ਕੀਰਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਥਾਨ ਤੋਂ ਉਸ ਜੂਹ ਦੇ ਫਾਸਲੇ ਦਾ ਹਿਸਾਬ ਲਾਇਆ। ਅਤੇ ਸ਼ਾਹ ਬਖਸ਼ ਤੋਂ ਉਸ ਪਿੰਡ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਿਆ, ਜਿੱਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਰੂਪ ਕੌਰ ਨੂੰ ਛੱਡਣਾ ਸੀ। ਸ਼ਾਹ ਬਖਸ਼ ਦੇ ਅਨੁਮਾਨ ਅਤੇ ਨਿਸ਼ਾਨੀਆਂ ਅਨੁਸਾਰ ਇਸ ਜੂਹ ਤੋ ਪਹਿਲਾਂ ਇਕ ਪਿੱਪਲ ਵਾਲੇ ਖੂਹ ਕੋਲੋਂ ਰਸਤਾ ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਮੁੜਦਿਆਂ ਸ਼ਾਹ ਰਾਹ ਤੋਂ ਵੀਹ ਪੰਝੀ ਮੀਲ ਹਟ ਕੇ ਸੀ।  

ਕੁਝ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਉਹ ਉਸ ਖੂਹ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਆਪ ਪਾਣੀ ਪੀਤਾ, ਘੋੜਿਆਂ ਨੂੰ ਪਿਲਾਇਆ ਅਤੇ ਧੂੜ ਭਰੇ ਕੱਚੇ ਰਸਤੇ ਤੁਰ ਪਏ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਪਿਛਲੇ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਦਲੇਰ ਸਿੰਘ ਚਾਹੇ ਰੂਪ ਕੌਰ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਘੁੰਮਦਾ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਧਿਆਨ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਖਿੱਚਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ, ਪਰ ਰੂਪ ਦਾ ਵਤੀਰਾ ਉਸ ਪ੍ਰਤੀ ਛੋਟੇ ਭਰਾਵਾਂ ਵਰਗਾ ਹੀ ਸੀ। ਦਲੇਰ ਸਿੰਘ ਰੂਪ ਕੌਰ ਦੇ ਨੇੜੇ ਹੋਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰਦਾ ਅਤੇ ਰੂਪ ਕੌਰ ਕੀਰਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਨੇੜੇ। ਉਹ ਕੀਰਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਵਿਅਕਤੀਤਵ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਇਕ ਸਾਥੀ ਦੁਰਜਨ ਸਿੰਘ ਕੋਲੋਂ ਉਸ ਦੇ ਕਾਰਨਾਮੇ ਸੁਣ-ਸੁਣ ਕੇ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਕੀਰਤ ਸਿੰਘ ਅਤੇ ਸ਼ਾਹ ਬਖਸ਼ ਵਿਚਕਾਰ ਵੀ ਕਾਫੀ ਨੇੜਤਾ ਆ ਗਈ ਸੀ। ਸ਼ਾਹ ਬਖਸ਼ ਦਾ ਸ਼ੁਜਾਹਬਾਦ ਜਾਣ ਦਾ ਇਰਾਦਾ, ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਕੱਚਾ-ਪੱਕਾ ਸੀ, ਹੁਣ ਪੱਕਾ ਹੋ ਗਿਆ।

ਇਕ ਘਣੇ ਜੰਗਲ ਅਤੇ ਇਕ ਪਹਾੜੀ ਨੂੰ ਅਤੇ ਫੇਰ ਇਕ ਨਦੀ ਨੂੰ ਪਾਰ ਕਰਕੇ ਉਹ ਉਸ ਪਿੰਡ ਦੀ ਇਕ ਹਵੇਲੀ ਸਾਹਮਣੇ ਜਾ ਖੜੇ ਹੋਏ। ਇਸ ਦੋ ਮੰਜਲਾ ਹਵੇਲੀ ਦੇ ਬਾਹਰ ਹੀ ਇਕ ਅੱਧਖੜ ਉਮਰ ਦਾ ਦੇਵ ਕਾਇਆ ਸਿੱਖ ਅਤੇ ਇਕ ਬੁੱਢਾ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖੜੇ ਸਨ, ਜਿਵੇਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਉਡੀਕ ਹੀ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋਣ।

ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਇਸ ਕਾਫਲੇ ਦੇ ਉੱਥੇ ਪਹੁੰਚਦਿਆਂ ਹੀ ਦੋ ਤਿੰਨ ਨੌਕਰਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਘੋੜੇ ਸੰਭਾਲ ਲਏ ਅਤੇ ਮੂੰਹ ਹੱਥ ਧੋਣ ਲਈ ਬਾਲਟੀਆਂ ਭਰ ਕੇ ਪਾਣੀ ਲੈ ਆਏ। ਆਓ ਭਗਤ ਦੇ ਹੋਰ ਸਾਮਾਨ ਵੀ ਤਿਆਰ ਸਨ । ਕੀਰਤ ਸਿੰਘ ਅਤੇ ਸਾਹ ਬਖ਼ਸ਼ ਨੂੰ ਹੈਰਾਨ ਹੁੰਦਿਆਂ ਵੇਖ ਕੇ ਬੁੱਢਾ ਬੋਲਿਆ-

ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਖੂਹ ਤੋਂ ਇਸ ਰਸਤੇ 'ਤੇ ਪੈਰ ਧਰਿਆ, ਸਾਨੂੰ ਉਦੋਂ ਹੀ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਲੈਕੇ ਸਾਡੇ ਵੱਲ ਆ ਰਹੇ ਹੋ!”

ਸਰਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਰਾਤਾਂ ਕੱਟਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਿਸੇ ਆਪਣੇ ਜਿਹੇ ਘਰ 'ਚ ਰਾਤ ਕੱਟਦਿਆਂ ਕੀਰਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਚੰਗਾ ਅਤੇ ਅਰਾਮਦੇਹ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਖੂਬ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਖੂਬ ਰੱਜ ਕੇ ਲੰਗਰ ਛਕਿਆ। ਦੁੱਧ-ਮੱਖਣ ਦਾ ਤਾਂ ਕਹਿਣਾ ਹੀ ਕੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਬਾਰੇ ਜੋ ਕੁਝ ਥੋੜ੍ਹਾ ਬਹੁਤ ਪਤਾ ਲੱਗਾ, ਉਹ ਇਹ ਕਿ ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਆਦਮੀ ਸਿਰਫ਼ ਤਿੰਨ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਸਨ : ਇਕ ਖੇਤੀ, ਦੂਜਾ ਸਿਪਾਹਗਿਰੀ ਅਤੇ ਤੀਜਾ ਲੁੱਟਮਾਰ। ਜੰਗਲ 'ਚ ਲੁਕੀ ਲੁਟੇਰਿਆਂ ਦੀ ਉਸ ਟੋਲੀ ਚ ਵੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਕਾਫ਼ੀ ਆਦਮੀ ਸਨ । ਸੂਹੀਆਂ ਦਾ ਜਾਲ ਦੀ ਕਾਫ਼ੀ ਦੂਰ ਤੱਕ ਫੈਲਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਪਿਛਲੀ ਸਰਾਂ 'ਚ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸੂਹੀਆਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ