ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਖ਼ਬਰ ਪੁਚਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਕਿ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਦੀ ਇਕ ਟੁਕੜੀ ਰੂਪ ਕੌਰ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਆ ਰਹੀ ਹੈ।
"ਵਾਹ ! ਇਸ ਤੋਂ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਸਥਾਨ ਹੋਰ ਕਿਹੜਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ!" ਸਭ ਕੁਝ ਵੇਖ ਸਮਝ ਕੇ ਕੀਰਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ ਨੂੰ ਆਖਿਆ।
ਦੋ ਦਿਨਾਂ ਤਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਆਓ ਭਗਤ ਹੁੰਦੀ ਰਹੀ। ਰੂਪ ਕੌਰ ਨੂੰ ਜਨਾਨਖਾਨੇ ਚ ਪੁਚਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਹੁਣ ਉਸਨੇ ਤੀਵੀਆਂ ਵਾਲੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾ ਲਏ ਸਨ। ਇਹ ਕੱਪੜੇ ਪਾਕੇ ਉਸ ਦੀ ਲੁਕੀ ਹੋਈ ਸੁੰਦਰਤਾ ਉੱਭਰ ਉੱਠੀ ਅਤੇ ਕੀਰਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਉਹ ਸੱਚਮੁਚ ਹੀ ਸਹਿਜ਼ਾਦੀ ਜਾਪਣ ਲੱਗੀ। ਚਾਹੇ ਸਾਰੇ ਰਸਤੇ ਉਸ ਨੇ ਰੂਪ ਕੌਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਤੀ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰੇਰਨਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦਿੱਤੀ, ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਕਈ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਬਾਅਦ ਇਕ ਖੂਬਸੂਰਤ ਔਰਤ ਦਾ ਸਾਥ ਚੰਗਾ-ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਨਾਨਖਾਨੇ ਚ ਫਸੀ ਰੂਪ ਕੌਰ ਕੀਰਤ ਸਿੰਘ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲਈ ਵਿਆਕੁਲ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਜਦ ਉਸਨੇ ਕੀਰਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮ ਦੇ ਘੁਸਮੁਸੇ ਚ ਹਵੇਲੀ ਦੇ ਪਿਛਲੇ ਪਾਸੇ ਬਗੀਚੀ ਚ ਇਕੱਲਿਆਂ ਫਿਰਦਾ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਚੁਪ ਚਾਪ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਕੇ ਉਸ ਕੋਲ ਜਾ ਪਹੁੰਚੀ।
“ਆਉ ਰੂਪ, ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਹੈ ਇੱਥੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ?”
ਰੂਪ ਕੌਰ ਕੁਝ ਪਲ ਉਸ ਵੱਲ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਤੱਕਦੀ ਰਹੀ, ਫੇਰ ਬੋਲੀ-
"ਇੱਥੋਂ ਰੁਕਨ ਦੀ ਬਜਾਏ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਜਾ ਕੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਾਂਗੀ।“
“ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਤੂੰ ਕੀ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਏਂ। ਪਿਛਲੇ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਚ ਉਹ ਸਹਿਜੇ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ‘ਤੁਸੀਂ’ ਤੋਂ ‘ਤੂੰ’ ਕਹਿ ਕੇ ਬੁਲਾਉਣ ਲੱਗਾ ਸੀ। ਪਰ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੀ।“
"ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਜਾਣ ਲਿਆ ਹੈ। ਇਸੇ ਲਈ ਕਹਿ ਰਹੀ ਹਾਂ।“
"ਮੈਨੂੰ ਜਾਣਿਆ, ਮੈਨੂੰ ਵੇਖਿਆ, ਪਰ ਨਾ ਮੇਰਾ ਕੋਈ ਵਰਤਮਾਨ, ਨਾ ਭਵਿੱਖ।
"ਮੇਰਾ ਵੀ ਕਿਹੜਾ ਵਰਤਮਾਨ ਅਤੇ ਕਿਹੜਾ ਭਵਿੱਖ ! ਮੇਰੇ ਤੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਦਾ ਵੀ ਕੋਈ ਪਤਾ ਨਹੀਂ।"
"ਤੂੰ ਸਾਹਿਬਜ਼ਾਦੀ ਏਂ। ਇਹੀ ਕਾਫੀ ਹੈ। ਬਾਪ ਕੋਈ ਵੀ ਹੋਵੇ।
"ਮੈਨੂੰ ਤੇ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਬਹੁਤ ਅਜੀਬ-ਅਜੀਬ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਹ ਵੀ ਕਿਸੇ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਹੀ ਹੈ, ਅਫਵਾਹ ਹੈ। ਰੂਪ ਕੌਰ ਬੋਲੀ।
"ਅਫਵਾਹ ਦਾ ਵੀ ਕੋਈ ਕਾਰਨ ਜ਼ਰੂਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।"
"ਕਾਰਨ ਕੁਝ ਵੀ ਹੋਵੇ। ਪਰ ਦੁੱਖ ਇਹ ਕਿ ਇਸ ਸਭ ਕੁਝ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਸਧਾਰਨ ਵਿਅਕਤੀ ਤੋਂ ਇਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਵਿਅਕਤੀ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਦੀ ਹੋਂਦ ਕਈਆਂ ਲਈ ਖ਼ਤਰਾ ਬਣ ਗਈ ਹੈ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਆਪਣੇ ਲਈ ਵੀ।"
***
