ਵੀ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਤਕ ਨਹੀਂ ਸਨ ਪਹੁੰਚ ਸਕਦੇ । ਇਸ ਲਈ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ 'ਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਮੇਰਾ ਹੀ ਹੱਕ ਹੈ।”

ਉਦੈਵੀਰ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਸੀ-"ਜੇਕਰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਕਰਾਮਾਤੀ ਰਥ ਨਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਵੀਰੇਂਦ੍ਰ ਤੇ ਧਨੰਜਯ ਕਿਸੇ ਵੀ ਹਾਲਤ 'ਚ ਰਾਖਸ਼ਸ਼ ਤਕ ਨਹੀਂ ਸਨ ਪਹੁੰਚ ਸਕਦੇ ।"

"ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਤਰਕ ਗ਼ਲਤ ਹਨ।" ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਧਨੰਜਯ ਨੇ ਆਖਿਆ-"ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਦਾ ਪਤਾ ਵੀ ਚਲ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਉਸ ਤਕ ਪਹੁੰਚਣਾ ਵੀ ਅਸੰਭਵ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਅਸੰਭਵ ਸੀ ਰਾਖਸ਼ਸ਼ ਨੂੰ ਮਾਰ ਕੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨੂੰ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਵਾਪਸ ਲਿਆਉਣਾ। ਇਹ ਕੰਮ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਕੀਤਾ ਹੈ ਇਸ ਲਈ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ 'ਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਮੇਰਾ ਹੀ ਅਧਿਕਾਰ ਹੈ।"

"ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ! ਉਨ੍ਹਾਂ ਤਿੰਨਾਂ ਦਾ ਤਰਕ ਆਪਣੀ-ਆਪਣੀ ਜਗ੍ਹਾ ਠੀਕ ਸੀ । ਤਿੰਨਾਂ ਨੇ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਕਾਰਜ ਕੀਤੇ ਸਨ । ਜਦੋਂ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਕੋਲੋਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਿਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਕਹਿਣਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਤਿੰਨਾਂ ਦੇ ਅਹਿਸਾਨ ਥੱਲੇ ਦੱਬੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਅਖ਼ੀਰ ਉਹ ਤਿੰਨੇ ਹੀ ਆਪਸ 'ਚ ਕੋਈ ਫ਼ੈਸਲਾ ਕਰਨ। ਤੇਰਾ ਫ਼ੈਸਲਾ ਬੜਾ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਏ ਵਿਕਰਮ । ਹੁਣ ਤੂੰ ਇਹ ਦੱਸ ਕਿ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ 'ਤੇ ਸਹੀ ਮਾਅਨਿਆਂ 'ਚ ਅਧਿਕਾਰ ਕਿਸਦਾ ਹੈ ?" ਆਪਣੇ ਮਨ 'ਚ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੋਚ-ਵਿਚਾਰ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਆਖਿਆ-"ਮੇਰੇ ਅਨੁਸਾਰ ਤਾਂ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ 'ਤੇ ਅਧਿਕਾਰ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਧਨੰਜਯ ਦਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।"

"ਕਿਵੇਂ...ਧਨੰਜਯ ਦਾ ਅਧਿਕਾਰ ਕਿਉਂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦੈ ?"

“ਸੁਣ ਬੇਤਾਲ ! ਜਿਹੜਾ ਤਾਕਤਵਾਰ ਹੋਵੇ, ਉਹਦਾ ਹੀ ਅਧਿਕਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਧਨੰਜਯ ਨੇ ਹੀ ਰਾਖਸ਼ਸ਼ ਦੀ ਹੱਤਿਆ ਕਰਕੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨੂੰ ਉਹਦੀ ਕੈਦ 'ਚੋਂ ਆਜ਼ਾਦ ਕਰਵਾਇਆ ਸੀ । ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗਣਾ ਅਸੰਭਵ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਦੋ-ਚਾਰ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਉਸਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗ