ਪਵੇਗਾ । ਜਦੋਂ ਨਿਆਇ ਦੀ ਗੱਲ ਆਵੇਗੀ, ਉਦੋਂ ਵਿਕਰਮ ਚੁੱਪ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਦਾ।

ਉਹਨੇ ਬੇਤਾਲ ਨੂੰ ਕੱਸ ਕੇ ਫੜ ਲਿਆ।

ਪਰ ਬੇਤਾਲ ਵੀ ਬੋਤਾਲ ਸੀ— ਉਹ ਲਗਾਤਾਰ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਸੀ- “ਦੱਸ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ! ਤੂੰ ਤਾਂ ਬੜਾ ਨਿਆਂ-ਪ੍ਰੇਮੀ ਏਂ । ਇਸ ਸੰਦਰਭ 'ਚ ਤੇਰਾ ਕੀ ਕਹਿਣਾ ਹੈ। ਕੀ ਇਥੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਤੂੰ ਨਿਆਂ ਕਰਨ 'ਚ ਅਸਮਰੱਥ ਏਂ ?"

"ਨਹੀਂ ।” ਵਿਕਰਮ ਨੂੰ ਬੋਲਣਾ ਹੀ ਪਿਆ, " ਮੈਂ ਅਸਮਰੱਥ ਨਹੀਂ ਹਾਂ ਬੇਤਾਲ । ਅਸਮਰੱਥ ਨਹੀਂ ਹਾਂ ਮੈਂ— ਸੁਣ, ਰੂਪਮਤੀ ਉਸੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਪਤੀ ਮੰਨੇ, ਜੀਹਦੇ 'ਤੇ ਗੰਧਰਵਸੇਨ ਦਾ ਸਿਰ ਲੱਗਾ ਹੈ।”

“ਕੀ ਇਹ ਪਾਪ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ ?"

"ਨਹੀਂ।"

"ਕਿਵੇਂ?"

"ਕਿਉਂਕਿ ਚਿਹਰਾ ਹੀ ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਪਰਿਚੈ ਦੇਂਦਾ ਹੈ। ਚਿਹਰੇ ਨਾਲ ਹੀ ਮਨੁੱਖ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ । ਇਸ ਲਈ ਗੰਧਰਵ ਸੇਨ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ । ਸਰੀਰ ਤਾਂ ਅੱਖਾਂ ਦਾ ਗੁਲਾਮ ਹੈ। ਅੱਖਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਹਿਣਗੀਆਂ, ਸਰੀਰ ਉਵੇਂ ਦਾ ਹੀ ਹੋਵੇਗਾ। ਇਸ ਕਾਰਨ ਰੂਪਮਤੀ ਨੂੰ ਗੰਧਰਵਸੇਨ ਦਾ ਹੀ ਪਿਆਰ ਮਿਲੇਗਾ।”

ਬੇਤਾਲ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ 'ਚ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ਲਈ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਦੇ ਭਾਵ ਨਜ਼ਰ ਆਉਣ ਲੱਗੇ। ਉਹ ਬੋਲਿਆ-ਤੇਰਾ ਨਿਆਂ ਪ੍ਰਸੰਸਾ ਦੇ ਯੋਗ ਹੈ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ। ਚਿਹਰਾ ਹੀ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਪਹਿਚਾਣ ਕਰਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਪਰ...।” ਕਹਿ ਕੇ ਉਹਨੇ ਇਕ ਭਿਆਨਕ ਠਹਾਕਾ ਲਾਇਆ।

ਵਿਕਰਮ ਸਮਝ ਗਿਆ ਕਿ ਹੁਣ ਇਹ ਭੱਜਣ ਵਾਲਾ ਹੈ । ਉਹਨੇ ਬੇਤਾਲ ਨੂੰ ਕੱਸ ਕੇ ਫੜ ਲਿਆ ਪਰ ਬੇਤਾਲ ਤਾਂ ਬੇਤਾਲ ਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਇਕ ਝਟਕੇ ਨਾਲ ਉੱਪਰ ਉੱਡਿਆ ਤੇ ਹਵਾ 'ਚ ਤੈਰਦਾ ਹੋਇਆ ਵਿਪਰੀਤ ਦਿਸ਼ਾ ਵੱਲ ਉੱਡਣ ਲੱਗਾ। ਵਿਕਰਮ ਉਹਦੇ ਮਗਰ ਦੌੜਿਆ।