ਹਸਬੀ ਅੱਲਾਹ ! ਅੱਜ ਸੋਚਾਂ ਵਿਚਾਰੀਆਂ ਨੂੰ
ਗੁੰਝਲ਼ ਮੰਜ਼ਿਲਾਂ ਦੇ ਵੱਸ ਪਾਣ ਲੱਗਾ
ਗੁੰਝਲ਼ ਮੰਜ਼ਿਲਾਂ _ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੰਧ ਔਝੜ
ਪੰਧ _ ਇਲਮ , ਇਰਫ਼ਾਨ ਤੇ ਮਾਰਫ਼ਤ ਦੇ
ਇਲਮ _ ਜ਼ਾਤ ਦਾ
"ਜ਼ਾਤ" _ ਮਾਬੂਦ ਕੁੱਲ ਦੀ
ਜਿਹਦੀ ਸਿਫ਼ਤ ਏ ਕਨਜ਼ਨ ਮਖ਼ਫ਼ੇਆਤੁਨ
ਜਿਹਨੂੰ ਲੱਭਿਆਂ ਆਪ ਗਵਾਚ ਜਾਈਏ
ਜਿਹਨੂੰ ਤੱਕਿਆਂ _ ਤੱਕ ਨਾ ਸਕੀਏ ਵੀ
ਜਿਹਨੂੰ ਸੋਚਿਆਂ _ ਰਾਹੋਂ ਕੁਰਾਹ ਪਈਏ
ਪੰਧ ਇਲਮ, ਇਰਫ਼ਾਨ ਤੇ ਮਾਰਫ਼ਤ ਦੇ
ਜਿਥੇ ਅਕਲ ਦੇ ਬਰਕ ਰਫ਼ਤਾਰ ਪਖਨੋਂ
(ਜੇਹੜੇ ਪਲਕ ਵਿਚ ਫ਼ਲਕ ਨੂੰ ਚੀਰ ਜਾਵਣ)
ਹੱਫ਼ ਹੱਫ਼ ਅੱਧਰਾਹ ਈ ਰਹਿ ਜਾਵਣ
ਜਿਥੇ ਹੋਸ਼ ਦੇ ਰੂਹ-ਉਲ-ਅਮੀਨ ਦੇ ਪਰ
ਪੰਧ ਕੰਢਿਆਂ ਕੰਢਿਆਂ ਖੁੰਜ ਜਾਵਣ
ਅੰਤ ਘਾਟੀ ਏ ਘਾਟੀ ਇਹ ਮਾਰਫ਼ਤ ਦੀ
ਦਮ ਘੁਟਦੇ ਐਥੇ "ਵਿਚਾਰ" ਦੇ ਨੇਂ
ਅਸੀਂ ਕੀ ਆਂ _ ਤੌਬਾ, ਮਜਾਲ ਸਾਡੀ !!!
ਚੰਗੇ ਚੰਗੇ ਐਥੇ ਦਮ ਨਈਂ ਮਾਰਦੇ ਨੇਂ
ਤੰਗ ਜ਼ਮੀਨ ਐ ਸੋਚਾਂ ਵਿਚਾਰੀਆਂ ਦੀ
ਪਈ ਛਿੜਦੀ ਗੱਲ ਅਵੱਲ ਜਿਹੀ ਏ
ਗੱਲ ਗੱਲ ਚ ਨੇਂ ਲੱਖਾਂ ਵੱਲ ਪੈਂਦੇ
ਤੌਬਾ ਗੱਲ ਇਹ, ਕੋਈ ਆਮ ਗੱਲ ਜਿਹੀ ਏ
ਗੱਲ ਓੁਸ ਦੀ ਜਿਹਦਾ ਸ਼ਰੀਕ ਕੋਈ ਨਈਂ
ਗੱਲ ਉਸ ਦੀ ਜਿਸ ਤੋਂ ਵਧੀਕ ਕੋਈ ਨਈਂ
ਗੱਲ ਉਸ ਦੀ ਜਿਹਦੀ ਮਿਸਾਲ ਕੋਈ ਨਈਂ
ਗੱਲ ਉਸ ਦੀ ਹੁਸਨ ਕਮਾਲ ਪਾਰੋਂ
ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦੋਨ੍ਹਾਂ ਜਹਾਨਾਂ ਅੰਦਰ
ਕੋਈ ਦੂਸਰਾ ਜਿਹਦਾ ਭਿੰਜਾਲ ਕੋਈ ਨਈਂ
ਸ਼ਹਿ ਰਗ ਕੋਲੋਂ ਨੇੜੇ ਵਸਦਾ ਏ
ਰਗ ਰਗ ਦੀ ਰਗ ਨੂੰ ਜਾਣਦਾ ਏ
ਕੱਲੀ ਕੱਲੀ ਦੇ ਦਿਲ ਦਾ ਰਾਜ਼ ਬੁਝੇ
ਜ਼ਰੇ ਜ਼ਰੇ ਦਾ ਭੇਤ ਪਛਾਣਦਾ ਏ
ਉਦੋਂ ਅਜ਼ਲ ਤੋਂ ਹਿੱਕ ਵਾਜਬ ਜ਼ਾਤ ਬਿਨਾਂ
ਮੁਮਕਿਨਾਤ ਦਾ ਕੋਈ ਵਜੂਦ ਨਈਂ ਸੀ
ਆਪੋਂ ਆਪ ਸੀ ਆਪਣੀ ਖ਼ੁਦਾਈ ਅੰਦਰ
ਜਾਨਣ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਹੋਰ ਮੌਜੂਦ ਨਈਂ ਸੀ
ਤਦੋਂ ਵੱਧ ਕੇ ਆਲਮ ਅਮਰ ਕੋਲੋਂ
ਆਲਮ ਖ਼ਲਕ ਦਾ ਹਿੱਕ ਬਨਾਣ ਲੱਗਾ
ਆਪ ਨੂਰ ਸੀ ਨੂਰ ਹਿੱਕ ਖ਼ਲਕ ਕਰ ਕੇ
ਆਪੇ ਕੁਰਬ ਦੀ ਮਹਿਫ਼ਲ ਸਜਾਣ ਲੱਗਾ
ਐਡ ਸੋਹਣਾ ਤੇ ਖ਼ਲਕਿਆ ਬੇਮਿਸਲਾ
ਸਾਰੀ ਖ਼ਲਕਤੋਂ ਸ਼ਾਨ ਵਧਾਣ ਲੱਗਾ
ਉਹਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਤਾਜ "ਲੌਲਾਕ" ਵਾਲਾ
ਆਪਣੀ ਕੁਦਰਤਾਂ ਹੱਥੋਂ ਟਿਕਾਣ ਲੱਗਾ
ਅਜਬ ਨਈਂ ਜਿਹਨੂੰ ਆਪੇ ਖ਼ਲਕਿਆ ਸੂ
ਉਹਨੂੰ ਅਪਣਾ ਯਾਰ ਅਖਵਾਣ ਲੱਗਾ
ਫ਼ਿਰ ਵੱਧ ਕੇ ਹੋਰ ਵੀ ਕਰਮ ਕੀਤਾ
ਲੜੀ ਨੂਰਦੀ ਹੋਰ ਵਧਾਣ ਲੱਗਾ
ਪਹਿਲਾਂ ਹਿੱਕ ਚਿਰਾਗ਼ ਨੂੰ ਬਾਲਿਆ ਸੀ
ਉਸਤੋਂ ਹੋਰ ਚਿਰਾਗ਼ ਜਗਾਣ ਲੱਗਾ
’ਕੁੱਲ ਇੱਨਾਮਾ ਅਨਤਾ ਮੁੰਜ਼ੇਰੁਨ
ਵ ਲੇ ਕੁਲ-ਏ-ਕੌਮਿਨ ਹਾਦਿਨ-ਵਾਲਾ’੧
ਸੁਖ਼ਨ ਵਿਚ ਕੁਰਆਨ ਫ਼ਰਮਾਨ ਲੱਗਾ
ਪੂਰਾ ਕਰ ਸਰਬੰਧ ਇਲਮ ਮਾਰਫ਼ਤ ਦਾ
ਵਾਅਦਾ ਆਪਣਾ ਤੋੜ ਨਿਭਾਣ ਲੱਗਾ
ਫ਼ੈਜ਼ ਆਮ ਕੀਤਾ ਅੱਰਸਾਤ ਉੱਤੇ
ਹਸ਼ਰ ਤੱਕ ਦੀ ਦੁਨੀਆ ਚਮਕਾਣ ਲੱਗਾ
ਆਮ ਵੰਡ ਦਿੱਤੀ ਨੇਅਮਤ ਮਾਰਫ਼ਤ ਦੀ
ਜਿਹੜੀ ਸਿਫ਼ਤ ਸੀ "ਕਨਜ਼ਨ ਮਖ਼ਫ਼ੇਆਤੁਨ"
ਉਹਦਾ ਵਿਚਲਾ ਭੇਤ ਖੁਲਵਾਣ ਲੱਗਾ
