ਮਿੱਜੋ ਬਲੇਮੇਂ ਬਿਚ ਲੈਣ ਲਈ। ਮਿਜੋ ਧੋਖਾ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਉਏ ਮੈਂ ਬੀ ਭੋਰੂ ਬਾਬਾ ਆਂ, ਲਗਦਾ ਤੂੰ ਮਿਜ ਪਛਾਣਿਆ ਨੀ। ਮੇਰਾ ਨਾਂ ਸੁਣੀ ਕੇ ਤਾਂ ਬੋਡੇ- ਬੱਡੇ ਭੂਤ-ਪ੍ਰੇਤ ਚੁੜੇਲਾਂ ਥਰ-ਥਰ ਕੰਬਦੀਆਂ ਤੇਰੀ ਤਾਂ ਅਕਾਰ ਈ ਕੇ ਐ ਤੇਰਾ ਹੌਸਲਾ ਕੀਆ ਪਈ ਗਿਆ ਮੇਰੇ ਲਾਕੇ ਵਿੱਚ ਪੈਰ ਪੈਣ ਦਾ? ਤੜਾਕ-ਤੜਾਕ। ਰੇਅ ਪਿੰਜਣ ਵਰਗੀ ਆਵਾਜ਼ ਉਭਰੀ ਸੀ, ਸ਼ੈਲ ਦੀ ਪਿੱਠ 'ਤੇ ਲਗਾਤਾਰ ਸੰਗਲ ਵੱਜਣ ਮਗਰੋਂ ।" "ਛੱਡ ਖਾਂ ਇਸ ਬਚਾਰੀਏ ਨੂੰ। ਏਹ ਤਾਂ ਪੈਲੇ ਦੀ ਕਰਮਾਂ ਮਾਰੀ ਐ। ਜਾ ਕਿਸੇ ਦੁਸ਼ਮਨੇ ਦੇ ਘਰ ਜਾ, ਛੱਡ ਖੇਹੜਾ ਇਸ ਦਾ ।" ਭੇਰੂ ਬਾਬਾ ਜਿਵੇਂ ਪਹਾੜੀਏ ਦੀ ਮਿਨਤਾਂ ਕਰਦਾ ਪਿਆ ਸੀ।

"ਕੁਤਾਹ ਜਾਣਾ ਬਾਬਾ ਜੀ। ਮਿਜ ਕੁੱਬੇ ਢੋਅ ਦੇ ਬਾਬਾ ਜੀ ਏਸ ਦੁਨੀਆਂ ਬਿੱਚ? ਇਥੇ ਈ ਰੁੱਖੀ-ਸੁੱਕੀ ਖਾਈ ਕੇ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਕਰੀ ਲੱਗੀ...!" ਸ਼ੈਲ ਕੁਰਲਾਈ ਸੀ।

"ਤੂੰ ਜਾਣਾ ਜਾਂ ਨੀ? ਦਿੱਖੀ ਲੱਗ, ਕੀਆਂ ਰੂਪ ਬਦਲੀ-ਬਦਲੀ ਕੇ ਮਿੱਜੇ ਧੋਖਾ ਦੇਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਾ ਦਾ ਏ।" ਭਰੂ ਬਾਬੇ ਦੀ ਜਿੰਨੀ ਤੇਜ ਜੁਬਾਨ ਚਲਦੀ ਪਈ ਸੀ ਉਨੇ ਹੀ ਭੇਜ ਹੱਥ। ਉਹ ਬਿਨਾਂ ਰੁਕੇ ਸ਼ੈਲ ਦੀ ਪਿੱਠ 'ਤੇ ਜਾਨਵਰਾਂ ਵਾਂਗ ਸੰਗਲ ਮਾਰੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸੇਲ ਪੀੜ ਨਾਲ ਗੰਢ ਬਣੀ ਪਈ ਸੀ। ਦਿਲ ਕੰਬਾਊ ਚੀਕਾਂ ਹੁਣ ਮੱਧਮ ਪੈਂਦੀਆਂ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਉਸਦਾ ਪ੍ਰਤੀਰੋਧ ਘਟਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਪੈਰ ਨਿਸਲ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਸ਼ਾਇਦ ਦਰਦ ਹੁਣ ਹੋਦੇ ਵੱਧ ਕੇ ਹੁਣ ਦਰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਹਿ ਗਿਆ। ਸ਼ੈਲ ਦੇ ਸਵੈਟਰ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਪਿੱਠ ਦੀ ਚਮੜੀ ਵੀ ਉਧੜ ਗਈ ਸੀ। ਭੋਰੂ ਬਾਬਾ ਹੋਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਕਰੂਰ ਪੰਜੇ ਕੁੱਝ ਢਿੱਲੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਮੁੜ ਅਚੇਤ ਹੁੰਦੀ ਜਾਂਦੀ ਸ਼ੈਲ ਨੂੰ ਭੇਰੂ ਨੇ ਝਟਕਾ ਜਿਹਾ ਦੇ ਕੇ ਮੰਜੇ 'ਤੇ ਪਟਕ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। "ਹਾਏ ਮੈਂ ਮਰੀ ਗਈ" ਦੀ ਮੱਧਮ ਜਿਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਨਾਲ ਸ਼ੈਲ ਇਕ ਪਾਸੇ ਲੁੜਕ ਗਈ ਸੀ। ਭਰੂ ਨੇ ਹੱਥਲਾ ਸੰਗਲ ਆਪਣੇ ਝੋਲੇ ਵਿਚ ਰੱਖ ਲਿਆ ਸੀ ਤੇ ਆਪ ਵੀ ਕੱਚੇ ਵਰਸ਼ 'ਤੇ ਵਿਛੀ ਬੇਰੀ 'ਤੇ ਪਲਾਥੀ ਮਾਰ ਕੇ ਬੈਠ ਗਿਆ ਸੀ।

ਸ਼ੈਲ ਦੀ ਹਾਲਤ 'ਤੇ ਦੁਰਗਤੀ ਹੁੰਦੀ ਵੇਖ ਕੇ ਮੇਰਾ ਕਾਲਜਾ ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਮੈਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਬੇਵਕੂਰੀ 'ਤੇ ਬਹੁਤ ਗੁੱਸਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਜਿਹੜੇ ਇਕ ਬੀਮਾਰ ਲਾਚਾਰ ਤੇ ਕਮਜੋਰ ਲੜਕੀ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਝੋਟਾ-ਕੁੱਟ ਵੇਖ ਕੇ ਵੀ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਬੈਠੇ ਸਨ। ਮੁਰਦਾ ਖਮੇਸ਼ੀ ਨਾਲ ਭਰੇ ਸਾਰਾ ਕੁੱਝ ਕਿਸੇ ਤਮਾਸ਼ੇ ਵਾਂਗ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ।

ਭੈਰੂ ਬਾਬੇ ਨੇ ਇਕ ਵਾਰੀ ਫਿਰ ਆਪਣੀ ਚਿਲਮ ਭਰਵਾਈ। ਸ਼ੈਲ ਦੀ ਮਾਂ ਬਾ-ਬੇਲਈ ਪਿਤਲ ਦੇ ਵੱਡੇ ਸਾਰੇ ਗਿਲਾਸ ਵਿਚ ਗਰਮਾ ਗਰਮ ਦੁੱਧ ਰੱਖ ਗਈ। ਚਿਲਮ ਦਾ ਸੂਟਾ ਭਰਦਿਆਂ ਭੇਰੂ ਬਾਬੇ ਨੇ ਕੋਲ ਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ, "ਫਿਕਰੇ ਆਲੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨੀ ਮੈਂ ਪਹਾੜੀਏ ਨੂੰ ਸਬਕ ਸਿਖਾਈ ਦਿੱਤਾ। ਉਨੀ ਤੋਬਾ ਕਰੀ ਲਈ। ਊਣ ਉਨੀ ਏਸ ਪੱਖੇ ਮੂੰਹ ਨੀ ਕਰਨਾ। ਮੈਂ ਇਨੂੰ ਅੱਜ ਈ ਪਿੱਛੇ ਦੀਆਂ ਬਸੋਈਆਂ 'ਤੇ ਕੀਲੀ ਦੇਣਾ। ਈਆ ਕਰੀਂ, ਕੱਲੇ ਨੂੰ ਪੰਜ