ਲਾਮ-ਲਿਖ ਕਲਮ ਕਾਈ ਗੱਲ ਪ੍ਰੇਮ ਦੀ
ਜੇ ਉਸ ਦਰਬਾਰ ਕਬੂਲ ਪਵੇ ।
ਵਿੱਚ ਏਸੇ ਰਾਹ ਦੇ ਸਿਰ ਦੇ ਪਰਨੇ
ਕਰ ਰਫਤਾਰ ਕਬੂਲ ਪਵੇ ।
ਸਿਰ ਦਾ ਲਿਖਿਆ ਮਿਟਦਾ ਨਾਹੀਂ
ਸਿਰ ਨਾਲ ਚਤਰਾਰ ਕਬੂਲ ਪਵੇ ।
ਮੂੰਹ ਮੋੜ ਨਹੀਂ ਉਸ ਰਾਹ ਕੁਨੋਂ
ਸਿਰ ਤੇ ਝੱਲ ਤਲਵਾਰ ਕਬੂਲ ਪਵੇ ।
ਦਹੀ ਸੁਰਮਾ ਚੱਕੀ ਪਲਕ ਦੀ ਨੋਕੋਂ
ਰੂਪਕਾਰ ਕਬੂਲ ਪਵੇ ।
ਪਰ ਦਰਦ ਅਸਾਡਾ ਲਿਖ ਚਪਾਤੀਆਂ
ਥਮ ਚਰਕਾਰ ਕਬੂਲ ਪਵੇ ।
ਮਤ ਕਲ ਮਾਨੀ ਥੀਵਨ ਅੱਖਰ
ਕਰ ਨ ਅੰਧਾਰ ਕਬੂਲ ਪਵੇ ।
ਗਾਲ ਨ ਅੱਖਰ ਮਾਨੀ ਦਾਨਾ
ਘੰਡ ਉਤਾਰ ਕਬੂਲ ਪਵੇ ।
ਲਿਖ ਕਿਤਾ' ਮਕੱਤਾ' ਨ ਕਰ ਵੇ ਜ਼ਾਲਿਮ
ਕੁਤ ਨ ਮਾਰ ਕਬੂਲ ਪਵੇ ।
ਤੈਂਡੇ ਨਾਮ ਬਿਨਾ ਕਿਆ ਲਾਇਕ ਮੈਂਥੇ
ਉਸ ਦਰਬਾਰ ਕਬੂਲ ਪਵੇ ।
ਇਹ ਜਿੰਦੜੀ ਬੇਕਾਰ ਜਿਹੀ ਮੇਰੀ
ਜੇ ਇਸ ਦਰਬਾਰ ਕਬੂਲ ਪਵੇ ।
ਸਿਰ ਸਦਕੜੇ ਤੇ ਕੁਰਬਾਨ ਵੇ ਹੈਦਰ,
ਘੱਤਾਂ ਵਾਰ ਕਬੂਲ ਪਵੇ ।੨।
