ਲੈ ਨੀ ਮਾਏ ਮੇਰਾ ਅੱਲਾ ਬੇਲੀ, ਭੰਬੋਰ ਨਹੀਂ ਹੁਣ ਭਾਂਦਾ,
ਓਦਰ ਗਈਆਂ ਨੀ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖੀਂ, ਤਨ ਦਰਦਾਂ ਕੀਤਾ ਮਾਂਦਾ।
ਦਿਲ ਖੜਿਆ ਖਸ ਪੁੰਨਣ, ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਅਸਾਂ ਥੀਂ ਆਂਦਾ,
ਭੁਲੀ ਗਈ ਮੈਂ ਨਾ ਗਈ, ਮੈਥੋਂ ਵਿਛੜਿਆ ਸਾਥ ਹੋਤਾਂ ਦਾ।
ਅਕਬਰ ਸ਼ਾਹ ਗ਼ਮ ਹਰ ਕੋਈ ਖਾਵੇ, ਜੈਂਦਾ ਵਕਤ ਵਿਹਾਂਦਾ।
ਆਖੇ ਮਾਂ ਸੱਸੀ ਨੂੰ ਧੀਆ ! ਸਮਝ ਮੇਰੀ ਸਮਝਾਈ,
ਜਿਹੜੇ ਵਿਦਾਅ ਨਾ ਕਰ ਗਏ ਤੈਥੋਂ, ਨਹੀਂ ਅਗੇ ਪਿਛੇ ਚੰਗਾਈ।
ਹੋਤ ਗਤੇ ਤਾਂ ਘੋਲੀ ਚਾਏ, ਤੂੰ ਨਦੀ ਜਥ ਨਾਈ,
ਧਰੋਹੀ ਧਰੋਹ ਕਰਨ ਜਦ ਕਦ ਤੋਂ, ਭੱਠ ਘਤ ਨੀ ਅਸ਼ਨਾਈ।
ਅਕਬਰ ਸ਼ਾਹ ਸੱਸੀ ਨਾਲ ਜਿਹਰੋਟੇ ਦੇ ਕਿਉਂਕਰ ਹੂ ਅਲਾਈ।
ਮੈਂ ਘੋਲੀ ਉਹ ਕਿਉਂ ਘੋਲੀ, ਦਿਲ ਜਾਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਵਾਰੇ,
ਖੋਲੀ ਆਖ ਨਾ ਮਾਏ ਨੀਂ, ਮੈਨੂੰ ਬਹੂੰ ਨੇ ਹੋਤ ਪਿਆਰੇ।
ਹੋਤਾਂ ਜਿਹਾ ਸਾਂਗ ਨ ਕੋਈ, ਤੇ ਪੁਛ ਵੇਖਾਂ ਜਗ ਸਾਰੇ,
ਰਹਿਣ ਭੰਬੋਰ ਮੁਹਾਲ ਹੋਇਮ, ਆਏ ਤਲੀਆਂ ਹੇਠ ਅੰਗਾਰੇ।
ਅਕਬਰ ਸ਼ਾਹ ਨਾ ਪਹੁੰਚੀ, ਤੱਤੀ ਰੋ ਰੋ ਦਰਦ ਪੁਕਾਰੇ।
ਅੰਮਾਂ ਨੀ ! ਰੋਜ਼ ਮੀਸਾਕੋਂ ਅਗੇ, ਕੀਤਾ ਗ਼ੁਲਾਮ ਬਲੋਚਾਂ,
ਅੰਮਾਂ ਨੀ ! ਮੈਨੂੰ ਕਾਈ ਸੁਰਤ ਨਾ ਰਹੀ, ਭਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਮ ਬਲੋਚਾਂ,
ਅੰਮਾਂ ਨੀ ! ਮੈਨੂੰ ਘਤ ਕੈਦ ਲਿਆ, ਜ਼ੁਲਫ਼ ਦੀ ਦਾਮ ਬਲੋਚਾਂ,
ਅੰਮਾਂ ਨੀ ! ਮੈਂ ਤਾਂ ਬੇਵਸ ਹੋ ਕਰ, ਕਰਿਆ ਸਲਾਮ ਬਲੋਚਾਂ।
ਅਕਬਰ ਸ਼ਾਹ ਹੁਣ ਮੁੜਾਂ ਕਿਵੇਂ, ਰਖ ਸਿਰ ਤੇ ਨਾਮ ਬਲੋਚਾਂ?
ਬਹਿ ਧੀਆ ! ਕਰ ਯਾਦ ਅੱਲਾ ਨੂੰ, ਛੱਡ ਖ਼ਿਆਲ ਹੋਤਾਂ ਦਾ,
ਨਿਮਾਜ਼ ਰੋਜ਼ਾ ਪੜ੍ਹ ਰਫਲ ਦੋਗ਼ਾਨਾ, ਇਹ ਕੰਮ ਰੱਬ ਨੂੰ ਭਾਂਦਾ,
ਕਰ ਨੇਕੀ ਰੱਬ ਹਾਸਲ ਹੋਵੇ, ਨਹੀਂ ਵਸਾਹ ਦਮਾਂ ਦਾ।
ਔਖੇ ਰਾਹ ਤੇ ਮੰਜ਼ਲ ਭਾਰੀ, ਤੈਨੂੰ ਖ਼ੌਫ਼ ਨਹੀਂ ਕੁਝ ਆਂਦਾ।
ਅਕਬਰ ਸ਼ਾਹ ਕਿਹਾ ਗ਼ਮ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ, ਰਹਿਬਰ ਸ਼ੌਕ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ।
ਰੋਜ਼ੇ ਨਿਮਾਜ਼ਾਂ ਰਫਲ ਦੋਗਾਨੇ, ਭੁਲ ਗਏ ਯਾਦ ਨਾ ਆਂਦੇ,
ਤਨ ਮਨ ਤੁਆਫ਼ ਕਰੇ ਲਖ ਲਖ, ਸਿਰ ਸਜਦੇ ਕਰੇ ਯਾਰਾਂ ਦੇ,
ਲੈ ਗਏ ਵਿਰਦ ਵਜ਼ੀਫ਼ੇ ਨੀ, ਜਿਥੇ ਸੌਦੇ ਹੋਏ ਦਿਲਾਂ ਦੇ,
ਹਾਜੀ ਸਾਲ ਤਮਾਮ ਅੰਦਰ, ਹੱਜ, ਕਾਅਬੇ ਦਾ ਹਿਕ ਲਾਂਹਦੇ,
ਮੁਖ ਪੁੰਨਣ ਦਿਆਂ ਡਿੱਠਿਆਂ ਮੈਨੂੰ, ਪਲ ਵਿਚ ਲੱਖ ਹੱਜਾਂ ਦੇ।
ਕੂਚੇ ਕੇਚ ਬਹਿਸ਼ਤੋਂ ਆਲਾ, ਜਿਥੇ ਹੋਏ ਵਾਸ ਸਜਨਾਂ ਦੇ,
ਅਕਬਰ ਸ਼ਾਹ ਭੰਬੋਰ ਸੱਸੀ ਨੂੰ; ਡਿਸੇ ਮਿਸਲ ਦੋਜ਼ਖ਼ਾਂ ਦੇ।
ਮਰਨੇ ਹੋਤ ਨ ਹੋਏ ਸੌਹੇਂ, ਤੂੰ ਕਿਹਾ ਮੈਨੂੰ ਡੁਖ ਲਾਇਆ,
ਡੁਖ ਮੈਨੂੰ ਤੈਨੂੰ ਕਹਾ ਲਗਾ ਸੀ, ਤੂੰ ਕਿਉਂਕਰ ਮਨੋਂ ਅਲਾਇਆ?
ਨਹੀਂ ਸ਼ਰੀਕ ਨਾ ਸਕਾ ਸੋਹਰਾ; ਤੈਨੂੰ ਦਰਦ ਤੱਤੀ ਕਿਉਂ ਆਇਆ?
ਸਦਕੇ ਕਰਾਂ ਸ਼ਰੀਕ ਸਕੇ ਨੀ; ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਵੀ ਘੋਲ ਘੁਮਾਇਆ।
ਘੋਲ ਘੁਮਾਇਆ ਆਖੇਂ ਸ਼੍ਰਮ ਨਾ ਆਵੇ ਨੀ, ਮੈਂ ਮਾਦਰ ਖੀਰ ਪਿਅਇਆ।
ਖੀਰ ਤੇਰੇ ਦੀ ਨਹੀਂ ਮਿੰਨਤ ਕਾਈ, ਮੈਨੂੰ ਪਰਵਰ ਪਾਕ ਬਚਾਇਆ।
ਕਰਸੀ ਪਰਵਰ ਪਾਕ ਉਤੇ ਤੇਰੇ ਨੀ, ਕੁਝ ਮੇਰਾ ਹੱਕ ਰਖਾਇਆ।
ਹਿੱਕ ਹਿਕੋ ਹਕ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਜਾਣਾ, ਜੈਂ ਇਹ ਰਾਹ ਦਿਖਾਇਆ।
ਅਕਬਰ ਸ਼ਾਹ ਇਨਸਾਫ਼ ਸੱਸੀ ਦੇ; ਮੰਜ਼ਲ ਇਸ਼ਕ ਰਸਾਇਆ।
