ਭੁੱਲ-ਭੁਲੇਖੇ ਚੰਨ ਤੋਂ ਮੰਗੀ, ਚਾਨਣ ਦੀ ਇਕ ਲੱਪ ।
ਰਾਤ ਦਾ ਗੰਢੀ ਛੋੜ ਹਨ੍ਹੇਰਾ ਖੀਸਾ ਲੈ ਗਿਆ ਕੱਪ ।
ਕਿੰਨੇ ਸਾਰੇ ਉਭਰੇ ਦਾਇਰੇ ਮੇਰੀਆਂ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ,
ਕਿਸ ਬੇਦਰਦੀ ਨੇ ਦਿਲ ਦੀ ਢਾਬੇ ਮਾਰੀ ਡਾਂਗ ਖੜੱਪ ।
ਮਾਪਿਆਂ ਦੀ ਇਕ ਝਿੜਕ ਤੇ ਸਾਰੀ ਨਿਕਲ ਗਈਉ ਛੱਲ,
ਤੂੰ 'ਝਨਾਂ' ਕੀ ਚੀਰਣੈ ਤੂੰ ਇਕ ਖਾਲ ਨਾ ਸਕਿਉਂ ਟੱਪ ।
ਦਿਲ ਦੀ ਬੰਦ ਪਟਾਰੀ ਖੋਲ੍ਹਿਆਂ ਨੀਂਦਰ ਜਾਵੇ ਉੱਡ,
ਕੁਰਬਲ ਕੁਰਬਲ ਕਰਨ ਚੁਫ਼ੇਰੇ ਵਹਿਮਾਂ ਦੇ ਕਈ ਸੱਪ ।
ਵੇਲਾ ਨਹੀਉਂ ਯਾਰ ਕਿਸੇ ਦਾ, ਕਦੀ ਨਾ ਆਵੇ ਪਰਤ,
ਬੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਵੇਲੇ ਦੀ ਤੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਗਿੱਚੀ ਨੱਪ ।
'ਅਨਵਰ'ਜਿਹੇ ਗੁਰੂ ਦੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਸ਼ਿਅਰ ਦਾ ਕਾਹਦਾ ਭਾਰ,
ਗੁਰੂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹੋਣ ਸਿਆਣੇ ਚੇਲੇ ਜਾਣ ਸ਼ੜੱਪ ।
ਕਰ ਕੋਈ ਪੱਕਾ ਕੌਲ 'ਖ਼ਿਆਲਾ' ਜਿਹੜਾ ਤੋੜ ਚੜ੍ਹੇ,
ਐਵੇਂ ਨਾ ਪਿਆ ਵਿੱਚ ਖ਼ਿਆਲਾਂ ਰੇਤ ਦੇ ਕੋਠੇ ਥੱਪ ।
