ਕਦਮਾਂ ਵਿਚ ਭੇਜੀ ਸੀ।

ਸ਼ੈਲ ਵਿਚ ਆਏ ਇਸ ਬਦਲਾਅ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਉਸ ਦੀ ਮਾਂ ਬੋਲ ਪਈ ਸੀ, "ਦਿੱਖਿਆ ਪੁੱਤਰ, ਕਿੰਨੀ ਕਰਨੀ ਆਲੀ ਥਾਂ ਐ। ਪਹਿਲਕੀਆ ਭਦਾੜੀਆ ਬਿਚ ਈ ਕਿੰਨਾ ਵਰਕ ਪਈ ਗਿਆ ਸ਼ੈਲ ਨੂੰ ।"

ਮੁੜਦੇ ਸਮੇਂ ਸ਼ੈਲ ਪੰਛੀਆਂ ਵਾਂਗ ਚਹਿਕਦੀ ਪਈ ਸੀ। ਸਵੇਰੇ ਆਉਂਦਿਆਂ ਪੈਰ-ਪੈਰ 'ਤੇ ਥੱਕ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਸ਼ੈਲ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਖੰਭ ਲੱਗ ਗਏ ਸਨ। ਲੰਮੇ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਆਪਣੀ ਧੀ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੋਂ ਵਲ੍ਹਕਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਵੇਖ ਕੇ ਬੇਲ ਦੀ ਮਾਂ ਵੀ ਸੁੱਖ ਤੇ ਸਕੂਨ ਭਰੇ ਅਹਿਸਾਸ ਨਾਲ ਭਰ ਗਈ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਇਹ ਸਭ ਚੰਗਾ-ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਪਿਆ ਸੀ।

ਵਾਪਸੀ ਸਮੇਂ ਸੱਤ-ਅੱਠ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦਾ ਰਸਤਾ ਪਲਕ ਝਮਕਦਿਆਂ ਹੀ ਤੇਅ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਦਾਖਿਲ ਹੋ ਕੇ ਜਦੋਂ ਮਾਂ-ਧੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮੁਹੱਲੇ ਵੱਲ ਜਾਂਦੇ ਰਸਤੇ 'ਤੇ ਪੈਰ ਮੋੜੇ ਤਾਂ ਵਿਛੜਦਿਆਂ ਸ਼ੈਲ ਉਦਾਸ ਜਿਹੀ ਹੋ ਕੇ ਬੁੜ-ਬੁੜਾਈ, "ਅਗਲੀਆ ਦਾੜੀਆ 'ਤੇ ਬੀ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਚਲਿਓ।" "ਹਾਂ-ਹਾਂ ਜ਼ਰੂਰ ਚਲਾਂਗਾ.....।" ਮੇਰੇ ਮੂੰਹੋਂ ਆਪ ਮੁਹਾਰੇ ਨਿਕਲ ਗਿਆ ਸੀ। ਸ਼ੈਲ ਦੀ ਮਾਂ ਦੇ ਚਰਨ ਸਪਰਸ਼ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਵਿਦਾ ਲੈਣ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਮੇਰੇ 'ਤੇ ਅਸੀਸਾਂ ਦੀ ਝੜੀ ਲਾ ਦਿੱਤੀ, "ਜੀਉਂਦਾ ਰੋਹ ਪੁੱਤਰਾ-ਜਵਾਨੀਆਂ ਮਾਣੇ, ਠੰਡੀਆਂ ਛਾਵਾਂ ਰੈਣ ਤੇਰੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਹਮੇਸ਼ਾ। ਸਾਡੇ ਗਰੀਬਾਂ 'ਤੇ ਤੂੰ ਬੜਾ ਉਪਕਾਰ ਕੀਤਾ ਹੈ-ਸਾਡੇ ਘਰ ਵਿਰੀ ਬੀ ਆਈ ਪੁੱਤਰਾ.... ।"

"ਆਵਾਂਗਾ ਮਾਤਾ ਜੀ ਜਰੂਰ ਆਵਾਂਗਾ ।" ਮੈਂ ਬੇਲ ਨਾਲ ਨਜ਼ਰਾਂ ਮਿਲਾ ਕੇ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦਿਆ ਕਿਹਾ ਸੀ।

ਚੁਬਾਰੇ 'ਤੇ ਪੁੱਜ ਕੇ ਮੈਂ ਦਿਨ ਭਰ ਦੇ ਸਰੂਰ ਵਿਚ ਗੁਆਚਾ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦਿਆਂ ਨੂੰ ਪੱਤਰ ਲਿਖਣ ਬੈਠ ਗਿਆ ਸੀ ।“ ਫਿਲਹਾਲ ਮੈਂ ਇਥੇ ਹੀ ਰਹਿਣ ਦਾ ਮਨ ਬਣਾ ਲਿਆ ਹੈ ਇਸ ਲਈ ਮੇਰੀ ਬਦਲੀ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਾ ਕਰਿਓ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮੇਰੀ ਚਿੰਤਾ ਕਰਨੀ.... "