ਮੇਰੇ ਬੋਲਾਂ ਦੇ ਚੰਨ ਸੂਰਜ ਚਮਕਣ ਜੰਗਲ ਬਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ।
ਰਾਤ ਦੇ ਰਾਹੀ ਰਸਤਾ ਟੋਲ੍ਹਣ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਲਿਸ਼ਕਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ।
ਜਿਹੜੇ ਧਾੜਵੀਆਂ ਨੂੰ ਪਿੰਡੋਂ, ਬਾਹਰ ਕੱਢਣ ਨਿਕਲੇ ਸਨ,
ਮੇਰਾ ਅਣਖੀ ਪੁੱਤਰ ਵੀ ਸੀ, ਉਹਨਾਂ ਸ਼ਹਿ-ਅਸਵਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ।
ਮੈਂ ਸੱਜਣਾਂ ਦੀ ਦੂਰੀ ਕਾਰਣ, ਅੱਤ ਕੁਰਮਾਇਆ ਰਹਿਨਾਂ ਹਾਂ,
ਕੂੰਜ ਵਿਛੜਕੇ ਡਾਰੋਂ ਹੋਵੇ, ਕੀਵੇਂ ਮੌਜ ਬਹਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ।
ਬੰਦੇ ਅਪਣੇ ਨਾਲ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਬਰਾਂ ਵਿੱਚ ਲੈ ਜਾਂਦੇ ਨੇ,
ਦਿਲ ਦੇ ਭੇਦ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੇ ਤਹਿਰੀਰਾਂ-ਗੁਫ਼ਤਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ।
ਹਮਦਰਦੀ ਦੇ ਬੋਲਾਂ ਦਾ ਮੁੱਲ ਮੇਰੇ ਬਾਝੋਂ ਦੱਸੇ ਕੌਣ,
ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਮੈਂ ਲੱਭਦਾ ਫਿਰਨਾਂ, ਗ਼ਮਖੁਆਰੀ ਗ਼ਮਖੁਆਰਾਂ ਵਿੱਚ ।
ਅਣਖਾਂ ਵਾਲਾ ਪੁੱਤਰ ਘਰ ਵਿੱਚ ਲੰਮੀ ਤਾਣ ਕੇ ਸੁੱਤਾ ਏ,
ਪਿਉ ਦੀ ਪੱਗ ਤੇ ਮਾਂ ਦੀ ਚੁੰਨੀ, ਰੁਲ ਗਈ ਏ ਬਾਜ਼ਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ।
ਜੋ ਇਨਸਾਨ 'ਕਬੀਲੇ' ਉੱਤੇ ਸਿਰ ਵਾਰਣ ਤੋਂ ਡਰਦਾ ਏ,
'ਆਰਿਫ਼' ਉਹਨੂੰ ਕਦੇ ਨਾ ਮਿੱਥੀਏ ਭੁੱਲ ਕੇ ਵੀ ਸਰਦਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ।
