ਕੰਜਕਾਂ ਨੂੰ ਕੱਚੀ ਰੋਟੀ ਖੁਆਈ ਦੇਣੀ। ਤਰਕਾਲਾਂ ਨੂੰ ਮੈਂ ਵਿਰੀ ਫੇਰਾ ਪੇਗਾ। ਨਾਲੇ ਚੇਤੇ ਰੱਖੀ ਅੰਦੀਆਂ ਸਗਰਾਂਦੀ ਨੂੰ ਕੁੜੀਏ ਨੂੰ ਦੁੱਖ ਭੰਜਨੀ ਟੋਭੇ 'ਤੇ ਨਹਾ ਆਈ। ਘੱਟ ਘੱਟ ਚਾਰ ਭਦਾੜੀਆਂ ਜ਼ਰੂਰ ਭਰੀ ਲਈ ਹਰੇਕ ਸੰਗਰਾਂਦੀ ਨੂੰ, ਨੌਂ-ਬਰ-ਨੌਂ ਹੋਈ ਜਾਣਾ ਸ਼ੈਲ ਨੇ। ਘਾਬਰਨੇ ਦੀ ਕੋਈ ਲੋੜ ਨੀ, ਜਹਾੜੀ ਭਾਈ ਭੇਰੂ ਹੋਗਾ।" ਇੰਨੇ ਨਿਰਦੇਸ਼ ਦੇ ਕੇ ਭਰੂ ਬਾਬਾ ਆਪਣਾ ਥੈਲਾ ਮੋਢੇ 'ਤੇ ਲਮਕਾ ਕੇ ਚੱਲਿਆ ਤਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ "ਜੇ ਬਾਬਿਆਂ ਦੀ" ਦਾ ਜੈਕਾਰਾ ਛੱਡ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵਿਦਾ ਕੀਤਾ ਸੀ।

ਭੈਰੂ ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਚਿਲਮ ਭਰ ਕੇ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਮੁੰਡਾ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਪਿਤਲ ਦੇ ਗਿਲਾਸ ਵਿਚ ਚਾਹ ਫੜਾ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਭੇਰੂ ਬਾਬਾ ਦੀ ਕਾਰਗੁਜ਼ਾਰੀ ਵੇਖਣ ਵਿਚ ਇਨਾ ਗੁਆਚ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਨਾ ਮੈਨੂੰ ਠੰਡ ਹੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਚਾਹ ਦੀ ਤਲਬ ਜਾਗੀ ਸੀ। ਚਾਹ ਗੁੜ ਦੀ ਬਣਾਈ ਗਈ ਸੀ ਉਸ ਵਿਚੋਂ ਮਿੱਟੀ ਵਰਗੀ ਗੰਧ ਵੀ ਆਉਂਦੀ ਪਈ ਸੀ, ਸ਼ਾਇਦ ਚਾਹ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਦੁੱਧ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਚਾਟੀ ਵਿਚ ਕਾੜਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।

ਚਾਹ ਪੀਣ ਮਗਰੋਂ ਇਕ ਆਦਮੀ ਹਨੇਰੇ 'ਚ ਲਾਲਟੈਨ ਲੈ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਚੁਬਾਰੇ ਤੱਕ ਛੱਡ ਆਇਆ ਸੀ। ਆਕਾਸ਼ ਵਿਚ ਬੱਦਲ ਤਾਂ ਸਨ ਪਰ ਵਰਖਾ ਰੁਕੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਵੀ ਸ਼ੈਲ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦਾ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਮੂਹਰੇ ਕਦੇ ਵਿਲਕਦੀ, ਛਟਪਟਾਉਂਦੀ, ਤੜਪਦੀ, ਪੀੜ ਨਾਲ ਚੀਕਦੀ ਸ਼ੈਲ ਦਾ ਦਰਦ ਨਾਲ ਜ਼ਰਦ ਹੋਇਆ ਚਿਹਰਾ ਆ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਕਦੇ ਤੇਰੂ ਬਾਬੇ ਦਾ ਅਫੀਮਚੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਾਲਾ ਬੇਦਰਦ ਚਿਹਰਾ ਘੁੰਮ ਜਾਂਦਾ। ਉਸ ਰਾਤ ਮੇਂ ਠੀਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਸੌਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕਿਆ।