"ਚਲੋ ਮੇਰੇ ਨਾਲ।"
ਸਿਪਾਹੀ ਉਹਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਉਹਦੇ ਗੁਰੂ ਕੋਲ ਪੁੱਜੇ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਭਾਵ ਮੰਤਰੀ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਵੀ ਹਿਰਾਸਤ 'ਚ ਲੈ ਕੇ ਰਾਜੇ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ।
ਰਾਜੇ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ- "ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਇਹ ਗਹਿਣੇ ਕਿਥੋਂ ਆਏ ?"
"ਮਹਾਰਾਜ !"ਰਤਨਰਾਜ ਨੇ ਬੜੀ ਨਿਰਮਾਣਤਾ ਨਾਲ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ- "ਇਕ ਰਾਤ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇਕ ਚੁੜੈਲ ਆਈ ਸੀ । ਮੈਂ ਉਹਦੇ ਪੱਟ 'ਚ ਤ੍ਰਿਸ਼ੂਲ ਮਾਰ ਕੇ ਇਹ ਸਾਰੇ ਗਹਿਣੇ ਲਾਹ ਲਏ ਸਨ।”
ਉਹਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਰਾਜਾ ਸੋਚਾਂ 'ਚ ਪੈ ਗਿਆ- “ਚੁੜੈਲ ?”
"ਹਾਂ ਮਹਾਰਾਜ ! ਉਹ ਬੜੀ ਡਰਾਉਣੀ ਚੁੜੈਲ ਸੀ।”
ਰਾਜੇ ਨੇ ਰਾਣੀ ਕੋਲ ਇਕ ਗੁਪਤ ਸੰਦੇਸ਼ ਭੇਜਿਆ ਤਾਂ ਉਧਰੋਂ ਜਵਾਬ ਆਇਆ ਕਿ ਹਾਂ, ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਦੇ ਪੱਟ 'ਤੇ ਤ੍ਰਿਸ਼ੂਲ ਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨ ਹੈ।
ਬਸ, ਫਿਰ ਕੀ ਸੀ ? ਰਾਜੇ ਨੇ ਤੁਰੰਤ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨੂੰ ਦੇਸ਼ ਨਿਕਾਲਾ ਦੇ ਦਿੱਤਾ।
ਰਾਜੇ ਦੇ ਸਿਪਾਹੀ ਉਹਨੂੰ ਜੰਗਲ 'ਚ ਛੱਡ ਆਏ। ਰਾਜੇ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਧੂਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ। ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਤੁਰੰਤ ਭੇਸ ਬਦਲ ਕੇ ਜੰਗਲ ਵੱਲ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਉਸ ਘਟਨਾ ਤੋਂ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਬੜੀ ਘਬਰਾਈ ਹੋਈ ਸੀ।
ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਸੱਚ-ਸੱਚ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਹਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਹੀ ਉਹਨੇ ਤੇ ਉਹਦੇ ਦੋਸਤ ਨੇ ਮਿਲ ਕੇ ਇਹ ਨਾਟਕ ਰਚਿਆ ਸੀ । ਸੁਣ ਕੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਬੇਹੱਦ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋਈ। ਉਹਨੂੰ ਉਹਦੇ ਮਨ ਦਾ ਮੀਤ ਮਿਲ ਗਿਆ ਸੀ । ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਉਹਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਆਪਣੇ ਰਾਜ ਵਿਚ ਵਾਪਸ ਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਕੇ ਸੁਖੀ-ਸੁਖੀ ਰਹਿਣ ਲੱਗਾ।
"ਹੁਣ ਬੋਲ ਵਿਕਰਮਾਦਿੱਤ ।” ਇਥੋਂ ਤਕ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਬੇਤਾਲ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ- "ਹਾਲਾਂਕਿ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਪਸੰਦ ਦਾ ਵਰ ਮਿਲ ਗਿਆ। ਪਰ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨੂੰ ਕਿਸ ਗੱਲ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਮਿਲੀ,
