ਉਸ ਔਰਤ ਨੇ ਵਰਾਂਡੇ ਦੀ ਕਿੱਲੀ ਨਾਲ ਟੰਗੇ ਸੇਲ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਲਾਹੇ ਤੇ ਅੰਦਰ ਚਲੀ ਗਈ। ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ ਉਹੀ ਮੁੰਡਾ ਮੇਲਾ ਜਿਹਾ ਬਦਬੂ ਮਾਰਦਾ ਤੋਲੀਆ ਫੜਾ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਨਾ ਚਾਹੁੰਦਿਆਂ ਹੋਇਆ ਵੀ ਉਸ ਤੋਲੀਏ ਨਾਲ ਸਿਰ, ਹੱਥ-ਮੂੰਹ ਪੂੰਝ ਲਏ। ਔਰਤ ਨੇ ਦਰਵਾਜਾ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਸ਼ੈਲ ਦੇ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਨੁੱਚੜਦੇ ਕੱਪੜੇ ਬਦਲੇ। ਬਾਹਰ ਵਰਾਂਡੇ ਵਿਚ ਟਿਮਟਿਮਾਉਂਦੇ ਦੀਵੇ ਦੀ ਮੱਧਮ ਜਿਹੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਵਿਚ ਮੁਹੱਲੇ ਦੇ ਕੁੱਝ ਹੋਰ ਬੱਚੇ ਵਿਰਧ, ਜਵਾਨ ਔਰਤਾਂ-ਮਰਦ ਇਕੱਠੇ ਹੋਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ ਸਨ।

ਮੈਂ ਚਾਹ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਵੇਲੇ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਸ਼ੈਲ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਕਿਸੇ ਦਾ ਵੀ ਧਿਆਨ ਇਸ ਪਾਸੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਗਿਆ। ਤਦ ਨੂੰ ਇਕ ਜਟਾਵਾਂ ਵਾਲੇ ਬਾਬੇ ਨੇ ਵਿਹੜੇ 'ਚ ਪੈਰ ਧਰੇ। ਵਰਾਂਡੇ 'ਚ ਇਕੱਠੇ ਹੋਏ ਲੋਕਾਂ ਨੇ "ਜੇ ਹੋ ਭੋਰੂ ਥਾਬਿਆਂ ਦੀ" ਦਾ ਜੈਕਾਰਾ ਛੱਡਿਆ ਤੇ ਆਪੋ-ਆਪਣੀ ਥਾਂ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋ ਗਏ। ਵਰਾਂਡੇ 'ਚ ਆਉਣ 'ਤੇ ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਵਾਰੋ-ਵਾਰੀ ਝੁਕ ਕੇ ਬਾਬਿਆਂ ਦੇ ਚਰਣ ਸਪਰਸ਼ ਕੀਤੇ। ਭਗਵੇਂ ਰੰਗ ਦਾ ਕੁੜਤਾ-ਪਜਾਮਾ, ਗਲ 'ਚ ਰੁਦਰਾਖ ਦੀ ਮਾਲਾ, ਮੋਢੇ 'ਤੇ ਇਕ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਬੇਲਾ। ਡੱਬ-ਖਡੱਬੀ ਚਿੱਟੀ-ਕਾਲੀ ਦਾਹੜੀ, ਅਮਲ ਮਾਰੀਆ ਅੱਖਾਂ, ਗੰਭੀਰ ਚਿਹਰਾ, ਦਰਮਿਆਨਾ ਜਿਹਾ ਕੱਦ, ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਮੋਟਾਪੇ ਵਾਲਾ ਸਰੀਰ।

ਬਾਬਾ ਸ਼ੇਲ ਵਾਲੇ ਅੰਦਰ ਚਲਿਆ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਸ਼ੈਲ ਦੀਆਂ ਪਲਕਾਂ ਉਘਾੜੀਆਂ। ਸਿਰ ਨੂੰ ਫੜ ਕੇ ਹਿਲਾਇਆ। ਬੰਦ ਦੰਦ ਖੋਲ੍ਹਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ।

"ਫਿਕਰੇ ਦੀ ਲੋੜ ਨੀ-ਉਣੇ ਈ ਕਰੀ ਦੇਣੀ ਏ ਠੀਕ, ਕੁਝ ਨੀ ਹੋਇਆ, ਜਾਗੋ ਬਨ੍ਹਾ ਬੂਟੀ ਤੇ ਕੜਛੀਏ 'ਚ ਅੰਗਿਆਰੇ ਲਈ ਆਗੋ. " ਬਾਬੇ ਦਾ ਹੁਕਮ ਸੁਣਦਿਆਂ ਸਾਰ ਹੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਆਇਆ ਮੁੰਡਾ ਬਨਾ ਲੈਣ ਚਲਿਆ ਗਿਆ ਤੇ ਸ਼ੈਲ ਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਚੁੱਲ੍ਹੇ 'ਚ ਕੁਝ ਅੰਗਿਆਰ ਕੱਢ ਕੇ ਬਾਬ ਨੂੰ ਫੜਾ ਗਈ। ਬਾਬੇ ਨੇ ਆਪਣੇ ਥੈਲੇ 'ਚੋਂ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਗੁੱਗਲ ਕੱਢ ਕੇ ਅੰਗਿਆਰਿਆਂ 'ਤੇ ਧਰ ਦਿੱਤਾ। ਫਿਰ ਹੱਥ ਨਾਲ ਹਵਾ ਦਿੱਤੀ। ਧੂੰਆਂ ਉਠਦੇ ਸਾਰ ਹੀ ਸਾਰਾ ਵਾਤਾਵਰਣ ਗੁੱਗਲ ਦੀ ਉਤੇਜਕ ਜਿਹੀ ਗੰਧ ਨਾਲ ਭਰ ਗਿਆ। ਭੋਰੂ ਬਾਬੇ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵੀ ਸਰੂਰ ਨਾਲ ਭਰਦੀਆਂ ਜਾ ਰਹੀਆ ਸਨ।

ਮੈਂ ਇਹ ਸਭ ਵੇਖ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਸੀ ਕਿ ਸ਼ੈਲ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਵਿਖਾਲਣ ਦੀ ਥਾਂ ਇਹ ਸਭ ਕੀ ਕਰ ਰਹੇ ਨੇ। ਮੈਂ ਇਹ ਸਾਰਾ ਕੁੱਝ ਹੁੰਦਾ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰੀ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਇਸ ਜਗਿਆਸਾ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਹੇਠ ਚਾਹ ਦੀ ਤਲਬ ਕੁੱਝ ਮੱਠੀ ਪੈ ਗਈ ਸੀ। ਬਾਹਰ ਹਲਕਾ ਮੀਂਹ ਪੈ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਥੋੜ੍ਹੀ-ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਮਗਰੋਂ ਬਿਜਲੀ ਦੀ ਲਿਸ਼ਕਦੀ ਸੀ। ਇਨ੍ਹੇ ਨੂੰ ਉਹ ਮੁੰਡਾ ਬੰਨ੍ਹਾਂ-ਬੂਟੀ ਦੀਆਂ ਟਾਹਣੀਆਂ ਲੈ ਆਇਆ। ਉਸ ਨੇ ਝਾੜ ਕੇ ਟਾਹਣੀਆਂ ਤੋਂ ਪਾਣੀ ਦੀਆਂ ਬੂੰਦਾਂ ਨੂੰ ਅਲੱਗ ਕੀਤਾ ਤੇ ਤੇਰੂ ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਫੜਾ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਮੈਂ ਇਹ ਸਭ ਕਾਰਵਾਈ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਵੇਖਣੀ ਚਾਹੁੰਦਾ