ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਦੇ ਕਹਿਣ ਮੁਤਾਬਕ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਵਾਪਸ ਆ ਗਿਆ। ਉਹਦੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਰਤਨਰਾਜ ਨੇ ਯੋਗੀ ਦਾ ਭੇਸ ਧਾਰ ਲਿਆ ਤੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਨੂੰ ਵੀ ਯੋਗੀ ਦਾ ਭੇਸ ਧਾਰਨ ਕਰਵਾ ਕੇ ਆਪਣਾ ਚੇਲਾ ਬਣਾ ਲਿਆ ਤੇ ਜੰਗਲ 'ਚ ਆ ਕੇ ਇਕ ਕੁਟੀਆ ਬਣਾ ਕੇ ਉਥੇ ਧੂਣੀ ਧੁਖਾ ਲਈ । ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ-"ਜਾ ਦੋਸਤ ! ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਦੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਗਹਿਣਿਆਂ ਨੂੰ ਬਾਜ਼ਾਰ 'ਚ ਵੇਚ ਆ।"
"ਬਾਜ਼ਾਰ ਵੇਚ ਆਵਾਂ ?" ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਘਬਰਾ ਗਿਆ- "ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਮਰਵਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਨਾ ਏਂ ! ਇੰਝ ਤਾਂ ਮੈਂ ਫੜਿਆ ਜਾਵਾਂਗਾ।"
"ਇਹੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਦੋਸਤ ਕਿ ਤੂੰ ਫੜਿਆ ਜਾਵੇਂਗਾ।" ਰਤਨਰਾਜ ਮੁਸਕਰਾਇਆ।
"ਕੀ...ਕੀ ਮਤਲਬ ?"
"ਜਦੋਂ ਤੂੰ ਫੜਿਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਸਪੱਸ਼ਟ ਦੱਸ ਦਈਂ ਕਿ ਇਹ ਗਹਿਣੇ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਗੁਰੂ ਨੇ ਦਿੱਤੇ ਨੇ । ਜਦੋਂ ਰਾਜੇ ਦੇ ਸਿਪਾਹੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਉਣਗੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਆਪੇ ਨਿਪਟ ਲਵਾਂਗਾ।"
ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਦੀ ਬੁੱਧੀ 'ਤੇ ਪੂਰਾ ਭਰੋਸਾ ਸੀ । ਅਖ਼ੀਰ ਉਹ ਗਹਿਣੇ ਲੈ ਕੇ ਬਾਜ਼ਾਰ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਇਕ ਸੁਨਿਆਰੇ ਦੀ ਦੁਕਾਨ 'ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਗਹਿਣੇ ਵੇਚਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਜ਼ਾਹਰ ਕੀਤੀ। ਉਹ ਨਗਰ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਦੁਕਾਨ ਸੀ ਤੇ ਉਹੀ ਸੁਨਿਆਰਾ ਰਾਜ-ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਗਹਿਣੇ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਸੁਨਿਆਰੇ ਨੇ ਗਹਿਣਿਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖਦਿਆਂ ਹੀ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਕੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਨੂੰ ਗਹਿਣਿਆਂ ਸਮੇਤ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
“ਤੈਨੂੰ ਇਹ ਗਹਿਣੇ ਕਿਥੋਂ ਮਿਲੇ ?”
"ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਗੁਰੂ ਨੇ ਦਿੱਤੇ ਨੇ।”
"ਕੌਣ ਏ ਤੇਰਾ ਗੁਰੂ ?" ਵੱਡੇ ਅਧਿਕਾਰੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ-"ਕਿਥੇ ਏ ?”
