ਉਨ੍ਹਾਂ ਹੱਡੀਆਂ 'ਤੇ ਸੁਆਹ ਪਾਈ, ਸਭ ਤੋਂ ਅਖੀਰ 'ਚ ਮਧੂਸੂਦਨ ਨੇ ਸੰਜੀਵਨੀ ਪੋਥੀ ਦੇ ਮਾਧਿਅਮ ਰਾਹੀਂ ਉਹਨੂੰ ਜੀਵਿਤ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
ਮਾਲਤੀ ਜੀਵਿਤ ਹੋ ਗਈ। ਇਸ ਵਾਰ ਉਹਦਾ ਸੁਹੱਪਣ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੁੰਦਰ ਸੀ । ਉਹਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਤਿੰਨਾਂ ਦੀ ਨੀਅਤ ਖ਼ਰਾਬ ਹੋ ਗਈ। ਉਹ ਤਿੰਨੇ ਹੀ ਆਪਣੀ-ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਹੋਣ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਕਰਨ ਲੱਗੇ ।
ਮਧੂਸੂਦਨ ਦਾ ਤਰਕ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨੇ ਸੰਜੀਵਨੀ ਪੋਥੀ ਲਿਆ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਜੀਵਿਤ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਅਖ਼ੀਰ ਮਾਲਤੀ 'ਤੇ ਉਸੇ ਦਾ ਹੱਕ ਹੈ । ਵਾਮਨ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਸੀ ਕਿ ਜੇਕਰ ਉਹ ਸੁਆਹ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਨਾ ਰੱਖਦਾ ਤਾਂ ਭਲਾ ਇਹ ਸ਼ੁਭ ਕਾਰਜ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ ? ਮਾਧਵ ਦਾ ਆਖਣਾ ਸੀ ਕਿ ਜੇਕਰ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਉਹਦੀਆਂ ਹੱਡੀਆਂ ਨਾ ਹੁੰਦੀਆਂ ਤਾਂ ਭਲਾ ਮਾਲਤੀ ਨੂੰ ਕੌਣ ਜੀਊਂਦਾ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ ?
ਵਿਕਰਮ ਹੁਣ ਤੂੰ ਇਹ ਦੱਸ ਕਿ ਅਸਲ 'ਚ ਮਾਲਤੀ ਕਿਸ ਦੀ ਪਤਨੀ ਬਣੀ ?
ਵਿਕਰਮ ਕੁਝ ਦੇਰ ਚੁੱਪਚਾਪ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ। ਫਿਰ ਬੋਲਿਆ-"ਮੇਰੇ ਨਿਆਇ ਅਨੁਸਾਰ ਮਾਲਤੀ ਨੂੰ ਵਾਮਨ ਦੀ ਪਤਨੀ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦੈ।"
"ਕਿਵੇਂ ?" ਉਤਸੁਕਤਾ ਨਾਲ ਬੇਤਾਲ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
"ਸੁਣੋ ਬੇਤਾਲ ! ਮਧੂਸੂਦਨ ਨੇ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹਨੂੰ ਜੀਵਨਦਾਨ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਉਹਦੇ ਪਿਤਾ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਸੀ । ਮਾਧਵ ਨੇ ਉਹਦੀਆਂ ਹੱਡੀਆਂ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਰੱਖਿਆ ਸੀ, ਇਹ ਪੁੱਤ ਦਾ ਫ਼ਰਜ਼ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਉਹਦੇ ਪੁੱਤਰ ਬਰਾਬਰ ਸੀ । ਵਾਮਨ ਨੇ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹਦੀ ਰਾਖ ਸਾਂਭੀ ਸੀ, ਅਖ਼ੀਰ ਇਹ ਹੀ ਪਤੀ ਦਾ ਫ਼ਰਜ਼ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਮਾਲਤੀ ਵਾਮਨ ਦੀ ਪਤਨੀ ਹੋਈ।"
“ਆਹ...ਹਾ...ਹਾ...।” ਵਿਕਰਮ ਦੀ ਗੱਲ ਖ਼ਤਮ ਹੁੰਦਿਆਂ ਹੀ ਬੇਤਾਲ ਨੇ ਇਕ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਠਹਾਕਾ ਲਾਇਆ-"ਤੂੰ ਬਿਲਕੁਲ ਠੀਕ ਨਿਆਂ ਕੀਤਾ ਏ ਵਿਕਰਮ... ਪਰ ਮੇਰੇ ਮਨ੍ਹਾ ਕਰਨ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਤੂੰ ਬੋਲ ਪਿਆਂ, ਇਸ
