ਤੁਸੀਂ ਸਾਰੇ ਮੇਰਾ ਮੌਜੂ ਬਣਾਉਣ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਓ, ਜੋਰਾਵਰ ਜੂ ਹੋਏ। ਮੇਰੇ ਲਈ ਲੰਝੀਆਂ ਲੂਲੀਆਂ ਈ ਰਹਿ ਗਈਆਂ ਨੇ। ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਕਰਾਉਣਾ ਵਿਆਹ, ਮਹਾਰਾਜ, ਇਹ ਕੀ ਜੋੜੀ ਲੱਗੇਗੀ।
ਸ਼ੁਰੂ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿਚ ਜਦ ਰਹੀਮ ਬਖ਼ਸ਼ ਆਪਣੀ ਘਰ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਹਿੱਸੇ ਬਖ਼ਰੇ ਤੇ ਦੇ ਕੇ ਮੁਲਤਾਨ ਜਾਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਪਿੰਡ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਰੱਜ ਰੱਜ ਕੇ ਮੌਜੂ ਉਡਾਇਆ। ਮੂੰਹ ਪਾੜ ਪਾੜ ਕੇ ਗਵਾਂਦੀ ਆਖਦੇ-''ਵੇਖ ਭੜੂਏ ਦੀ ਅਕਲ ਗਈ। ਮਹੀਂ ਵੇਚ ਕੇ ਘੋੜੀ ਲਈ। ਦੁੱਧ ਪੀਣੋਂ ਰਿਆ ਤੇ ਲਿੱਦ ਚੋਣੀ ਪਈ।”
ਪੂਰੇ ਪੰਦਰਾਂ ਦਿਨਾਂ ਮਗਰੋਂ ਉਸ ਦੇ ਬੁਖਾਰ ਨੇ ਮੋੜਾ ਖਾਧਾ ਤੇ ਘਟਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ।
ਮਾਲੀਆ ਘਟਵਾਉਣ ਲਈ ਕਿਸਾਨ ਸਰਕਾਰ ਵਿਰੁੱਧ ਮੋਰਚਾ ਲਾਣ ਦੀ ਸੋਚ ਰਹੇ ਹਨ। ਆਸ ਹੈ ਜ਼ਰੂਰ ਸਫ਼ਲ ਹੋ ਜਾਣਗੇ।
ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਵੇਲੇ ਸਿਰ ਮੋਰਚਾ ਮਾਰ ਲਿਆ ਹੈ। ਹੁਣ ਤੇ ਇਹ ਕੱਪੜਾ ਮਿਲਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ।
ਉਸ ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਨਾ ਕਰੀਂ ; ਜੇ ਉਸਦੇ ਭਰੋਸੇ ਰਿਹਾ ਤਾਂ ਤੇਰਾ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ; ਉਹ ਤੇ ਨਿਰਾ ਮੋਮ ਦਾ ਨੱਕ ਈ । ਤੂੰ ਕਿਹਾ ਤੇਰੀ ਮੰਨ ਲਈ, ਅੱਗੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੇ ਕਿਹਾ ਤੇ ਉੱਧਰ ਉੱਠ ਤੁਰਿਆ।
ਤੂੰਹੀਓਂ ਅਵਤਾਰ ਸਿੰਘ ਦੇ ਆਉਣ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਫੁੱਲੀ ਨਹੀਂ ਸਮਾਂਦੀ। ਲੰਘਦਿਆਂ ਜਾਂਦਿਆਂ ਨੂੰ ਮੋਢੇ ਪਈ ਮਾਰਨੀ ਏਂ।
ਮੋਢਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਮੋਢੇ ਖਹਿ ਰਹੇ, ਹੜ੍ਹ ਤਜਾਰਤ ਦੇ ਤਿਰੇ ਵਿਚ ਵਹਿ ਰਹੇ !
ਸਾਰਾ ਮਾਲ ਧੰਨ ਵੰਡਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਤੇ ਤੂੰ ਹੁਣ ਬਹੁੜਿਆ ਹੈਂ । ਹੁਣ ਤੇ ਮੋਠਾਂ ਦੀ ਛਾਂਵੇਂ ਬੈਠ, ਤੈਨੂੰ ਇੱਥੋਂ ਹੁਣ ਕੀ ਮਿਲਣਾ ਹੈ।
ਤੁਸੀਂ ਹੀ ਮੇਰ-ਤੇਰ ਕਰਦੇ ਹੋ । ਮੈਂ ਤੇ ਇਹੋ ਸਮਝਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹ ਸਾਡਾ ਸਾਰਿਆਂ ਦਾ ਸਾਂਝਾ ਘਰ ਹੈ।
ਉਨ੍ਹਾਂ ਮੇਰੀ ਬੇਦੋਸ਼ੀ ਧੀ ਨੂੰ ਧੱਕਾ ਦੇ ਛੱਡਿਆ ਏ। ਸ਼ਾਲਾ ! ਜਾਈਆਂ ਦੇ ਪੇਸ਼ ਆਵੇ ਨੂੰ, ਕਰ ਪਰਾਇਆਂ ਤੇ ਆਵਨੀਂ ਜਾਇਆਂ । ਬੱਚੇ ਮਰਣ ਨੇ ਤੇ ਮੂਲੀ ਪੁੱਟਿਆਂ ਟੋਆ ਹੋਵੇ ਨੇ।
ਕਿਸਮਤ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਅਜੇਹਾ ਮੂਧੇ ਮੂੰਹ ਮਾਰਿਆ ਕਿ ਅਸੀਂ ਮੁੜ ਕੇ ਸੰਭਲ ਨਹੀਂ ਸਕੇ । ਸਾਨੂੰ ਹੋਣੀ ਨੇ ਖਾਕ ਸ਼ਾਹ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।