ਇਹਨਾਂ ਅਮਲਾਂ ਵਿਚ ਮਸਤ ਮੈਂ,

ਰੱਬ ਦੇ ਖ਼ਿਆਲ ਤੇ ਤਲਾਸ਼ ਦੀ ਵਿਹਲ ਕਿਸ ਨੂੰ ਸੀ ?

ਮੈਂ ਵੱਡਾ ਖ਼ੁਦਾਈ ਖਿਦਮਤਗਾਰ-ਮੈਨੂੰ ਵਿਹਲ ਕਿੱਥੇ ?

 

ਇਕ ਦਿਨ ਰੱਬ ਮੈਨੂੰ ਆਣ ਮਿਲਿਆ, ਆਪ-

ਉਹਨੂੰ ਵਿਹਲ ਸੀ,

ਮੈਨੂੰ ਵੇਖ, ਉਹਨੂੰ ਲਾਲੀਆ ਨਾ ਚੜ੍ਹਿਆ,

ਜੋ ਰਾਜੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਇਕ ਵਫ਼ਾਦਾਰ, ਤੇਜ਼ ਤਲਵਾਰ ਸਿਪਾਹੀ ਨੂੰ

ਵੇਖ ਹੁੰਦਾ,

ਕੁਝ ਤਰਸ ਭਾਵੇਂ ਸੀ,

ਮੈਂ ਗਮਰੁਠ ਹੋਇਆ, ਨਿਰਾਸ,

ਉਸ ਨੇ ਮੇਰਾ ਮੋਢਾ ਹਿਲਾਇਆ ਤੇ ਮਿਠ ਗੁਸੈਲ ਜਿਹਾ ਬੋਲਿਆ-

"ਮੂਰਖਾ ! ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਰਾਖਾ ਹੈਂ ਕਿ ਮੈਂ ਤੇਰਾ ?

ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਆਸਰੇ ਹੈਂ ਕਿ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ?

ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਬਣਾਇਆ ਸੀ ਵਿਗਾਸ ਵਾਸਤੇ ਕਿ ਰਾਖੀ ਲਈ ?"

ਮੈਂ ਭੌਂਚਕ, ਭੁਆਟਣੀ ਖਾ ਡਿਗਾ-

ਹੋਸ਼ ਪਰਤੀ, ਤਾਂ ਸਭ ਕੁਝ ਬਦਲ ਚੁਕਾ ਸੀ ।

ਹੁਣ ਸਾਰੇ ਰੱਬ ਦਿਸਦਾ ਸੀ-ਸਾਰਿਆਂ ਵਿਚ ਓਹੋ ।

ਕਾਫਰ ਉਸ ਦੇ ਸਨ, ਨਾਸਤਕ ਉਸ ਦੇ,

ਕਾਫਰ ਕੋਈ ਨਾ ਸੀ, ਨਾਸਤਕ ਕੋਈ ਨਾ ।