ਮਿਲੇਗੀ।"

ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦਾ ਟਿਕਾਣਾ ਨਾ ਰਿਹਾ। ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨਾਲ ਮਿਲਣ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਕਰ-ਕਰ ਕੇ ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਜ਼ੋਰ-ਜ਼ੋਰ ਦੀ ਧੜਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ-ਤਿਵੇਂ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਲੰਘੀ ਤੇ ਉਹ ਕਿਲ੍ਹੇ ਦੇ ਪੱਛਮੀ ਦਰਵਾਜ਼ੇ 'ਤੇ ਜਾ ਪਹੁੰਚਿਆ।

ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਉਹਨੂੰ ਤੁਰੰਤ ਮਹੱਲ ਦੇ ਅੰਦਰ ਲੈ ਗਈ।

ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਜਦੋਂ ਉਹ ਵਾਪਸ ਆਇਆ ਤਾਂ ਬੜਾ ਉਦਾਸ ਸੀ । ਉਹਨੂੰ ਉਦਾਸ ਤੱਕ ਕੇ ਰਤਨਰਾਜ ਨੂੰ ਬੜੀ ਹੈਰਾਨੀ ਹੋਈ । ਉਹ ਉਲਝਣ 'ਚ ਪੈ ਗਿਆ ਤੇ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ- "ਕੀ ਗੱਲ ਏ ਦੋਸਤ! ਆਪਣੀ ਪ੍ਰੇਮਿਕਾ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਤੂੰ ਏਨਾ ਉਦਾਸ ਕਿਉਂ ਏਂ ? ਤੈਨੂੰ ਤਾਂ ਸਗੋਂ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ। ਆਖ਼ਿਰ ਕੀ ਗੱਲ ਹੈ ?”

"ਦੋਸਤ ! ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਮੈਨੂੰ ਬੇਹੱਦ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਪਰੰਤੂ ਸਾਡਾ ਦੋਵਾਂ ਦਾ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ । ਉਹਦੇ ਪਿਉ ਨੇ ਉਹਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਪੱਕਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।”

"ਓਹ ! ਇਹ ਗੱਲ ਏ।" ਰਤਨਰਾਜ ਡੂੰਘੀਆਂ ਸੋਚਾਂ 'ਚ ਡੁੱਬ ਗਿਆ ਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ-"ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਸੋਚਣ ਦੇ ਦੋਸਤ, ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਤੇ ਉਹਦੇ ਮਿਲਣ ਦੀ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਜੁਗਤ ਜ਼ਰੂਰ ਕੱਢਾਂਗਾ। ਪਹਿਲਾਂ ਇਹ ਦੱਸ ਕਿ ਉਹਨੇ ਹੁਣ ਤੈਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ ਕਦੋਂ ਹੈ ?"

"ਕੱਲ੍ਹ।"

"ਠੀਕ ਏ, ਕੱਲ੍ਹ ਜਾਂਦੇ ਵੇਲੇ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਇਕ ਤਰਕੀਬ ਦੱਸਾਂਗਾ।"

ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਜਾਣ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਰਤਨਰਾਜ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਇਕ ਤ੍ਰਿਸੂਲ ਦੇ ਕੇ ਆਖਿਆ-"ਜਦੋਂ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਸੌਂ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਤੂੰ ਉਹਦੇ ਪੱਟ ਵਿਚ ਤ੍ਰਿਸੂਲ ਮਾਰ ਕੇ ਉਹਦੇ ਗਹਿਣੇ ਲਾਹ ਲਿਆਵੀਂ ।"

ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਬ੍ਰਜਮੁਕਟ ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਇਸ ਕੰਮ ਲਈ ਰਾਜ਼ੀ ਹੋਇਆ।