ਸੁਣ ਵਿਕਰਮ ! ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤਾਂ ਇਹ ਸਫ਼ਰ ਬੜਾ ਹੀ ਅਕਾਊ ਤੇ ਥਕਾਵਟ ਭਰਿਆ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ । ਇਸ ਲਈ ਇਸ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਇਕ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਹਾਂ—

ਉਜੈਨੀ ਨਗਰ 'ਚ ਇਕ ਸੇਠ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ— ਉਹਦਾ ਇਕ ਹੀ ਪੁੱਤਰ ਸੀ ਜਿਸਦਾ ਨਾਮ ਗੰਧਰਵਸੇਨ ਸੀ। ਗੰਧਰਵਸੇਨ ਬੇਹੱਦ ਖੂਬਸੂਰਤ ਅਤੇ ਬੁੱਧੀਮਾਨ ਸੀ। ਉਹਦਾ ਰਹਿਣ-ਸਹਿਣ ਬਿਲਕੁਲ ਰਾਜਕੁਮਾਰਾਂ ਵਰਗਾ ਸੀ। ਉਹਦਾ ਨਿੱਤ ਦਾ ਨਿਯਮ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਘੋੜੇ 'ਤੇ ਸਵਾਰ ਹੋ ਕੇ ਨਗਰ ਦੀ ਸੈਰ ਕਰਦਾ ਸੀ । ਨਗਰ ਦੀਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਸੋਹਣੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਗੰਧਰਵਸੇਨ 'ਤੇ ਮਰਦੀਆਂ ਸਨ, ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ 'ਚੋਂ ਗੰਧਰਵ ਸੇਨ ਨੂੰ ਕੋਈ ਵੀ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ।

ਇਕ ਵਾਰ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਗੰਧਰਵ ਸੇਨ ਨਦੀ ਦੇ ਕੰਢੇ ਚਲਾ ਗਿਆ ਉਸ ਘਾਟ 'ਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਧੋਬੀ ਕੱਪੜੇ ਧੋ ਰਹੇ ਸਨ । ਘਾਟ ਉੱਤੇ ਇਕ ਕਤਾਰ ਵਿਚ ਕਾਫ਼ੀ ਵੱਡੇ-ਵੱਡੇ ਪੱਥਰ ਪਏ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਧੋਬੀ ਕੱਪੜੇ ਸਾਫ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ । ਉਹ ਮੂੰਹ 'ਚੋਂ ਭਾਂਤ-ਭਾਂਤ ਦੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਕੱਢ ਕੇ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦਾ ਹੌਸਲਾ ਵਧਾ ਰਹੇ ਸਨ।

ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਗੰਧਰਵ ਸੇਨ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਇਕ ਮੁਟਿਆਰ 'ਤੇ ਪਈ ਜਿਹੜੀ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਕੱਪੜੇ ਧੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਕੰਮ 'ਚ ਉਹ ਏਨੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਖੁਭੀ ਹੋਈ ਸੀ ਕਿ ਆਸੇ-ਪਾਸੇ ਦੀ ਉਹਨੂੰ ਕੋਈ ਖ਼ਬਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹਦਾ ਸਾਂਚੇ 'ਚ ਢਲਿਆ ਸਰੀਰ ਤੇ ਰੰਗ-ਰੂਪ ਵੇਖ ਕੇ ਉਹਦੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਹੋਣ ਦਾ ਭੁਲੇਖਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ । ਗੰਧਰਵ ਸੇਨ ਮੁਗਧ ਹੋ ਕੇ ਟਿਕਟਿਕੀ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਵੇਖੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਫਿਰ ਅਚਾਨਕ ਉਹਨੇ ਡੂੰਘਾ ਸਾਹ ਲਿਆ, ਫਿਰ ਉਥੇ ਨੇੜੇ ਬਣੇ ਇਕ ਮੰਦਰ ਦੀਆਂ ਪੌੜੀਆਂ 'ਤੇ ਬਹਿ ਗਿਆ।

ਉਹ ਮੰਦਰ ਦੇਵੀ ਦਾ ਸੀ । ਸੂਰਜ ਅਸਤ ਹੋਣ ਤਕ ਗੰਧਰਵ ਸੇਨ ਉਥੇ ਹੀ ਬੈਠਾ ਉਸ ਮੁਟਿਆਰ ਨੂੰ ਵੇਖਦਾ ਰਿਹਾ । ਉਹ ਕੁੜੀ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਮਰਦਾਂ ਨਾਲ ਖੋਤਿਆਂ 'ਤੇ ਸਾਰਾ ਸਮਾਨ ਲੱਦ ਕੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵੱਲ ਚਲੀ