ਤੇ ਰਾਜ 'ਤੇ ਆਇਆ ਸੰਕਟ ਟਲ ਸਕਦਾ ਹੈ।"

ਦੇਵੀ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਬੀਰਬਲ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਨਿਰਾਸ਼ ਨਜ਼ਰ ਆਉਣ ਲੱਗਾ। ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਬਾਅਦ ਉਹਨੇ ਸਿਰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਦੇਵੀ ਉਥੋਂ ਗਾਇਬ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ।

ਬੀਰਬਲ ਵਾਪਸ ਆਪਣੇ ਮਹੱਲ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਿਆ। ਇਸ ਨੂੰ ਸੰਯੋਗ ਹੀ ਸਮਝਿਆ ਜਾਵੇ ਕਿ ਬੀਰਬਲ ਨੂੰ ਭੇਜਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਰਾਜਾ ਵੀ ਉਹਦੇ ਪਿੱਛੇ-ਪਿੱਛੇ ਚਲਾ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਲੁਕ ਕੇ ਉਹਨੇ ਦੇਵੀ ਤੇ ਬੀਰਬਲ ਵਿਚਕਾਰ ਹੋਈ ਗੱਲਬਾਤ ਸੁਣ ਲਈ ਸੀ । ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਜਾਣ ਲੈਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਹੈਰਾਨ ਤੇ ਡਰ ਗਿਆ ਸੀ।

“ਕੀ ਕਰਾਂ ? ਕੀ ਰਾਜ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਤੇ ਖ਼ੁਸ਼ਹਾਲੀ ਲਈ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਦੀ ਬਲੀ ਦੇਣੀ ਪਵੇਗੀ ?" ਇਹ ਗੱਲ ਸੋਚਦਾ ਰਾਜਾ ਬੀਰਬਲ ਦੇ ਮਗਰ-ਮਗਰ ਤੁਰ ਪਿਆ ਕਿ ਵੇਖਾਂ ਬੀਰਬਲ ਕੀ ਕਰਦਾ ਹੈ ?

ਅਚਾਨਕ ਉਹ ਤ੍ਰਭਕਿਆ। ਰਾਜਮਹੱਲ ਦਾ ਦੁਆਰ ਆਉਣ 'ਤੇ ਵੀ ਬੀਰਬਲ ਅੰਦਰ ਨਾ ਗਿਆ ਤੇ ਕਾਹਲੀ-ਕਾਹਲੀ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵੱਲ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਰਾਜਾ ਸੋਚਣ ਲੱਗਾ, 'ਇਹ ਕਿਥੇ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ । ਇਹਨੂੰ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਦੱਸਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਸੀ । ਕਿਤੇ ਇਹ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਕਿ ਮੇਰੇ 'ਤੇ ਸੰਕਟ ਆਉਣ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਇਹ ਭੱਜ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ ? ਜੇਕਰ ਇੰਜ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਇਹਦੀ ਗਰਦਨ ਧੜ ਨਾਲੋਂ ਵੱਖ ਕਰ ਦਿਆਂਗਾ, ਪਰ ਪਹਿਲਾਂ ਇਹਦੇ ਇਰਾਦੇ ਦਾ ਪਤਾ ਲਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।' ਰਾਜਾ ਉਹਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ । ਬੀਰਬਲ ਆਪਣੇ ਘਰ ਆ ਗਿਆ। ਉਹਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਉਹਨੂੰ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਘਰ ਆਇਆ ਵੇਖ ਕੇ ਡਰ ਗਈ । ਉਹਨੇ ਪੁੱਛਿਆ-"ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਵੇਲੇ ਕੀ ਕਰਨ ਆਏ ਓ ?"

ਉਹਨੇ ਆਪਣੀ ਘਰਵਾਲੀ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਗੱਲ ਦੱਸੀ, ਫਿਰ ਬੋਲਿਆ-"ਇਸ ਵਕਤ ਰਾਜ 'ਤੇ ਮੁਸੀਬਤ ਹੈ ਤੇ ਸਾਡੇ ਰਾਜੇ 'ਤੇ ਵੀ ਸੰਕਟ ਆਉਣ ਵਾਲਾ ਹੈ। ਅਜਿਹੇ ਵੇਲੇ ਸਾਨੂੰ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਦੀ ਬਲੀ