ਅਨੁਸਾਰ ਤਾਂ ਇਸ ਵੇਲੇ ਭੱਜ ਨਿਕਲਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ। ਕੀਰਤ ਸਿੰਘ ਉਸ ਦੀ ਵਿਚਾਰ ਕਿਰਿਆ ਦਾ ਅਨੁਮਾਨ ਲਾਉਂਦਿਆਂ ਬੋਲਿਆ:

"ਸਾਡੇ ਘੋੜੇ, ਸਿੰਘ ਜੀ, ਇਸ ਵੇਲੇ ਥੱਕੇ ਹੋਏ ਹਨ ਅਤੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੇ ਘੋੜੇ ਤਰੋਤਾਜ਼ਾ। ਸ਼ੁਜਾਹਬਾਦ ਹਾਲੇ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਹੈ। ਭੱਜ ਰਿਹਾ ਫ਼ੌਜੀ ਦਸਤਾ ਆਪਣੀ ਯੁੱਧ-ਨੀਤੀ ਅਨੁਸਾਰ ਨਹੀਂ ਲੜ ਸਕਦਾ ਅਤੇ ਭੱਜ ਰਿਹਾਂ 'ਚੋਂ ਆਮ ਕਰਕੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਮਾਰੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।" ਫਿਰ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦੁਆਲੇ ਇਕੱਠਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਨਦੀ ਦੇ ਪੁਲ ਦੀ ਲੰਬਾਈ ਦਾ ਹਿਸਾਬ ਲਾਇਆ, ਆਪਣੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਰੁੱਖਾਂ ਅਤੇ ਨਿੱਕੇ-ਨਿੱਕੇ ਟਿੱਬਿਆਂ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ ਅਤੇ ਬੋਲਿਆ:

"ਦੁਸ਼ਮਣ ਦਾ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰਨ ਲਈ ਇਸ ਸਥਾਨ ਤੋਂ ਵੱਧੀਆ ਹੋਰ ਕੋਈ ਥਾਂ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ।" ਫੇਰ ਉਸ ਨੂੰ ਇਕ ਫੁਰਨਾ ਫੁਰਿਆ ਅਤੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਦਸਤੇ ਚੋਂ ਇਕ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਪੁਲ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਿਆ। ਪੁਲ ਦੇ ਥੱਲੇ ਪਹੁੰਚਦਿਆਂ ਉਸ ਨੂੰ ਆਖਿਆ-

"ਲੈ ਬਈ ਦਿਆਲ ਸਿਆਂ, ਇਸ ਲੱਕੜੀ ਦੇ ਪੁਲ ਦੇ ਥੱਲੇ ਵੱਲ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵੇਖ ਅਤੇ ਦੱਸ ਕਿ ਕਿਨ੍ਹਾਂ ਕੜੀਆਂ ਨੂੰ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੱਟਿਆ ਜਾਂ ਕੱਢਿਆ ਜਾਏ ਕਿ ਅੱਠ ਦਸ ਘੋੜਿਆਂ ਦਾ ਭਾਰ ਪੁਲ 'ਤੇ ਪੈਂਦਿਆਂ ਹੀ ਪੁਲ ਟੁੱਟ ਜਾਏ।"

ਕੀਰਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਪੁਲ ਬਣਾਉਣ ਦੇ ਦਸਤੇ 'ਚ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਪੁਲ ਦੇ ਥੱਲੇ ਜਾ ਕੇ ਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਕੜੀਆਂ ਅਤੇ ਸ਼ਤੀਰੀਆਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਨਾਲ ਛੋਂਹਦਿਆਂ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਹਿਸਾਬ ਲਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ। ਫੇਰ ਬਾਹਰ ਆ ਕੇ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦਿਆਂ ਬੋਲਿਆ, "ਮਿਲ ਗਿਆ, ਬਸ ਮਿਲ ਗਿਆ।"

ਝਟ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਕੁਹਾੜੀਆਂ ਨੇ ਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਦੇ ਨਿਰਦੇਸ਼ਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਕੰਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਇਸ ਭਾਵੀ ਲੜਾਈ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਨਾਲ ਦਲੇਰ ਸਿੰਘ ਦੇ ਮਨ 'ਚ ਜੋਸ਼ ਉਛਾਲੇ ਮਾਰਨ ਲੱਗਾ। ਇਹ ਉਸ ਲਈ ਅਸਲੀ ਲੜਾਈ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਅਨੁਭਵ ਸੀ। ਉਹ ਘੜੀ ਮੁੜੀ ਆਪਣੀ ਤਲਵਾਰ ਦੀ ਮੁੱਠ 'ਤੇ ਅਤੇ ਕਮਰਬੰਦ 'ਚ ਟੰਗੀ ਪਸਤੌਲ 'ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਕੀਰਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਦਲੇਰ ਵੱਲ ਅਤੇ ਫੇਰ ਸ਼ਾਹ ਬਖ਼ਸ਼ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ ਅਤੇ ਬੋਲਿਆ:

"ਤੁਸੀਂ ਸ਼ਾਹ ਜੀ, ਦਲੇਰ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਫੌਰਨ ਸੁਜਾਹਬਾਦ ਵੱਲ ਦੌੜ ਪਵੋ।"

"ਨਹੀਂ ਸਿੰਘ ਜੀ, ਮੈਂ ਇੱਥੇ ਹੀ ਰੁਕਣਾ ਚਾਹਵਾਂਗਾ। ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ। ਦਲੇਰ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਭੇਜ ਦੇਵੋ।"

"ਮੈਂ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾਵਾਂਗਾ।" ਦਲੇਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਵੀ ਦੁਹਰਾਇਆ।

ਕੀਰਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਕਹਿਣ 'ਤੇ ਵੀ ਜਦ ਉਹ ਨਾ ਮੰਨੇ ਤਾਂ ਉਹ ਬੋਲਿਆ, "ਤੁਸੀ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਵਧਾ ਰਹੇ ਹੋ। ਖੈਰ! ਜੋ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨੂੰ ਮੰਜੂਰ! ਚੱਲੋ ਹੁਣ ਵੇਖਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹ ਫਰੰਗੀ ਕੀਰਤ ਸਿੰਘ ਦਾ ਸਿਰ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਜਾਂ ਆਪਣਾ ਸਿਰ ਦੇਕੇ।“