"ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇਕ ਅਜਿਹਾ ਰੱਥ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਧਰਤੀ, ਆਕਾਸ਼, ਪਹਾੜ ਤੇ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿਚ ਕਿਤੇ ਵੀ ਅਸਾਨੀ ਨਾਲ ਚੱਲ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹਦੀ ਗਤੀ ਦਾ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ।"
ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਦੀ ਆਗਿਆ ਨਾਲ ਉਹਨੂੰ ਵੀ ਮਹਿਮਾਨ ਨਿਵਾਸ 'ਚ ਠਹਿਰਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ।
ਉਸ ਤੋਂ ਦੋ ਦਿਨ ਬਾਅਦ ਇਕ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਹੋਰ ਆਇਆ। ਉਹਨੇ ਦੱਸਿਆ-"ਮੈਂ ਤਲਵਾਰ ਦਾ ਧਨੀ ਹਾਂ। ਮੇਰਾ ਵਾਰ ਕਦੇ ਖ਼ਾਲੀ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ।"
ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਵੀ ਮਹਿਮਾਨ ਨਿਵਾਸ 'ਚ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਆਪਣਾ ਫ਼ੈਸਲਾ ਦੇਣ ਲਈ ਇਕ ਦਿਨ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ਮੁਕੱਰਰ ਕੀਤੇ ਗਏ ਦਿਨ 'ਤੇ ਤਿੰਨੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਸੱਜ-ਸੰਵਰ ਕੇ ਰਾਜ ਦਰਬਾਰ 'ਚ ਹਾਜ਼ਰ ਹੋਏ। ਸਾਰੇ ਮੈਂਬਰ ਵੀ ਆ ਚੁੱਕੇ ਸਨ।
ਪਰ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਅਜੇ ਤਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਈ । ਇਥੋਂ ਤਕ ਕਿ ਰਾਜਮਾਤਾ ਵੀ ਆਪਣੀ ਸੀਟ 'ਤੇ ਬਹਿ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ਪਰ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਅਜੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਈ। ਏਨੇ ਨੂੰ ਕੁਝ ਸੇਵਕਾਂ ਨੇ ਆ ਕੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ 'ਚ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਇਹ ਸੁਣਦਿਆਂ ਹੀ ਪੂਰੇ ਦਰਬਾਰ 'ਚ ਹਲਚਲ ਮੱਚ ਗਈ। ਰਾਜਮਾਤਾ ਦੇ ਆਦੇਸ਼ 'ਤੇ ਮਹੱਲ ਦਾ ਚੱਪਾ-ਚੱਪਾ ਛਾਣ ਮਾਰਿਆ ਪਰ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨਾ ਲੱਭੀ।
ਪੂਰੇ ਰਾਜ 'ਚ ਇਹ ਖ਼ਬਰ ਫੈਲ ਗਈ ਤੇ ਪੂਰੇ ਰਾਜ 'ਚ ਉਦਾਸੀ ਛਾ ਗਈ। ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਆਖ਼ਿਰ ਗਈ ਤਾਂ ਗਈ ਕਿਥੇ ?
ਏਸੇ ਦੌਰਾਨ ਰਾਜਮਾਤਾ ਨੂੰ ਤ੍ਰੈਕਾਲ-ਦਰਸ਼ੀ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਦਾ ਖ਼ਿਆਲ ਆਇਆ । ਰਾਜਮਾਤਾ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ-“ਰਾਜਕੁਮਾਰ ! ਕੀ ਤੂੰ ਆਪਣੀ ਵਿਦਿਆ ਰਾਹੀਂ ਪਤਾ ਕਰ ਸਕਦਾ ਏਂ ਕਿ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਇਸ ਵਕਤ ਕਿਥੇ ਹੈ?"
