ਤੇਰੀ ਮਹਾਨਤਾ

ਇਸ ਦੇਹੀ ਨੂੰ ਵਿਓਤੇ ਸਿਮਰਨ,

ਦਿਲ ਦਿਮਾਗ਼ ਨੂੰ ਕਵਿਤਾ ਲੋਚੇ,

ਵਲਵਲਿਆਂ ਨੂੰ ਚਿਤਰਕਾਰੀ,

ਵੇਖ ਵੇਖ ਕੇ ਮੂਰਤ ਬਣਦੀ ।

ਤੇਰੇ ਬੰਨ੍ਹੇ ਰੱਬ ਕੋਲੋਂ ਵੀ,

ਛੁੱਟ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ ਖੁਲ੍ਹ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ ।

ਮੈਂ ਸਹੀ ਕਰਕੇ ਜਾਤਾ ਹੈ

ਰਬ ਦਾ ਬਸ ਤੂੰ ਹੀ ਹੈਂ ਮਾਨ । ੧ ।

 

ਤੇਰੇ ਬਿਨ ਧਰਤੀ ਤਪਦੀ ਰਹੀ,

ਮੁੜ ਜੁੱਗਾਂ ਤਕ ਠੰਢੀ ਪਈ ਰਹੀ,

ਗੋਰੀ-ਮੌਤ ਬਰਤ ਨੇ ਘੇਰੀ,

ਚਰਣਾਂ ਦੀ ਛੋਹ ਨੇ ਗਰਮਾ ਕੇ,

ਪਾ ਦਿੱਤੀ ਮਿੱਟੀ ਵਿਚ ਜਾਨ । ੨ ।

 

ਅਪਣੀ ਹਿੱਕ ਤੇ ਡੌਲਿਆਂ ਸਦਕਾ,

ਕੁਦਰਤ ਨੂੰ ਸੀ ਸਿੱਧਾ ਕੀਤਾ,

ਵੀਰਾਂ ਵਾਕਰ ਸਾਥੀ ਜਾਤੇ,

ਵੰਡ ਛਕਿਆ ਨ ਮਾਇਆ ਜੋੜੀ,

ਏਸੇ ਕਰਕੇ ਦੂਜੇ ਖਾਤਰ,

ਦੁਖ ਸਹਿ ਸਹਿ ਕੇ ਰਸਤਾ ਲੱਭ ਕੇ,

ਬਣਿਓਂ ਤੂੰ ਸਾਦਾ ਇਨਸਾਨ । ੩ ।