ਯੋਗ ਵਰ

ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਇਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਬੇਤਾਲ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਆਪਣੇ ਮੋਢਿਆਂ 'ਤੇ ਲੱਦਿਆ ਤੇ ਆਪਣੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਿਆ। ਉਹਨੇ ਸੋਚ ਲਿਆ। ਸੀ ਕਿ ਭਾਵੇਂ ਕੁਝ ਵੀ ਹੋਵੇ, ਇਸ ਵਾਰ ਉਹ ਕਿਸੇ ਵੀ ਕੀਮਤ 'ਤੇ ਨਹੀਂ ਬੋਲੇਗਾ। ਪਰ ਬੇਤਾਲ ਆਪਣੀ ਆਦਤ ਤੋਂ ਕਦੋਂ ਬਾਜ ਆਉਣ ਵਾਲਾ ਸੀ। ਅਜੇ ਥੋੜਾ ਸਫ਼ਰ ਹੀ ਤੈਅ ਹੋਇਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਬੋਲ ਉੱਠਿਆ- "ਵਿਕਰਮ! ਕੀ ਏਨਾ ਲੰਬਾ ਰਸਤਾ ਅਸੀਂ ਇਵੇਂ ਹੀ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਤੈਅ ਕਰਾਂਗੇ?"

ਵਿਕਰਮ ਚੁਪ ਰਿਹਾ।

"ਖ਼ੈਰ । ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਬੋਲੇਂਗਾ— ਚੱਲ, ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਇਕ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਹਾਂ। ਇੰਝ ਸਾਡਾ ਸਮਾਂ ਵੀ ਬੀਤ ਜਾਵੇਗਾ ਤੇ ਬੌਰੀਅਤ ਵੀ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗੀ। ਇਹ ਕਿੱਸਾ ਅਵਿੰਤ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਹੈ। ਅਵਿੰਤ ਨਰੇਸ਼ ਦੀ ਬੇਟੀ ਦਾ ਨਾਂ ਸ਼ਸ਼ੀਬਾਲਾ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਨਾਂ ਦੇ ਮੁਤਾਬਕ ਹੀ ਸੋਹਣੀ ਸੀ। ਜੁਆਨ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਹਦੇ ਸੁਹੱਪਣ ਦੇ ਚਰਚੇ ਦੂਰ-ਦੂਰ ਤਕ ਫੈਲ ਗਏ। ਆਂਢ-ਗੁਆਂਢ ਅਤੇ ਦੂਰ-ਦਰਾਜ ਤੋਂ ਰਾਜਕੁਮਾਰਾਂ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਉਹਦੇ ਲਈ ਆਉਣ ਲੱਗੇ।

ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਇਨ੍ਹਾਂ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਜਿਥੇ ਅਤਿਅੰਤ ਖ਼ੁਸ਼ ਸਨ, ਉਥੇ ਹੈਰਾਨ ਵੀ ਸਨ ਕਿ ਕਿਸ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਤੇ ਕਿਸ ਨੂੰ ਨਾ ਕਰਨ । ਜਦੋਂ ਘੱਲੇ ਗਏ ਸੁਨੇਹਿਆਂ ਦਾ ਤਸੱਲੀਬਖ਼ਸ਼ ਜਵਾਬ ਨਾ ਮਿਲਿਆ ਤਾਂ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਖ਼ੁਦ ਅਵਿੰਤ ਰਾਜ 'ਚ ਆਉਣ ਲੱਗੇ । ਉਹ ਰਾਜੇ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਪਣੇ ਗੁਣਾਂ ਦੀ ਚਰਚਾ ਕਰਦੇ ਅਤੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਦਾ ਹੱਥ ਮੰਗਦੇ।

ਇਕ ਦਿਨ ਰਾਜਾ ਆਪਣੇ ਦਰਬਾਰ 'ਚ ਬੈਠਾ ਸੀ । ਉਹਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਚੋਲ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਉਹਨੂੰ ਮਿਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਰਾਜੇ ਨੇ ਤਤਕਾਲ ਆਦਰ ਸਹਿਤ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਨੂੰ ਦਰਬਾਰ 'ਚ ਬੁਲਾਇਆ । ਪੂਰੇ