ਅਸੀਂ ਛੇਤੀ ਛੋਟੀ ਖਾਣ ਦਾ ਅਸੱਭਿਆਚਾਰ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ: ਅਸੀਂ ਲੋੜੋਂ ਬਹੁਤਾ ਖਾ ਲੈਣ ਦੀ ਗਲਤੀ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ; ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਸੈਕਟ ਕਾਰਨ ਖਾਦ- ਅਖਾਦ ਦੇ ਵਿਪ੍ਰੇਕ ਦਾ ਤਿਆਗ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਪਰੰਤੂ ਇਉਂ ਕਰਨਾ ਸਾਡੀ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਦਾ ਲਖਾਇਕ ਨਹੀਂ। ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਸਾਡੀਆਂ ਮੁੱਢਲੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਤੋਂ ਪਰੇ ਦੀ ਸ਼ੈਅ ਹੈ। ਬੁਨਿਆਦੀ ਲੋੜਾ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਦੇ ਅਸੱਭਿਅ ਅਤੇ ਅਯੋਗ ਢੰਗ ਨੂੰ ਵੀ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਜਾ ਹੋਰ ਕੋਈ ਮਾਨਸਿਕ ਰੋਗ ਆਖਿਆ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਜੁਰਮ ਜਾਂ ਅਪਰਾਧ ਆਖਿਆ ਜਾਣਾ ਵਧੇਰੇ ਯੋਗ ਹੈ।

ਜੁਰਮ ਜਾਂ ਅਪਰਾਧ ਕਿਸੇ ਕਾਨੂੰਨ ਦੀ ਜਾਣ ਬੁੱਝ ਕੇ ਕੀਤੀ ਹੋਈ ਉਲੰਘਣਾ ਹੈ। ਉੱਨਤ ਸਾਇੰਸੀ-ਸਨਅਤੀ ਸਮਾਜਾਂ ਵਿੱਚ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਬੁਨਿਆਦੀ ਲੋੜਾਂ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਲਈ ਕਾਨੂੰਨ ਬਣਾਏ ਗਏ ਹਨ। ਜਨ-ਸਾਧਾਰਣ ਦੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਸਮਾਜ ਜਾਂ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਦਾਰੀ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਮਾਜਾਂ ਵਿੱਚ ਲੋੜ-ਪੂਰਤੀ ਦੇ ਅਯੋਗ ਢੰਗ ਨੂੰ ਅਪਰਾਧ ਆਖਿਆ ਜਾਣਾ ਉਚਿਤ ਹੈ; ਆਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮੱਧ ਕਾਲ ਦੇ ਕਿਸਾਨੇ ਸਮਾਜਾਂ ਵਿੱਚ (ਅਤੇ ਬਹੁਤੀ ਬਾਈਂ ਹੁਣ ਵੀ) ਅਜੋਹੇ ਕਾਨੂੰਨ ਨਹੀਂ ਸਨ । ਉਦੋਂ ਬੁਨਿਆਦੀ ਲੋੜਾਂ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਦੇ ਅਯੋਗ ਢੰਗ ਨੂੰ ਅਪਰਾਧ ਆਖਣ ਦੀ ਥਾਂ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਦਾ ਗਲਤ ਨਾਂ ਦਿੱਤਾ ਜਾਣਾ ਆਮ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਮਿਆਂ ਵਿੱਚ ਧਰਮ ਦਾ ਅਧਿਕਾਰ ਖੇਤਰ ਕਾਨੂੰਨ ਜਿੰਨਾ ਹੀ ਵਿਸ਼ਾਲ ਸੀ। ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਅਤੇ ਸ਼ਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਦੇ ਸੰਬੰਧ ਵਿੱਚ ਧਰਮ ਨੂੰ ਕਾਨੂੰਨ ਨਾਲ ਉਚੇਰਾ ਦਰਜਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਸੀ । ਅਪਰਾਧ ਕਾਨੂੰਨੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਵਰਤਿਆ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਸ਼ਬਦ ਹੈ। ਧਰਮ ਦੇ ਨੇਮ ਕਾਨੂੰਨੀ ਦੀ ਥਾਂ ਰੱਬੀ ਮੰਨੀ ਜਾਂਦੇ ਸਨ । ਕਾਨੂੰਨੀ ਸ਼ਬਦਾਵਲੀ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰ ਕੇ ਧਰਮ ਆਪਣੀ ਧਾਰਮਕਤਾ ਨੂੰ ਸੰਸਾਰਕਤਾ ਦੇ ਰੰਗ ਵਿੱਚ ਰੰਗਣ ਦੀ ਭੁੱਲ ਕਰਨ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਅਪਰਾਧ ਦੀ ਥਾਂ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਅਤੇ ਪਾਪ ਆਦਿਕ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਹਰ ਅਯੋਗ ਵਤੀਰੇ ਦੇ ਪ੍ਰਗਟਾਅ ਲਈ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।

ਇਸ ਦਾ ਇਹ ਭਾਵ ਨਹੀਂ ਕਿ ਮੱਧ ਕਾਲ ਦੇ ਮਨੁੱਖੀ ਮਨ ਵਿੱਚ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸੀ; ਪਰੰਤੂ ਆਪਣੀਆਂ ਮੁੱਢਲੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਲਈ ਹੱਡ-ਭੰਨਵੀਂ ਕਾਰ ਕਰ ਕੇ ਲੋੜਾਂ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਨਾ ਹੋ ਸਕਣ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਮੁਕੱਦਰ ਮੰਨਣ ਵਾਲੇ ਜਨ-ਸਾਧਾਰਣ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ: ਸਗੋਂ ਆਪਣੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਵੱਲੋਂ ਨਿਸ਼ਚਿੰਤ ਅਤੇ ਰੱਜੇ-ਪੁੱਜੇ ਸਮਾਜਕ ਵਰਗ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਸੀ ਅਤੇ ਸਦਾ ਵਾਧੇ ਉੱਤੇ ਸੀ। ਆਧੁਨਿਕ ਉੱਨਤ ਸਮਾਜਾਂ ਦੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਹੈ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਬੁਨਿਆਦੀ ਲੋੜਾਂ ਦੇ ਸੰਬੰਧ ਵਿੱਚ ਦਿੱਤਾ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ। ਬੁਨਿਆਦੀ ਲੋੜਾਂ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਲਈ ਚਿੰਤਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਲਈ ਬਹੁਤੀ ਥਾਂ ਹੁੰਦੀ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਪੇਟ ਦੀ ਭੱਠੀ ਵਿੱਚੋਂ ਬਚਿਆ ਹੋਇਆ ਬਾਲਣ ਹੀ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਦੀ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਜਾਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਜੋ ਬਾਲਣ ਨਹੀਂ ਬਚਿਆ ਤਾਂ ਅੱਗ ਨਹੀਂ ਬਲੋਗੀ। ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਗਰੀਬੀ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਲੱਗਾ ਹੋਇਆ ਜਾਂ ਲੱਗਣ ਵਾਲਾ ਰੋਗ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਅਮੀਰੀ ਵਿੱਚੋਂ ਉਪਜਣ ਵਾਲਾ ਮਾਨਸਿਕ ਵਿਲਾਸ ਹੈ।

ਸਨਅਤ, ਸਾਇੰਸ ਅਤੇ ਟੈਕਨਾਲੋਜੀ ਨੇ ਜੀਵਨ ਲਈ ਲੋੜ ਦੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਉਪਜ ਵਿੱਚ ਵਾਧਾ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਇਸ ਵਾਧੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਵਰਗ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿਚਲੀ ਅਮੀਰੀ ਅਤੇ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਦਾ ਵਾਧਾ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਇਹ ਵਰਗ ਸਾਇੰਸ ਅਤੇ ਟੈਕਨਾਲੋਜੀ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਅਮੀਰ ਅਤੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਾਲ ਸੀ।