4. ਚੇਤਿਆਂ ਦੀ ਬਰਾਤ

ਉਸ ਪਿੰਡ ਦਾ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਨਕਸ਼ਾ ਹੀ ਬਦਲ ਗਿਆ ਸੀ। ਹੁਣ ਸ਼ਹਿਰ ਤੇ ਸਿੱਧੀ ਲਿੰਕ ਰੋਡ ਉਸ ਪਿੰਡ ਤੱਕ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਮਿੰਨੀ ਬੱਸਾਂ ਸਿੱਧੀਆਂ ਪੰਡਤ ਜੀ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਮੂਹਰੇ ਆ ਕੇ ਰੁਕਦੀਆਂ। ਮਹੂ ਦੀਆਂ ਹੱਟੀਆਂ ਤੋਂ ਵੀ ਇਕ ਅਜਿਹੀ ਲਿੰਕ ਰੋਡ ਪਹਾੜੀ ਦਾ ਕੰਢਾ ਪੱਧਰਾ ਕਰਕੇ ਬਣਾ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਖੇਡ ਇਕ ਪਾਸੇ ਰਹਿ ਗਈ ਸੀ।

ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਪੰਡਤ ਜੀ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਮੂਹਰੇ ਪੁੱਜਾ ਤਾਂ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੁਕਾਨ 'ਤੇ ਪੰਡਤ ਜੀ ਨੂੰ ਲੱਭਣ ਲੱਗੀਆਂ। ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਇਕ ਗੋਰਾ ਚਿੱਟਾ ਦੁਕਾਨਦਾਰ ਮੁੰਡਾ ਉਠ ਕੇ ਮੇਰੇ ਪੈਰਾਂ 'ਤੇ ਝੁਕਿਆ: "ਮਾਹਟਰ ਜੀ ਮੇਂ ਦੀਪਾ ਮੈਨੂੰ ਪਛਾਣਿਆ ਨੀ।"

"ਵਾਹ ਬਈ, ਦੀਪਿਆ ਕੀ ਹਾਲ ਚਾਲ ਐ ਪੰਡਤ ਜੀ ਦਾ..?"

"ਉਹ ਤਾਂ ਪੂਰੇ ਹੋਈਗੇ ਜੀ, ਪੰਜ ਕੁ ਸਾਲ ਹੋਈਗੇ ਉਣ ਇਥੇ ਮੈਂ ਈ ਬੇਨਾ।"

“ਅੱਛਾ ਯਾਰ ਪਤਾ ਈ ਨੀ ਲੱਗਾ ਇਸ ਪਿੰਡ ਜਾ ਕੇ ਆਪਣਾ ਤਾਂ ਸੰਪਰਕ ਦੀ ਟੁੱਟ ਗਿਆ ਸੀ। ਹੋਰ ਦੇਸ ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਿਆ ?"

"ਆਹੋ ਜੀ, ਦੇ ਨਿਆਣੇ ਬੀ ਨੇ।"

"ਬੜੀ ਪ੍ਰੋਗ੍ਰੇਸ ਕੀਤੀ ਬਈ ਤੂੰ ਤਾਂ।" ਅੰਤਲਾ ਵਾਕ ਸੁਣ ਕੇ ਦੀਪਾ ਮੁਸਕਰਾ ਪਿਆ।

"ਬੈਠੋ ਤੁਸੀਂ, ਮੈਂ ਚਾਹ ਬਨਾਣਾ।" ਆਖ ਕੇ ਦੀਪਾ ਇਕਦਮ ਭੱਠੀ ਲਾਗੇ ਜਾ ਬੈਠਾ ਸੀ ਤੇ ਮੇਰੇ ਨਾਂਹ-ਨਾਂਹ ਕਰਦਿਆਂ ਵੀ ਉਸ ਨੇ ਚਾਹ ਵਾਲੀ ਪਤੀਲੀ ਭੱਠੀ 'ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੀ ਸੀ।

ਦੀਪਾ ਪੰਡਤ ਜੀ ਦਾ ਪੋਤਰਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਮੇਰੀ ਇਸ ਸਕੂਲ ਤੋਂ ਬਦਲੀ ਹੋਈ ਸੀ ਤਾਂ ਇਹ ਛੇਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹਦਾ ਸੀ। ਕਮਜ਼ੋਰ ਤੇ ਮਲੂਕੜਾ ਜਿਹਾ। ਹੁਣ ਚੰਗਾ ਗੰਭਰੂ ਜਵਾਨ ਨਿਕਲਿਆ ਸੀ। ਪਹਿਲੀ ਨਜ਼ਰੇ ਪਛਾਣਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਗਿਆ। ਦੁਕਾਨ 'ਤੇ ਚੁਬਾਰੇ ਤੋਂ ਟੀਨ ਹਟਾ ਕੇ ਲੈਂਟਰ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਦੋਨਾਂ ਪਾਸੇ ਦੇ ਦੁਕਾਨਾਂ ਹੋਰ ਪਾ ਦਿੱਤੀਆਂ ਸਨ। ਇਕ ਪਾਸੇ ਟੇਲਰ ਮਾਸਟਰ ਤੇ ਦੂਸਰੇ ਪਾਸੇ ਦਵਾਈਆਂ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਸੀ। ਦੁਕਾਨ ਸਾਹਮਣੇ ਪਿੱਪਲ ਹੇਠਲਾ ਚਬੂਤਰਾ ਵੱਡਾ ਤੇ ਸਿਮੇਂਟਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਿੱਪਲ ਹੋਰ ਵੀ ਸੰਘਣਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਤੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ਹੁਣ ਕਾਫੀ ਦੂਰ ਤੱਕ ਵੇਲ ਗਈਆਂ ਸਨ।

ਮੰਦਿਰ ਨੂੰ ਜਾਂਦੀਆਂ ਪੌੜੀਆਂ ਵੀ ਹੁਣ ਪੱਥਰਾਂ ਦੀ ਥਾਂ ਸੀਮਿਟ ਨਾਲ ਪੱਕੀਆਂ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਮੰਦਰ ਦਾ ਦਾਇਰਾ ਵੀ ਹੁਣ ਕਾਫੀ ਖੁੱਲ੍ਹਾ-ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਤੇ ਸਾਫ ਸੁਥਰਾ ਲਗਦਾ ਪਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਖੂਹ ਦੀ ਹਾਲਤ ਲਗਭਗ ਉਹੋ ਜਿਹੀ ਹੀ ਸੀ। ਨਾ ਉਸ ਨੂੰ ਢਕਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਆਲੇ-