ਬੇਤਾਲ ਬੋਲਿਆ-"ਹੇ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ! ਆਦਮੀ 'ਚ ਅਜਿਹੀ ਕਿਹੜੀ ਚੀਜ਼ ਏ, ਜਿਹੜੀ ਉਹਨੂੰ ਦੂਸਰੇ ਪ੍ਰਾਣੀਆਂ ਨਾਲੋਂ ਵੱਖ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਵੀਰਾਂ 'ਚੋਂ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।"

ਬੇਤਾਲ ਦੇ ਇਸ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਦਾ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਾ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਚੁੱਪਚਾਪ ਬੇਤਾਲ ਨੂੰ ਮੋਢਿਆਂ 'ਤੇ ਚੁੱਕ ਕੇ ਤੁਰਦਾ ਰਿਹਾ।

ਬੇਤਾਲ ਬੋਲਿਆ- "ਸੁਣ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ! ਅਵੰਤੀਪੁਰ 'ਚ ਇਕ ਤਪੱਸਵੀ ਮੁਨੀ ਸੀ। ਸ਼ੰਖਧਰ ਨਾਂ ਸੀ ਉਹਦਾ । ਆਪਣੇ ਆਸ਼ਰਮ 'ਚ ਇਕ ਪਰਮ ਸੁੰਦਰੀ ਨੂੰ ਤੱਕ ਕੇ ਉਹ ਉਹਦੇ 'ਤੇ ਲੱਟੂ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਹਦਾ ਮਨ ਭਟਕ ਗਿਆ । ਸੁੰਦਰੀ ਸੱਚਮੁੱਚ ਅਪਸਰਾ ਸੀ।

ਉਹ ਮੁਨੀ ਨੂੰ ਤੱਕ ਕੇ ਮੁਸਕਰਾ ਪਈ । ਉਹਨੇ ਛੇੜਖਾਨੀ ਵੀ ਕੀਤੀ। ਮੁਨੀ ਡੋਲ ਗਿਆ ਪਰ ਉਹਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਆਪਣੀ ਤਪੱਸਿਆ ਦਾ ਚੇਤਾ ਆਇਆ। ਉਹ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਭਰ ਗਿਆ । ਤਦ ਉਹਨੇ ਆਪਣੀ ਤਪੱਸਿਆ ਨੂੰ ਭੰਗ ਕਰ ਦੇਣ ਵਾਲੀ ਉਸ ਅਪਸਰਾ ਨੂੰ ਸਰਾਪ ਦਿੱਤਾ।

"ਤੂੰ ਬੁੱਢੀ ਹੋ ਜਾ।”

ਉਹ ਅਪਸਰਾ ਬੁੱਢੀ ਹੋ ਗਈ। ਆਪਣੀ ਹਾਲਤ 'ਤੇ ਉਹ ਵਿਰਲਾਪ ਕਰਦੀ ਹੋਈ ਬੋਲੀ-"ਮੁਨੀਵਰ ! ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਸਰਾਪ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਮੇਰਾ ਕੀ ਦੋਸ਼ ਹੈ?"

"ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਤਪੱਸਿਆ ਭੰਗ ਕਰਨ ਆਈ ਸਾਂ ।"

"ਆਪਣੇ ਮਨ 'ਤੇ ਕੰਟਰੋਲ ਰੱਖਣਾ ਸੀ।"

ਪਰ ਮੁਨੀ ਨੇ ਉਹਦੀ ਗੱਲ ਦਾ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਾ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਚੁੱਪਚਾਪ ਆਪਣੀ ਰਸਤੇ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਿਆ । ਹੁਣ ਦੱਸ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ਕੀ ਮੁਨੀ ਦਾ ਇਹ ਸਰਾਪ ਦੇਣਾ ਜਾਇਜ਼ ਸੀ ? ਕੀ ਮੁਨੀ ਦਾ ਇਹ ਸਰਾਪ ਤਪੱਸਵੀ ਦਾ ਪਾਪ ਨਹੀਂ ਹੈ ?

ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ਚੁੱਪ ਰਿਹਾ। ਬੇਤਾਲ ਨੇ ਮੁੜ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ-"ਸੁਣ ਬੇਤਾਲ! ਮੁਨੀ ਦਾ ਇਹ ਕਦਮ