ਧੁਰ ਕੀ ਬਾਣੀਏਂ ! ਦਿਲਾਂ ਦੀਏ ਰਾਣੀਏ ਨੀਂ !
ਤੇਰੇ ਮੂੰਹ ਲਗਾਮ ਨਾ ਰਹਿਣ ਦੇਣਾ ।
ਜਿੰਨੀ ਬਾਣੀ ਹੈ ਕਿਰਤ ਦੇ ਫਲਸਫ਼ੇ ਦੀ,
ਨਾਲੇ ਉਹਨੂੰ ਬੇਨਾਮ ਨਾ ਰਹਿਣ ਦੇਣਾ ।
ਇੱਕੋ ਬਾਪ ਤੇ ਇੱਕੋ ਦੇ ਪੁੱਤ ਸਾਰੇ,
ਹੇ ਰਵਿਦਾਸ ਮੈਂ ਫਿਰ ਦੁਹਰਾ ਰਿਹਾਂ ਹਾਂ ।
'ਬੇਗਮਪੁਰੇ' ਬਾਰੇ ਤੇਰੇ ਗੀਤ ਸਾਰੇ,
ਇਸ ਰਚਨਾ ਦੇ ਵਿਚ ਸਮਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ।
ਇਹ ਨਹੀਂ ਦਰਬਾਰ ਦਿਹੁਰਿਆਂ ਦਾ,
ਕਿਰਤੀ-ਭਗਤ ਦਾ ਜਿਥੇ ਸਨਮਾਨ ਨਹੀਓਂ ।
ਕਿਰਤੀ-ਕਾਮੇ ਨੂੰ ਨੀਚ ਚੰਡਾਲ ਦੱਸੇ,
ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਕੋਈ ਵੇਦ- ਪੁਰਾਣ ਨਹੀਓਂ ।
ਕਿਰਤੀ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਦੀ ਜੁੱਤੀ ਨੂੰ ਗੰਢ ਕੇ ਤੂੰ,
ਪੁੰਨ ਲੈ ਲਿਆ ਗੰਗਾ ਦੇ ਨਹਾਉਣ ਵਰਗਾ ।
ਬੇ-ਦੋਸ਼ੀ ਹਰਜੋਟੀ ਛਡਾਉਣ ਖ਼ਾਤਰ,
ਜੇਰਾ ਕਰ ਲਿਆ ਮਰਨ ਮਰਾਉਣ ਵਰਗਾ ।
ਤੇਰੀ ਰੰਬੀ ਨੇ ਭਰਮਾ ਦੇ ਭੇਦ ਪਾੜੇ,
ਤੇਰੀ ਸੂਈ ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਫੱਟ ਸੀਤੇ ।
ਤੇਰੇ ਟਾਂਕੜੇ ਨੇ ਲਾਇਆ ਅਜਬ ਟਾਂਕਾ,
ਅੱਡੇ ਰਾਠਾਂ ਦੇ ਚੌੜ-ਚੁਪੱਟ ਕੀਤੇ ।
ਕਿਰਤੀ ਇੱਕ ਜਮਾਤ ਹੈ ਜਾਤ ਨਹੀਓਂ,
ਜਾਤੀ ਭੇਦ ਹੈ ਹੇਜ ਜੰਨੂਨੀਆਂ ਦਾ ।
ਕੁੰਨਾ ਵਿਚ ਘੁਚੱਲ ਕੇ ਸਾਫ਼ ਕੀਤਾ,
ਕਾਲਾ ਚਿੱਤ ਤੂੰ ਮਜ੍ਹਬੀ ਕਾਨੂੰਨੀਆਂ ਦਾ ।
ਤੇਰੇ ਗੀਤਾਂ 'ਚੋਂ ਸਮਿਆਂ ਨੇ ਸੇਧ ਲੈ ਕੇ,
ਸਮਾਂ ਸੋਚਣਾ ਕਿਰਤ ਅਜ਼ਾਦੀਆਂ ਦਾ ।
ਕਦੇ ਹੋਏਗਾ ਹਿੰਦ ਦੀ ਹਿੱਕ ਉੱਤੇ,
ਬੇਗਮਪੁਰਾ ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਆਬਾਦੀਆਂ ਦਾ ।
