ਮੇਰੀ ਆਵਾਜ਼ ਨੂੰ ਕਹਿ ਕੇ ਬਗਾਵਤ, ਉਹ ਦਬਾਉਂਦੇ ਨੇ ।
ਜਰੂਰੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ, ਓਹੀ ਕਹਾਂ, ਹਾਕਮ ਜੋ ਚਾਹੁੰਦੇ ਨੇ ।
ਬੜੇ ਡਰਪੋਕ ਸੀ ਉਹ, ਜੁਗਨੂਆਂ ਦੀ ਲੋਅ ਤੋਂ ਡਰਦੇ ਸਨ
ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਹੌਸਲੇ ਵੇਖੋ, ਮਸ਼ਾਲਾਂ ਖ਼ੁਦ ਜਲਾਉਂਦੇ ਨੇ ।
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਖ਼ੌਫ ਸਾਰਾ, ਆਪਣੇ ਦਿਲ 'ਚੋਂ ਭੁਲਾ ਦਿੱਤਾ
ਉਹੀ ਮਰਜੀਵੜੇ ਹੁਣ, ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਗੀਤ ਗਾਉਂਦੇ ਨੇ ।
ਗੁਲਾਮੀ ਹੀ ਸਮਾਈ ਸੀ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਸਤਕਾਂ ਅੰਦਰ
ਮੈਂ ਸੁਣਿਐਂ ਉਹ ਜੁਝਾਰੂ ਨਾਬਰੀ ਦੀ ਬਾਤ ਪਾਂਉਂਦੇ ਨੇ ।
ਚਲੋ ਚੰਗਾ ਸੁਮੈਰਾ, ਦਿਲ ਨੂੰ ਏਨੀ ਹੀ ਤਸੱਲੀ ਹੈ
ਕਿ ਉਹ ਵੀ ਹੱਸਦੇ ਨੇ, ਨੱਚਦੇ ਨੇ, ਮੁਸਕੁਰਾਂਉਂਦੇ ਨੇ ।
