ਦੇ ਕੇ ਆਪਣਾ ਕਰਤੱਵ ਨਿਭਾਈਏ।"

"ਤੁਸੀਂ ਠੀਕ ਕਹਿੰਦੇ ਓ ਸਵਾਮੀ।"

ਉਹਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਨੇ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਜਗਾ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਵੀ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਦੱਸੀ । ਪੁੱਤਰ ਖ਼ੁਸ਼ੀ-ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਬਲੀਦਾਨ ਦੇਣ ਲਈ ਮੰਨ ਗਿਆ ਤੇ ਫਿਰ ਬੀਰਬਲ ਆਪਣੇ ਪੂਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਦੇਵੀ ਦੇ ਮੰਦਰ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਿਆ। ਰਾਜਾ ਰੂਪਸੇਨ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ ਉਹਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਮੰਦਰ ਜਾ ਕੇ ਬੀਰਬਲ ਨੇ ਦੇਵੀ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕੀਤੀ, ਫਿਰ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਆਖਿਆ- "ਹੇ ਮਾਂ ! ਮੇਰੇ ਸਵਾਮੀ ਰਾਜਾ ਰੂਪਸੇਨ 'ਤੇ ਕੋਈ ਮੁਸੀਬਤ ਨਾ ਆਵੇ ਤੇ ਸ਼ਨੀਦੇਵ ਦਾ ਪ੍ਰਕੋਪ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋਵੇ । ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਚਰਨਾਂ 'ਚ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਦੀ ਬਲੀ ਚੜਾਉਂਦਾ ਹਾਂ । ਤੂੰ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋ ਮਾਤਾ !"

ਅਤੇ ਫਿਰ ਬੀਰਬਲ ਨੇ ਖ਼ੁਸ਼ੀ-ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਦੀ ਬਲੀ ਚੜ੍ਹਾ ਦਿੱਤੀ । ਰਾਜਾ ਰੂਪਸੇਨ ਓਹਲੇ ਖਲੋਤਾ ਇਹ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਬੀਰਬਲ ਦੀ ਸਵਾਮੀ-ਭਗਤੀ ਅਤੇ ਰਾਸ਼ਟਰ ਪ੍ਰੇਮ ਵੇਖ ਕੇ ਉਹ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਿਆ।

ਏਨੇ ਨੂੰ ਬੀਰਬਲ ਦੀ ਧੀ ਨੇ ਉਹਦੇ ਹੱਥੋਂ ਤਲਵਾਰ ਫੜ ਲਈ ਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ-"ਪਿਤਾ ਜੀ ! ਜਦ ਮੇਰਾ ਇਕਲੌਤਾ ਭਰਾ ਹੀ ਇਸ ਦੁਨੀਆ 'ਚ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਜੀਊਂਦੀ ਰਹਿ ਕੇ ਕੀ ਕਰੂੰਗੀ।" ਕਹਿ ਕੇ ਉਹਨੇ ਵੀ ਇਕੋ ਝਟਕੇ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਸਿਰ ਧੜ ਤੋਂ ਵੱਖ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ।

“ਜਦ ਪੁੱਤ ਤੇ ਧੀ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਹੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਜੀ ਕੇ ਕੀ ਕਰੂੰਗੀ।" ਕਹਿੰਦੇ ਹੋਏ ਉਹਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣਾ ਸਿਰ ਕੱਟ ਸੁੱਟਿਆ।

"ਓਹ !" ਬੀਰਬਲ ਹੈਰਾਨ ਖਲੋਤਾ ਇਹ ਮੰਜਰ ਵੇਖਦਾ ਰਿਹਾ, ਫਿਰ ਬੋਲਿਆ-“ਜਦ ਪੂਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਹੀ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਗਿਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਜੀਊਂਦਾ ਰਹਿ ਕੇ ਕੀ ਕਰਾਂਗਾ- ਹੇ ਮਾਂ ! ਮੇਰੀ ਬਲੀ ਵੀ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ।”

'ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਕਿਸਮਤ ਵਾਲਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਸੇਵਾਦਾਰ ਮਿਲਿਆ ।' ਰਾਜਾ ਰੂਪਸੇਨ ਨੇ ਸੋਚਿਆ— “ਜਦ ਅਜਿਹਾ ਸੇਵਕ ਹੀ ਇਸ