ਉਸ ਉੱਤੇ ਅਰੋਪ ਤਾਂ ਕਲਪਤ ਸੀ। ਉਸ ਅਰੋਪ ਦਾ ਦੋਸ਼ੀ ਕੌਣ ਹੈ ? ਰਾਜਕੁਮਾਰ, ਮੰਤਰੀ ਪੁੱਤਰ, ਸਿਪਾਹੀ ਜਾਂ ਰਾਜਾ ? ਰਾਜਨ! ਜੇਕਰ ਤੂੰ ਜਾਣਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਵੀ ਇਸ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਦਾ ਉੱਤਰ ਨਾ ਦਿੱਤਾ ਤਾਂ ਤੇਰਾ ਸਿਰ ਟੁਕੜੇ-ਟੁਕੜੇ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ।”

“ਸੁਣ ਬੇਤਾਲ !” ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮਾਦਿੱਤ ਨੇ ਆਪਣੀ ਬੁੱਧੀ ਦਾ ਪਰਿਚੈ ਦੇਂਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ— “ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਨੇ ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਕੀਤਾ, ਪਿਆਰ ਦੇ ਮੋਹ 'ਚ ਕੀਤਾ। ਮੰਤਰੀ ਪੁੱਤਰ ਨੇ ਜੋ ਕੁਝ ਕੀਤਾ, ਉਹ ਦੋਸਤ ਲਈ ਕੀਤਾ। ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਨੇ ਆਪਣਾ ਫ਼ਰਜ਼ ਪੂਰਾ ਕੀਤਾ, ਇਸ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਵੀ ਕਸੂਰ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਪਰ ਹਾਂ, ਰਾਜੇ ਨੇ ਬਿਨਾਂ ਸੋਚੇ-ਵਿਚਾਰੇ ਫ਼ੈਸਲਾ ਕੀਤਾ, ਇਸ ਲਈ ਇਸ ਸਾਰੇ ਪ੍ਰਕਰਣ ਦਾ ਮੁੱਖ ਦੋਸ਼ੀ ਉਹੋ ਹੈ।”

ਵਿਕਰਮਾਦਿੱਤ ਦੀ ਨਿਆਂਪੂਰਨ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਬੇਤਾਲ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋ ਗਿਆ- "ਤੂੰ ਠੀਕ ਕਹਿੰਦਾ ਏਂ ਵਿਕਰਮ ! ਪਰ ਹੁਣ ਮੈਂ ਚਲਦਾ ਹਾਂ । ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਆਖਿਆ ਸੀ ਕਿ ਜੇਕਰ ਤੂੰ ਬੋਲੇਂਗਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵਾਪਸ ਚਲਾ ਜਾਵਾਂਗਾ। ਇਹ ਮੇਰੀ ਸ਼ਰਤ ਸੀ। ਮੈਂ ਚਲਿਆਂ ਵਿਕਰਮ...।” ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਬੇਤਾਲ ਉਹਦੇ ਮੋਢੇ ਤੋਂ ਉੱਡ ਗਿਆ ਤੇ ਮੁੜ ਉਸੇ ਦਰਖ਼ਤ ਵੱਲ ਜਾਣ ਲੱਗਾ। ਉਹ ਬੜੀ ਤੇਜ਼ ਹਵਾ 'ਚ ਉੱਡਦਾ ਹੋਇਆ ਦਰਖ਼ਤ ਵੱਲ ਉੱਡਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮਾਦਿੱਤ ਹੱਥ 'ਚ ਤਲਵਾਰ ਫੜ ਕੇ ਉਹਦੇ ਮਗਰ-ਮਗਰ ਭੱਜ ਰਿਹਾ ਸੀ- “ਰੁਕ ਜਾ ਬੇਤਾਲ ! ਰੁਕ ਜਾ!"

"ਵਾਪਸ ਮੁੜ ਜਾ ਵਿਕਰਮਾਦਿੱਤ ! ਵਾਪਸ ਚਲਾ ਜਾ ।" ਬੇਤਾਲ ਆਖ ਰਿਹਾ ਸੀ- “ਮੈਨੂੰ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਤੈਨੂੰ ਜੀਹਨੇ ਘੱਲਿਆ ਏ, ਉਹ ਪਾਖੰਡੀ ਏ। ਤੇਰਾ ਦੁਸ਼ਮਣ ਏ।"

ਪਰ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮਾਦਿੱਤ ਕਦੋਂ ਮੰਨਣ ਵਾਲਾ ਸੀ । ਉਹਨੇ ਯੋਗੀ ਨੂੰ ਵਚਨ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਆਪਣੇ ਵਚਨ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ ਉਹ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਦੀ ਬਾਜ਼ੀ ਵੀ ਲਾ ਸਕਦਾ ਸੀ।