ਹਸਪਤਾਲ ਦਾ ਦ੍ਰਿਸ਼
ਐਤਵਾਰ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਮੇਰਾ ਛੋਟਾ ਭਰਾ ਅਚਾਨਕ ਛੱਤ ਤੋਂ ਡਿੱਗ ਪਿਆ। ਉਸ ਦੀ ਲੱਤ ਦੀਆਂ ਹੱਡੀਆਂ ਕਈ ਥਾਵਾਂ ਤੋਂ ਟੁੱਟ ਗਈਆਂ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਹਸਪਤਾਲ ਲੈ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਪਲਾਸਟਰ ਪਾ ਕੇ ਜਨਰਲ ਵਾਰਡ ਵਿੱਚ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਜਨਰਲ ਵਾਰਡ ਵਿਚ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਇਹ ਦੇਖ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਿਆ ਕਿ ਹਰ ਬੈੱਡ ‘ਤੇ ਦੋ-ਦੋ ਮਰੀਜ਼ ਦਾਖਲ ਸਨ।
ਕਿਸੇ ਦੇ ਬਿਸਤਰੇ ‘ਤੇ ਜਾਂ ਤਾਂ ਪੁਰਾਣੀ ਅਤੇ ਗੰਦੀ ਚਾਦਰ ਸੀ ਜਾਂ ਇਹ ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਕੁਝ ਮਰੀਜ਼ ਦਰਦ ਨਾਲ ਚੀਕ ਰਹੇ ਸਨ। ਇਸ ਕਾਰਨ ਸੁੱਤੇ ਪਏ ਮਰੀਜ਼ ਜਾਗ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਕਿਸੇ ਮਰੀਜ਼ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਡਾਕਟਰ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਆਪਣੀ ਸਮੱਸਿਆ ਦੱਸ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਾਂ ਕੋਈ ਮਰੀਜ਼ ਨੂੰ ਜਲਦੀ ਠੀਕ ਹੋਣ ਦਾ ਭਰੋਸਾ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਵਾਰਡ ਨੰਬਰ ਤਿੰਨ ਵਿੱਚ ਦੋ ਨਰਸਾਂ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਲਈ ਤਾਇਨਾਤ ਸਨ ਪਰ ਉਹ ਵਾਰਡ ਦੇ ਬਾਹਰ ਵਰਾਂਡੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਕੇ ਗੱਲਾਂ ਮਾਰ ਰਹੀਆਂ ਸਨ।
ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਦੀ ਵੀ ਕੋਈ ਚਿੰਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਔਰਤ ਨਰਸਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣ ਗਈ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਝਿੜਕ ਕੇ ਬਾਹਰ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਕੁਝ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਜਦੋਂ ਡਾਕਟਰ ਆਪਣੇ ਗੇੜੇ ‘ਤੇ ਆਇਆ ਤਾਂ ਦੋਵੇਂ ਨਰਸਾਂ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤੁਰ ਰਹੀਆਂ ਸਨ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਦਾ ਦੁੱਖ-ਦਰਦ ਸਾਂਝਾ ਕਰਨ ‘ਚ ਲੱਗੀਆਂ ਹੋਣ। ਡਾਕਟਰ ਵੀ ਅੱਧੇ ਮਰੀਜ਼ ਦੇਖ ਕੇ ਬਾਕੀਆਂ ਨੂੰ ਫੇਰ ਕਹਿ ਕੇ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਕੁਝ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਲਈ ਖਾਣਾ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ।
ਖਾਣੇ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਇੰਝ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਇਹ ਮਰੀਜਾਂ ਲਈ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਜਾਨਵਰਾਂ ਲਈ ਹੋਵੇ। ਇਸ ਭੋਜਨ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਕਈਆਂ ਨੇ ਤਰਲੇ ਪਾ ਦਿੱਤੇ। ਕਈਆਂ ਨੇ ਇਸ ਵਿੱਚ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਗੰਧ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤੀ। ਇਹ ਦੇਖ ਕੇ ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਿਆ। ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਇਕ ਮਰੀਜ਼ ਦੇ ਨੱਕ ਵਿਚ ਟਿਊਬ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਹ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਗੁਲੂਕੋਜ਼ ਫੜ ਕੇ ਵਰਾਂਡੇ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪੁੱਛਣ ‘ਤੇ ਜਵਾਬ ਮਿਲਿਆ ਕਿ ਅਜੇ ਤੱਕ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਮੈਨੂੰ ਕਿਸ ਵਾਰਡ ‘ਚ ਭੇਜਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਧੰਨ ਹਨ ਸਰਕਾਰੀ ਹਸਪਤਾਲਾਂ ਦੇ ਆਮ ਵਾਰਡ!