ਲਈ ਲਿਜਾਇਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਅਸੀਂ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਉਥੇ ਰੁੱਕ ਕੇ ਮੇਲੇ ਵੱਲ ਖਿਸਕ ਗਏ। ਭੀੜ ਵਿਚ ਕੁੱਝ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਚਲਦਾ ਸੀ। ਉਥੇ ਸਾਨੂੰ ਪਛਾਨਣ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਭੀੜ ਵਿਚ ਗੁਆਚਣ ਡਰੋਂ, ਸ਼ੈਲ ਨੇ ਮੇਰਾ ਹੱਥ ਘੁੱਟ ਕੇ ਵੜਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਇਕੱਲੀ-ਇਕੱਲੀ ਦੁਕਾਨ 'ਤੇ ਲਿਜਾ ਕੇ ਕੁਝ ਖਰੀਦਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਸੇਲ ਹਰੇਕ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਬੜੇ ਚਾਅ ਤੇ ਨੀਝ ਨਾਲ ਵੇਖਦੀ। ਹੱਥ ਵਿਚ ਲੈ ਕੇ ਉਲਟਾ ਪੁਲਟਾ ਕੇ ਪਰਖਦੀ, ਪਰ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਪੁੱਛਦਾ, “ਪਸੰਦ ਹੈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਲੈ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ।" ਉਹ ਇਸ ਗੱਲ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਾ ਹੁੰਦੀ। ਉਹ ਚੀਜ਼ ਝੱਟ ਦੁਕਾਨ ਵਿਚ ਉਸੇ ਥਾਂ ਰੱਖ ਕੇ ਅਗਲੀ ਦੁਕਾਨ ਮੂਹਰੇ ਜਾ ਖੜ੍ਹਦੀ। ਇੰਜ ਉਸ ਨੇ ਮੇਰਾ ਹੱਥ ਫੜ ਕੇ ਸਾਰਾ ਹੀ ਮੇਲਾ ਘੁੰਮ ਲਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਕਈ ਚੀਜ਼ਾਂ ਪਸੰਦ ਵੀ ਆਈਆਂ ਸਨ, ਪਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਰੋਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।

ਫਿਰ ਮੈਂ ਗਰਮਾ-ਗਰਮ ਜਲੇਬੀਆਂ ਖਰੀਦੀਆਂ। ਅਸੀਂ ਭੀੜ 'ਚੋਂ ਇਕ ਪਾਸੇ ਹੋ ਕੇ ਵੱਡੇ ਸਾਰੇ ਪੱਥਰ 'ਤੇ ਬੈਠ ਗਏ। ਥੋੜ੍ਹੀ ਨਾ ਨੁਕਰ ਮਗਰੋਂ ਜੈਲ ਨੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੀ ਜਲੇਬੀਆਂ ਖਾਧੀਆਂ। ਜਲੇਬੀਆਂ ਖਾਂਦਿਆਂ ਉਸ ਨੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਢੇਰ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕੀਤੀਆ। ਪਹਾੜਾਂ ਦੀਆਂ, ਜੰਗਲਾ ਦੀਆਂ, ਖੇਤਾਂ ਦੀਆਂ, ਫ਼ਸਲਾਂ ਦੀਆਂ, ਸ਼ਹਿਰੀ ਮੁੰਡੇ-ਕੁੜੀਆਂ ਦੇ ਮੇਲ ਮਿਲਾਪ ਦੀਆਂ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਦੋਸਤੀ ਦੀਆਂ, ਪਿੰਡ ਦੇ ਮਹੌਲ ਦੀਆਂ, ਲੁਕ ਛਿਪ ਕੇ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਮੁੰਡੇ-ਕੁੜੀਆਂ ਦੀਆਂ, ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੀਆਂ ਇਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀ ਪਸੰਦ ਤੇ ਨਾ ਪਸੰਦ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਿਆਂ ਸ਼ੈਲ ਦੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਨੱਚਦੀ ਥਿਰਕਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਵੇਖੀ ਨਾ ਜਾਂਦੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਚਮਕ ਵਧ ਜਾਂਦੀ। ਚਿਹਰਾ ਸੁਰਖ਼ ਹੋ ਜਾਂਦਾ। ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਤੋਂ ਮੁਰਝਾਇਆ ਫੁੱਲ, ਯਕਾਯਕ ਫਿਰ ਤੋਂ ਤਰੋਤਾਜਾ ਹੋ ਕੇ ਖਿੜ ਪਿਆ ਹੋਵੇ ਤੇ ਆਪਣੀ ਖੁਸ਼ਬੇ ਨਾਲ ਫ਼ਿਜ਼ਾ ਮਹਿਕਾਉਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਹੋਵੇ।

ਜਲੇਬੀਆਂ ਖਾ ਕੇ ਅਸੀਂ ਇਕ ਵਾਰੀ ਫਿਰ ਮੇਲੇ ਵਿਚ ਵੜ ਗਏ। ਸੇਲ ਨੇ ਜਿਹੜੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਪਸੰਦ ਕੀਤਾ ਸੀ ਉਹ ਮੈਂ ਉਸ ਦੇ ਨਾਂਹ-ਨਾਂਹ ਕਰਦਿਆਂ ਜਬਰਦਸਤੀ ਖਰੀਦ ਦਿੱਤੀਆਂ ਸਨ। ਉਹ ਬੱਚਿਆਂ ਵਾਂਗ ਚਹਿਕਦੀ ਪਈ ਸੀ, ਉਹ ਮੇਰਾ ਹੱਥ ਘੁੱਟ ਕੇ ਫੜਣ ਨਹੀਂ ਸੀ ਭੁੱਲੀ। ਉਹ ਕਦੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਝੂਲੇ ਤੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬੈਠੀ। ਅਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਮੈਰੀਗੋ ਰਾਊਂਡ ਝੂਲ ਦੇ ਇਕੋ ਪੋਲੇ 'ਤੇ ਸੁਆਰ ਹੋ ਗਏ। ਜਦੋਂ ਝੂਲਾ ਆਪਣੀ ਪੂਰੀ ਬੁਲੰਦੀ ਛੂਹ ਕੇ ਇਕਦਮ ਹੇਠਾਂ ਵੱਲ ਨੂੰ ਆਉਂਦਾ ਤਾਂ ਸ਼ੈਲ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਚਿੰਬੜ ਜਾਂਦੀ।

ਕਾਫੀ ਦੇਰ ਮੇਲਾ ਘੁੰਮ ਕੇ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਮੁੜੇ ਤਾਂ ਸ਼ੈਲ ਦਾ ਦੁਪੱਟਾ ਉਸ ਦੇ ਸਿਰੋਂ ਢੁਲਕ ਕੇ ਗਲੇ 'ਤੇ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਅਨੱਖੀ ਚਮਕ ਸੀ ਅਤੇ ਚਿਹਰੇ ਤੋਂ ਉਦਾਸੀ ਦੀ ਧੁੰਦ ਉਡ-ਪੁਡ ਗਈ ਸੀ। ਦਰਦ ਤੇ ਬਕਾਵਟ ਦੀਆਂ ਲਕੀਰਾਂ ਗਾਇਬ ਸਨ। ਉਸ ਤੋਂ ਤਾਜੇ ਖਿੜੇ ਫੁੱਲ ਵਰਗੀ ਭਾਜਗੀ ਖੇਡਦੀ ਪਈ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਅੰਗ-ਅੰਗ ਵਿਚ ਵਰਤੀ ਆ ਗਈ ਸੀ।