ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਮੰਜੇ ਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਇਜ ਖਿਸਕਾ ਲਿਆ ਸੀ ਕਿ ਅੱਧ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਵਿਚੋਂ ਦੀ ਬਾਬੇ ਵੱਲੋਂ ਕੀਤੀ ਕਾਰਵਾਈ ਨਜ਼ਰ ਆ ਸਕੇ।

ਬਾਬੇ ਨੇ ਬਨ੍ਹੇ ਦੀ ਡਾਲੀ ਨਾਲ ਬੇਸੁਧ ਪਈ ਸ਼ੈਲ ਨੂੰ ਸਿਰ ਤੋਂ ਪੈਰਾਂ ਤਾਈਂ ਛੋਹਿਆ। ਫਿਰ ਕੋਈ ਮੰਤਰ ਪੜ੍ਹਦਿਆਂ, ਡਾਲੀ ਨੂੰ ਕੱਚੇ ਫਰਸ਼ 'ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਪਟਕਿਆ। ਬਾਬੇ ਨੇ ਕਈ ਵਾਰੀ ਇਸ ਕਿਰਿਆ ਨੂੰ ਦੁਹਰਾਇਆ। ਪਰ ਸ਼ੈਲ ਦੀ ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਨਹੀਂ ਟੁੱਟੀ। ਫਿਰ ਭੋਰੂ ਬਾਬੇ ਨੇ ਬਨਾ ਤਾਲੀ ਇਕ ਪਾਸੇ ਰੱਖਦਿਆਂ ਪਾਟੇ ਬੰਝ ਵਰਗੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਚੀਕ ਕੇ ਕਿਹਾ, "ਤੂੰ ਦੀਆਂ ਨੀ ਮੰਨਣਾ, ਫਿਰੀ-ਮਿਨੂ ਤੇਰਾ ਲਾਜ ਕਰਨਾ ਈ ਪੰਗ-ਤੂੰ ਈਆਂ ਈ ਦਫਾ ਹੋਈ ਜਾਂਦਾ ।" ਇਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਸ਼ੈਲ ਦੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਗੁੱਤ ਤੋਂ ਫੜ ਕੇ ਨਾਰੀਅਲ ਦੇ ਜੁੱਟ ਵਾਂਗ ਪੂਰੀ ਬੇਦਰਦੀ ਨਾਲ ਸੱਜੇ-ਖੱਬੇ ਝੰਜੋੜਿਆ। ਵਾਲ ਖਿੱਚੇ ਜਾਣ ਕਰਕੇ ਸ਼ੈਲ ਦਾ ਸਿਰ ਉਪਰ ਨੂੰ ਚੁੱਕਿਆ ਗਿਆ। ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿਚ ਹਰਕਤ ਹੋਈ। ਸ਼ੈਲ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕੀਤਿਆਂ-ਕੀਤਿਆਂ ਕਮਜੋਰ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਭੇਰੂ ਬਾਬੇ ਦੀ ਮਜ਼ਬੂਤ ਪਕੜ ਤੋਂ ਆਜ਼ਾਦ ਕਰਾਉਣਾ ਚਾਹਿਆ। ਪਰ ਭੈਰੂ ਬਾਬੇ ਨੇ ਦੂਜੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਸ਼ੈਲ ਦੇ ਦੋਵੇਂ ਹੱਥ ਕਾਬੂ ਕਰ ਲਏ ਤੇ ਮੁੜ ਚੀਕਿਆ, "ਕੁਣ ਐਂ ਤੂੰ ਬੋਲਦਾ ਕੰਹ ਨੀ ।"

ਸ਼ੈਲ ਦੀ ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਟੁੱਟ ਗਈ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਮਰੀਅਲ ਤੇ ਮੱਧਮ ਜਿਹੀ ਦਰਦ ਭਿੱਜੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਕਿਹਾ, ਮਿਜ ਛੱਡੀ ਦੰਗੇ।"

"ਕੀਆਂ ਛੱਡੀ ਦਿਆਂ ? ਕੋਹ ਛੱਡੀ ਦਿਆਂ ? ਪੈਲਾਂ ਤੂੰ ਇਸ ਦੁਖਿਆਰੀਏ ਨੂੰ ਛੱਡ। ਏਸ ਘਰੇ ਨੂੰ ਛੱਡ, ਏਸ ਪਿੰਡੇ ਨੂੰ ਛੱਡ, ਮੇਰਾ ਅਲਾਕਾ ਛੱਡੀ ਦੇ ਫਿਰੀ ਮੈਂ ਵੀ ਛੋਡੀ ਦਿੰਗਾ ਤਿਨੂੰ ।" ਖ਼ੁਮਾਰੀ ਭਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਛੇਤੀ-ਛੇਤੀ ਝਮਕਾਉਂਦਿਆਂ ਭੇਰੂ ਬਾਬਾ ਇਕੋ ਸਾਹ ਵਿਚ ਬੋਲ ਗਿਆ ਸੀ।

ਮੇਰੀਆਂ ਹੈਰਾਨਕੁੰਨ ਨਜ਼ਰਾਂ ਕਦੋਂ ਭੋਰੂ ਬਾਬੇ ਦੇ ਸੰਵੇਦਨਾ ਰਹਿਤ ਨਿਰਦਈ ਜਿਹੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਟਿਕ ਜਾਦੀਆਂ ਜਾਂ ਫਿਰ ਸ਼ੈਲ ਦੇ ਪੀੜ ਨਾਲ ਗੜੁੱਚ ਭੇਅ ਗ੍ਰਸਤ ਜ਼ਰਦ ਮੁੱਖ 'ਤੇ। ਉਥੋਂ ਦਾ ਸਾਰਾ ਹੀ ਵਾਤਾਵਰਣ ਰਹਿਸਮਈ ਤੇ ਡਰੌਣਾ ਜਿਹਾ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਲਾਗੇ ਬੈਠੇ ਲੋਕ ਵੀ ਸਾਹ ਰੋਕ ਕੇ ਬੜੀ ਹੀ ਗੰਭੀਰਤਾ ਤੇ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਭੇਰੂ ਬਾਬੇ ਦੀ ਹਰੇਕ ਕਾਰਵਾਈ ਦੇਖ ਰਹੇ ਸਨ। ਸਾਡੇ ਵੇਖਦਿਆਂ ਹੀ ਵੇਖਦਿਆਂ ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਥੈਲੇ 'ਚੋਂ ਲੋਹੇ ਦਾ ਸੰਗਲ ਕੱਢ ਲਿਆ। ਮੇਰਾ ਕਾਲਜਾ ਕੰਬਿਆ। ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਤੋਂ ਪੇਰਾ ਭਾਈ ਝੁਣਝੁਣੀ ਜਿਹੀ ਦੌੜ ਗਈ। ਮੈਂ ਡੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਬਾਬੇ ਵੱਲ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ।

"ਫਿਰੀ ਤੂ ਈਆਂ ਨੀ ਮੰਨਣਾ ਬੋਲ ਜਾਂਦਾ ਐ ਜਾਂ ਨਈ... " ਭੇਰੂ ਬਾਬੇ ਨੇ ਐਤਕੀਂ ਸ਼ੈਲ ਦੇ ਸਿਰ ਦੇ ਵਾਲ ਇੰਨੀ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਪੁੱਟੇ ਕਿ ਸੇਲ "ਉਏ ਮੇਰੀਏ ਮਾਏ.... ।" ਕਹਿ ਕੇ ਤੜਪਦੀ ਉਠ ਕੇ ਬੈਠ ਗਈ। ਬਾਬੇ ਨੇ ਸੰਗਲ ਹਵਾ ਵਿਚ ਲਹਿਰਾਇਆ ਤੇ ਤੜਾਕ ਕਰਦਾ ਸੇਲ ਦੀ ਪਿੰਜਰਨੁਮਾ ਪਿੱਠ 'ਤੇ ਜੜ ਦਿੱਤਾ।