ਬੰਦੇ ਜਿਹੜੇ ਬੰਦੇ ਬੇਦਸਤੂਰੇ ਨੇ ।
ਮੂਰਖ਼ ਨੇ ਅਕਲੋਂ ਨਾ ਹੁੰਦੇ ਪੂਰੇ ਨੇ ।
ਝੂਠੇ ਮਾਨਣ ਰਾਜ ਹਮੇਸ਼ਾ ਧਰਤੀ ਤੇ,
ਸੱਚੀਆਂ ਆਖਣ ਵਾਲੇ ਖਾਂਦੇ ਹੂਰੇ ਨੇ ।
ਡਰਦੀ ਮਾਰੀ ਫੇਰ ਹਿਆਤੀ ਕੰਬ ਗਈ,
ਕਲਜੁਗ ਦੇ ਮੁੜ ਨੰਗੇ ਸਾਏ ਘੂਰੇ ਨੇ ।
ਵਾਹਵਾ ਤੇਰੀ ਕੁਦਰਤ ਸ਼ਾਨਾਂ ਵਾਲੜਿਆ,
ਲੰਬੀਆਂ ਲੰਬੀਆਂ ਕਾਰਾਂ ਵਿਚ ਕਤੂਰੇ ਨੇ ।
ਸ਼ਾਮਾਂ ਫ਼ਜਰਾਂ ਰਹੀਆਂ ਹੁੱਜਾਂ ਮਾਰਦੀਆਂ,
ਸਿਰ ਤੇ ਸੂਰਜ ਮਾਰੇ ਬੜੇ ਘੰਗੂਰੇ ਨੇ ।
ਮਜ੍ਹਮੇ ਲਾ ਕੇ ਮੇਲੇ ਲੁੱਟੀ ਜਾਂਦੇ ਨੇ,
ਚਾਤਰ ਹੈਣ ਮਦਾਰੀ ਸ਼ੌਖ਼ ਜਮੂਰੇ ਨੇ ।
ਵੇਲੇ ਦੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਨੂੰ ਫਾਹੀਆਂ ਪਾਣ ਪਏ,
ਬਣੇ ਸ਼ਰੀਕ ਖ਼ੁਦਾ ਦੇ ਕੱਕੇ ਬੂਰੇ ਨੇ ।
ਜਿਨ੍ਹਾਂ 'ਸ਼ਾਕਿਰ'ਨਾਲ ਨਾ ਅੱਖ ਮਿਲਾਣੀ ਏ,
ਉਹੋ ਰਿੰਦ ਵਿਚਾਰੇ ਅਜੇ ਅਧੂਰੇ ਨੇ ।