ਸਜ਼ਾ ਸੰਬੰਧੀ ਆਪਣੀ ਰਾਏ ਮਤਾਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਦਰਜ ਕਰਵਾਈ। ਕੁਲ ਮਿਲਾ ਕੇ 501 ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਇਸ ਰਾਏ ਦੇਣ ਵਿਚ ਹਿੱਸਾ ਲਿਆ। 281 ਜਣਿਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਲੱਗਾ ਕਿ ਸੁਕਰਾਤ ਉੱਪਰ ਲਗਾਏ ਇਲਜ਼ਾਮ ਸਹੀ ਹਨ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਸਜ਼ਾ ਮਿਲਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ । 220 ਜਣਿਆਂ ਅਨੁਸਾਰ ਉਹ ਬੇਕਸੂਰ ਸੀ ਤੇ ਉਸ ਉੱਪਰ ਲਗਾਏ ਗਏ ਦੋਸ਼ ਬੇਬੁਨਿਆਦ ਸਨ। ਇਹ ਫੈਸਲਾ ਜਾਣ ਕੇ ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਕੋਈ ਚਿੰਤਾ ਨਹੀਂ ਉੱਭਰੀ। ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਅਦਾਲਤ ਵਿਚ ਕਹਿ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ, "ਇਤਿਹਾਸ ਵਿਚ ਹੁਣ ਤੱਕ ਇਨ੍ਹਾਂ ਕਾਰਨਾਂ ਕਰਕੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਬਲੀ ਦੇਣੀ ਪਈ ਹੈ। ਅੱਗੇ ਵੀ ਵੈਸਾ ਹੀ ਹੋਵੇਗਾ ਤੇ ਸੰਭਵ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੀ ਵੀ ਇਹੀ ਹੋਣੀ ਹੋਵੇਗੀ।" ਉਸਨੇ ਕਚਿਹਰੀ ਵਿਚ ਮੌਜੂਦ ਲੋਕਾਂ ਵੱਲ ਭਰਵੀਂ ਨਿਗ੍ਹਾ ਮਾਰੀ ਤੇ ਸ਼ਹਿਰਵਾਸੀਆਂ ਵੱਲ ਦੇਖ ਕੇ ਕਿਹਾ:

          ਏਥਨਜ਼ ਵਾਸੀਓ, ਤੁਹਾਡੇ ਫੈਸਲੇ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕਈ ਕਾਰਨਾਂ ਕਰਕੇ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦਿੱਤਾ। ਮੈਨੂੰ ਉਮੀਦ ਹੀ ਸੀ        ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਦੋਸ਼ੀ ਕਰਾਰ ਦਿਓਗੇ। ਹੈਰਾਨੀ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਰਾਵਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ 'ਤੇ ਹੈ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਏਨੀਆਂ ਘੱਟ ਰਾਵਾਂ ਹੋਣਗੀਆਂ। ਜੇਕਰ ਸਿਰਫ਼ ਤੀਹ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਰਾਏ ਏਧਰ-ਉਧਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਦੋਸ਼ ਮੁਕਤ ਸਾਬਿਤ ਹੁੰਦਾ ਤੇ ਬਚ ਜਾਂਦਾ। ਪਰ ਹੁਣ ਇਸਦਾ ਅਰਥ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਮੇਲਿਟਸ ਬਚ ਤਾਂ ਗਿਆ ਪਰ ਉਹ ਜਿੱਤ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ। ਜੇਕਰ ਅਨਾਈਟਸ ਤੇ ਲਾਈਕੇਨ ਉਸ ਨਾਲ ਰਲ ਕੇ ਮੁਕੱਦਮਾ ਨਾ ਕਰਦੇ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਏਨੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਰਾਏ ਨਾ ਬਣਦੀ। ਫਿਰ ਮੇਲਿਟਸ ਨੂੰ ਘੱਟ ਰਾਵਾਂ ਉਸਦੇ ਹੱਕ ਵਿਚ ਹੋਣ ਲਈ ਇਕ ਹਜ਼ਾਰ ਡਰੈਕਮਾ ਦਾ ਜੁਰਮਾਨਾ ਹੁੰਦਾ ਤੇ ਉਸਦਾ ਸਭ ਕੁਝ ਕੁਰਕਿਆ ਜਾਂਦਾ। ਹੁਣ ਉਹ ਠੀਕ ਹੀ ਮੇਰੇ ਲਈ ਮੌਤ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ।

ਸੁਕਰਾਤ ਨੇ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਜਾਰੀ ਰੱਖੀ। ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਲੋਕ ਇਨ੍ਹਾਂ ਗੱਲਾਂ ਤੋਂ ਉਸਦੇ ਗੁਸਤਾਖ਼ ਤੇ ਜ਼ਿੱਦੀ ਸੁਭਾਅ ਬਾਰੇ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਲਾਉਣਗੇ। ਉਸਨੇ ਇਹ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜੇਕਰ ਏਥਨਜ਼ ਦੀ ਕਚਿਹਰੀ ਇਸ ਮੁਕੱਦਮੇ ਨੂੰ ਨਿਬੇੜਨ ਲਈ ਕਾਹਲ ਨਾ ਕਰਦੀ ਤੇ ਹੋਰਨਾਂ ਪ੍ਰਾਂਤਾਂ ਵਾਂਗ ਫੈਸਲਾ ਇੱਕੋ ਦਿਨ ਵਿਚ ਨਾ ਹੋਇਆ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਵੀ ਕਰਵਾ ਲੈਂਦਾ। ਉਹ ਨਾ ਤਾਂ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਦੀ ਗੁਲਾਮੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਲੰਮੀ ਕੈਦ ਕੱਟ ਕੇ ਆਪਣੇ ਬੁਢਾਪੇ ਨੂੰ ਖੱਜਲ-ਖੁਆਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਨਕਦ ਜੁਰਮਾਨੇ ਦੇ ਭੁਗਤਾਨ ਲਈ ਉਸ ਕੋਲ ਧਨ ਸੀ। ਇਕ ਬਦਲ ਇਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਲਈ ਜਲਾਵਤਨੀ