ਚਰਿੱਤਰਹੀਣ
ਇਸ ਵਾਰ ਵਿਕਰਮ ਗੁੱਸੇ 'ਚ ਦਰਖ਼ਤ ਦੇ ਨੇੜੇ ਆਇਆ ਤੇ ਚੀਕਦਾ ਹੋਇਆ ਬੋਲਿਆ- “ਬੇਤਾਲ ! ਤੂੰ ਬਹੁਤ ਧੋਖੇਬਾਜ਼ ਏਂ । ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਸਿਰ ਵੱਢ ਸੁੱਟਾਂਗਾ। ਆਖ਼ਿਰ ਤੂੰ ਬਾਰ-ਬਾਰ ਭੱਜ ਕਿਉਂ ਆਉਂਦਾ ਏਂ ?”
ਬੇਤਾਲ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲਿਆ। ਉਹ ਦਰਖ਼ਤ 'ਤੇ ਲਟਕਿਆ ਰਿਹਾ। ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਦਰਖ਼ਤ ਤੋਂ ਲਾਹ ਕੇ ਮੋਢਿਆਂ 'ਤੇ ਲੱਦਿਆ ਤੇ ਚੁੱਪਚਾਪ ਤੁਰ ਪਿਆ ।
ਜਦੋਂ ਉਹ ਥੋੜੀ ਦੂਰ ਗਏ ਤਾਂ ਬੇਤਾਲ ਨੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਆਖਿਆ- "ਵਿਕਰਮ ! ਤੂੰ ਨਰਾਜ਼ ਕਿਉਂ ਏਂ ? ਜਦੋਂ ਤੂੰ ਬੋਲਦਾ ਏਂ ਤਾਂ ਹੀ ਮੈਂ ਵਾਪਸ ਆਉਂਦਾ ਹਾਂ।”
“ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਨਿਆਂ ਦੀ ਗੱਲ ਪੁੱਛਦਾ ਹੀ ਕਿਉਂ ਏਂ ? ਤੇਰੇ ਪੁੱਛਣ ਕਰਕੇ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਬੋਲਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ । ਤੂੰ ਤਾਂ ਜਾਣਦਾ ਏਂ ਕਿ ਮੇਰਾ ਨਾਂ ਨਿਆਂ ਵਾਸਤੇ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹੈ। ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਸੁਭਾਅ ਹੀ ਅਜਿਹਾ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ।”
"ਤੇ ਮੇਰਾ ਵੀ ਭੱਜਣ ਦਾ ਸੁਭਾਅ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ।” ਕਹਿਕੇ ਬੇਤਾਲ ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਹੱਸ ਪਿਆ।
ਬੇਤਾਲ ਦੇ ਇਸ ਵਰਤਾਉ 'ਤੇ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮਾਦਿੱਤ ਵੀ ਮੁਸਕਰਾ ਪਿਆ।
"ਸੁਣੋ ਵਿਕਰਮ ! ਰਸਤਾ ਜਲਦੀ ਤੇ ਸੌਖਾ ਤੈਅ ਹੋਵੇ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਇਕ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਹਾਂ।”
ਅਵੰਤੀ ਨਗਰ 'ਚ ਗੁਣਵੰਤ ਨਾਂ ਦਾ ਇਕ ਸੇਠ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਪਰਮ ਧਾਰਮਿਕ ਅਤੇ ਲੋਕ-ਪਰਲੋਕ 'ਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਰੱਖਣ ਵਾਲਾ ਵਿਅਕਤੀ ਸੀ । ਉਹਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਬੜੀ ਸੋਹਣੀ ਸੀ ਪਰ ਸੀ ਚਰਿਤਰਹੀਣ। ਇਸੇ ਕਾਰਨ ਉਸਨੇ ਇਕ ਦੋਗਲੀ ਔਲਾਦ ਜੰਮੀ । ਉਹ ਔਲਾਦ ਕੁੜੀ ਸੀ । ਉਹ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੋਹਣੀ ਸੀ। ਉਹਦਾ ਕਿਉਂਕਿ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪਿਆਰ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਜਵਾਨ ਹੋਣ 'ਤੇ ਉਹ ਵੀ
