ਪ੍ਰਸੰਸਾ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ

ਮੈਂ, ਰਾਤ ਦੀ ਰੋਟੀ ਖਾਂਦਿਆਂ, ਆਪਣੇ ਲੜਕੇ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਵਿਸ਼ੇ ਉੱਤੇ ਚਰਚਾ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਸਾਰੀ ਗੱਲਬਾਤ ਸੱਭਿਅਤਾ ਅਤੇ ਸ਼ਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਦੇ ਨੇਮਾਂ ਦਾ ਪਾਲਣ ਕਰਦੀ ਰਹੀ। ਮੇਰੇ ਵੱਲੋਂ ਅਧਿਕਾਰਪੂਰਣਤਾ ਨਾਲ ਆਖੀ ਗਈ ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਕਾਰਨ ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਉਤਸ਼ਾਹ ਮੱਠਾ ਪੈ ਗਿਆ ਅਤੇ ਗੱਲਬਾਤ ਦੀ ਲੜੀ ਅਧਵਾਟੇ ਟੁੱਟ ਗਈ। ਮੇਰੇ ਬੱਚਿਆ ਦੇ ਮਾਤਾ ਜੀ ਨੇ ਪੜਚੋਲਵੀਂ ਨਜ਼ਰ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ। ਉਹ ਸਿਆਣਪ ਤੋਂ ਕੰਮ ਲੈਣ ਲਈ ਕਹਿ ਰਹੇ ਸਨ। ਮੈਂ ਉਵੇਂ ਹੀ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਬੀਤੇ ਜੀਵਨ ਦੀਆਂ ਅਸਫਲਤਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਝਾਤੀ ਪੈ ਗਈ। ਮਨ ਮਸੋਸਿਆ ਗਿਆ। ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੌਂ ਨਾ ਸਕਿਆ। ਸਨਿਚਰਵਾਰ ਦਾ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹਿਆ; ਬਹੁਤ ਹੀ ਉਦਾਸ ਅਤੇ ਉਤਸ਼ਾਹਹੀਣ ਜਿਹਾ। ਕਿਸੇ ਨੇ ਕੰਮ ਉੱਤੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਣਾ, ਇਸ ਲਈ ਥੇ ਰੌਣਕੀ ਜਹੀ ਸਵੇਰ ਦਾ ਸੁੰਞਾ ਜਿਹਾ ਘੁਸਮੁਸਾ ਭਾਰਾ ਭਾਰਾ ਲੱਗਾ। "ਪਹਿਲਾਂ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰਾਂ ਜਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਚਾਹ ਪੀਵਾਂ," ਇਸ ਨਿੱਕੇ ਜਿਹੇ ਮਸਲੇ ਨੇ ਅੱਧਾ ਘੰਟਾ ਲੈ ਲਿਆ। ਇਸ ਦਲੀਲ ਦੇ ਆਸਰੇ ਕਿ "ਗੁਸਲਖਾਨੇ ਵਿੱਚ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਖੜਾਕ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਨੀਂਦ ਖਰਾਬ ਕਰੇਗਾ," ਫ਼ੈਸਲਾ 'ਪਹਿਲਾਂ ਚਾਹ ਪੀਣ' ਦੇ ਹੱਕ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ, ਖੰਡ ਦੇ ਤਿੰਨ, ਤੀਸੀ ਕੱਢਵੇਂ ਚਮਚ, ਚਾਹ ਨੂੰ ਮਿੱਠੀ ਨਹੀਂ ਸਨ ਕਰ ਸਕੇ। ਦੋ ਹੋਰ ਪਾਏ। ਘੋਲਦਿਆਂ ਘਾਲਦਿਆਂ ਚਾਹ ਠੰਢੀ ਹੋ ਗਈ। ਮੁੜ ਗਰਮ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਬੇ-ਸਵਾਦਾ ਜਿਹਾ ਗਰਮ ਸ਼ਰਬਤ ਬਣ ਗਈ। ਜਿਵੇਂ ਕਿਵੇਂ ਪੀਤੀ ਅਤੇ ਸੋਚੀਂ ਪੈ ਗਿਆ।

ਘਰ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਨਾਲ ਲੱਗੇ ਲੈਟਰ ਬਾਕਸ ਦੇ ਖੜਾਕ ਨੇ ਸੁਚੇਤ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਹੋਲੀ ਹੌਲੀ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤਕ ਪੁੱਜਾ। ਛੇ ਸੱਤ ਚਿੱਠੀਆਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਚਿੱਠੀ ਮੇਰੇ ਸੂਝਵਾਨ ਪਾਠਕ ਲੈਫ਼ਟੀਨੈਂਟ ਕਰਨਲ ਸ੍ਰੀ ਸੁਖਦੇਵ ਰਾਜ ਜੀ ਵੱਲੋਂ ਸੀ। ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹ ਖੋਲ੍ਹੀ। ਲਿਖਿਆ ਸੀ-“ਪੂਰਨ ਸਿੰਘ ਜੀ, ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਪਾਈ ਹੋਈ ਸਾਧਾਰਣ ਜਹੀ ਸਾਂਝ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੁਖਦਾਇਕ ਸਿੱਧ ਹੋਈ ਹੈ।... ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਪੁਸਤਕਾਂ ਸਾਡੀ ਲਾਇਬ੍ਰੇਰੀ ਦੀ ਰੌਣਕ ਹਨ। .‘ਰੂਪਾਂਤਰ ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਨਵੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਪੜ੍ਹਨ ਨੂੰ ਮਿਲਦੀਆਂ ਹਨ.ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪੁਸਤਕ ਰੂਪ..........ਸੋਚ ਦਾ ਸਫਰ ਵੀ ਇੱਕ ਥਾਂ...।"

ਮਨ ਚਾਵਾਂ, ਉਤਸ਼ਾਹਾਂ ਨਾਲ ਭਰ ਗਿਆ। ਸਾਰੀ ਦਿੱਨੀ ਨੂੰ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਪੜ੍ਹਨ ਦਾ ਧੀਰਜ ਕਿਸ ਕੋਲ ਸੀ ? ਜੀਅ ਕੀਤਾ ਸਾਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਜਗਾ ਕੇ...। ਅਜੇਹਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਇਹ ਖ਼ਿਆਲ ਆ ਗਿਆ ਕਿ ਪ੍ਰਸੰਸਾ (ਜਿਸ ਨੇ ਮੇਰੇ ਮੁਰਬਾਏ ਮਨ ਵਿੱਚ ਖੇੜਾ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਦਾ ਕ੍ਰਿਸ਼ਮਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ) ਹੈ ਕੀ ਚੀਜ਼ ?

ਮੇਰੇ ਮਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਰਲ ਜਹੇ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਦਾ ਸਿੱਧਾ ਜਿਹਾ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ, "ਸ਼ਲਾਘਾ, ਉਸਤਤ ਤਾਰੀਵ।"

ਇਹ ਉੱਤਰ ਠੀਕ ਹੈ ਪਰ ਕਿਸੇ ਹੱਦ ਤਕ। ਉਸਤਤ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸੰਸਾ ਵਿੱਚ ਸੂਖਮ ਜਿਹਾ