤੇ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜਨ ਦੀ ਜ਼ਮੀਰ ਇਜਾਜ਼ਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇ ਰਿਹਾ। ਅਜੀਬ ਕਸ਼ਮਕਸ਼ ਵਿਚ ਫਸ ਗਿਆ ਸੀ। ਰੁਕ- ਰੁਕ ਕੇ ਬਿਜਲੀ ਲਿਸ਼ਕਦੀ ਤਾਂ ਮਾੜਾ ਜਿਹਾ ਰਾਹ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦਾ। ਦਰੱਖ਼ਤਾਂ ਦੇ ਪੱਤਿਆਂ 'ਤੇ ਡਿਗਦੇ ਗੜੇ ਤੇ ਪਾਣੀ ਦੀਆਂ ਮੋਟੀਆਂ-ਮੋਟੀਆਂ ਬੂੰਦਾਂ, ਤੇਜ ਗਤੀ ਨਾਲ ਟਕਰਾ ਕੇ ਤੜ-ਤੜ ਦੀ ਡਰੋਣੀ ਜਿਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਪੈਦਾ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ ।

ਭਿੱਜਾ ਸਰੀਰ ਠੰਡ ਨਾਲ ਸੁੰਨ ਹੁੰਦਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਅਜਿਹੀ ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਤਾਂ ਉਸ ਮੁਟਿਆਰ ਦਾ ਬਚਣਾ ਹੋਰ ਵੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ। ਮੈਨੂੰ ਛੇਤੀ ਤੋਂ ਛੇਤੀ ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੂਚਨਾ ਪੁਜਾਉਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਖੂਹ ਦੀ ਮੌਣ 'ਤੇ ਅਚੇਤ ਪਈ ਮੁਟਿਆਰ ਦਾ ਖ਼ਿਆਲ ਆਉਂਦਿਆਂ ਹੀ, ਅੰਦਰੋਂ ਫਿਰ ਹਿਮਤ ਨੇ ਹੱਲਾਸ਼ੇਰੀ ਦਿੱਤੀ। ਮੈਂ ਲੜਖੜਾਉਂਦੇ ਕਦਮਾਂ ਨਾਲ ਡਿੱਕੋ-ਡੇਲੇ ਜਿਹੇ ਖਾਂਦਾ ਮੁਹੱਲੇ ਦੀ ਚੜ੍ਹਾਈ ਲਗਪਗ ਚੜ੍ਹ ਹੀ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਸਾਹਮਣਿਉਂ ਚੜ੍ਹਾਈ ਉਤਰਦੇ ਕੁੱਝ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਦੀ ਬਿੜਕ ਸੁਣਾਈ ਦਿੱਤੀ। ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲੇ ਕਿ ਮੈਂ ਕੁਝ ਸਮਝ ਸਕਦਾ ਉਹ ਲੋਕ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਗਏ। ਸਭ ਤੋਂ ਮੂਹਰਲੇ ਬੰਦੇ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਜਗਦੀ ਲਾਲਟੇਨ ਸੀ। ਮਗਰਲੇ ਤਿੰਨ-ਚਾਰ ਬੰਦਿਆਂ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਡਾਂਗਾਂ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖਦਿਆਂ ਸਾਰ ਹੀ ਮੈਂ ਹਰਦਿਆਂ ਪੁੱਛਿਆ, “ਉਹ ਖੂਹ 'ਤੇ ਇਕ ਕੁੜੀ ਬੇਹੋਸ਼ ਪਈ ਹੈ, ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਨੂੰ ਹੀ ਲੱਭਣ ਜਾ ਰਹੇ ਹੋ ਨਾ ?"

"ਆਹੋ-ਆਹੋ ਖੂਹੇ 'ਤੇ ਪਈਓ ਸ਼ੈਲ, ਚਲ ਛੇੜ ਕਰੋ। ਚੁੱਕੀ ਕੇ ਲਈ ਆਗੇ ਉਨੂੰ। ਮਾਹਟਰ ਜੀ ਤੁਸਾਂ ਜੇ ਚਲੀ ਕੇ ਬੈਠੇ ਛੱਨੀਆ (ਘਰ) ਅਸਾਂ ਜੇ ਸ਼ੈਲ ਨੂੰ ਲਈ ਕੇ ਆਨੇ ਆਂ ।" ਕਹਿੰਦੇ ਹੋਏ ਉਹ ਤੇਜੀ ਨਾਲ ਉਤਰਾਈ ਉਤਰਦੇ ਅੱਗੇ ਵਧ ਗਏ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਮੁੰਡਾ ਰੁਕ ਗਿਆ ਸੀ ਮੈਨੂੰ ਨਾਲ ਲਿਜਾਣ ਲਈ, ਜਦੋਂਕਿ ਮੈਂ ਤਾਂ ਤੁਰੰਤ ਆਪਣੇ ਚੁਬਾਰੇ 'ਤੇ ਪਰਤਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ