ਮੈਂ ਖ਼ੁਦਾ ਹਾਂ ਆਪਣੇ ਗੀਤਾਂ ਦਾ,
ਮੈਨੂੰ ਚੜ੍ਹਾਵਾ ਚੜ੍ਹਦਾ ਦਰਦਾਂ ਦਾ।
ਮੈਂ ਚੇਲਾ ਹਾਂ ਆਪਣੀ ਮਹਿਬੂਬ ਦਾ,
ਮਿਲਦਾ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਮੈਨੂੰ ਸਤਰਾਂ ਦਾ।
ਮੇਰੇ ਆਪਣੇ ਗੀਤਾਂ ਦਾ ਹੱਕਦਾਰ,
ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਬਲਕਿ ਉਹ ਆ।
ਚੋਰ ਹਾਂ ਮੈਂ ਪਰ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਦਾ,
ਦਰਦ ਲਏ ਹੱਥੀਂ ਮੈਂ ਖੋਹ ਆ।
ਕਲਮ ਚੁੱਕੀ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਤੋਂ,
ਜਿਸਦੀ ਸੀ ਉਹ ਆਸ਼ਕ ਟੁਰ ਗਿਆ ਆ।
ਕਲਮ 'ਚੋਂ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਆਉਂਦੀ ਸੀ ਹੰਝੂਆਂ ਦੀ,
ਉਹ ਵੀ ਦਰਦ ਕਿਸੇ 'ਚ ਮੁੜ ਗਿਆ ਆ।
ਮੈਨੂੰ ਐਨਾ ਤੂੰ ਤੋੜ ਗਈ ਐਂ,
ਮੈਂ ਅਜੇ ਤੱਕ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜੁੜਿਆ ਹਾਂ।
ਅੱਜ ਵੀ ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕੇ ਦੇ ਰਾਹ ਟੁਰਾਂ,
ਮੈਂ ਅਜੇ ਤੱਕ ਵੀ ਨਹੀਂ ਮੁੜਿਆ ਹਾਂ।
ਲੋਕੀਂ ਕਹਿੰਦੇ ਸ਼ੈਰੀ ਕੋਈ ਹੋਰ ਲੱਭ ਲੈ,
ਪਰ ਸਿਰ ਕਰਜ਼ਾ ਏ ਤੇਰੇ ਦਰਦਾਂ ਦਾ।
ਕਰਜ਼ ਲਿਆ ਤੈਥੋਂ ਪਰ ਫ਼ਾਇਦਾ ਮੇਰਾ ਸੀ,
ਨਫ਼ਾ ਮਿਲਦਾ ਮੈਨੂੰ ਸਤਰਾਂ ਦਾ।
ਮੈਂ ਆਸ਼ਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤੇਰੇ ਚਿਹਰੇ ਦਾ,
ਪਰ ਲਿਖਾਰੀ ਸੀ ਤੇਰੇ ਪੈਰਾਂ ਦਾ।
ਤੂੰ ਸਮੁੰਦਰ ਐਂ ਰੱਬੀ ਇਸ਼ਕੇ ਦੀ,
ਮੈਂ ਲਿਖਾਰੀ ਟੁੱਟਿਆ ਨਿਕਲੀਆਂ ਨਹਿਰਾਂ ਦਾ।
ਮੇਰੇ ਗੀਤਾਂ ਦਾ ਸੱਚ ਲੁਕਾਇਆ ਮੈਂ,
ਵਾਹ-ਵਾਹ ਇਕੱਠੀ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ ਲੋਕਾਂ ਦੀ।
ਸ਼ੈਰੀ ਬੇ-ਕਦਰਾ ਧੋਖੇਬਾਜ਼ ਗ਼ੱਦਾਰ ਨਿਕਲਿਆ,
ਹੱਕਦਾਰ ਆਂ ਸਿਰਫ਼ ਨਫ਼ਰਤ ਲੋਕਾਂ ਦੀ।
