ਮੇਰੀ ਅਰਥੀ ਉੱਠੀ ਚਲੋ ਇਸ਼ਕ ਵਾਲਿਓ, ਕੰਧਾ ਦੇ ਦੇਊ ਮੈਨੂੰ ਕਬਰਾਂ ਤੱਕ।
ਉਹਦੀ ਡੋਲੀ ਵੀ ਉੱਠੇਗੀ ਨਾਲ ਮੇਰੇ, ਕੰਧਾ ਦੇ ਦੇਊ ਉਸਨੂੰ ਗੈਰਾਂ ਤੱਕ।
ਨੀ ਤੂੰ ਗ਼ੈਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਖਿੜੇ ਕੁੜੇ, ਤੇਰੇ ਆਪਣੇ ਪੱਤੇ ਮੁਰਝਾ ਗਏ।
ਰਾਤਾਂ ਲਾਰਿਆਂ ਵਾਲੀਆਂ ਮੁੱਕ ਚੱਲੀਆਂ, ਦਿਨ ਹਿਜਰਾਂ ਵਾਲੇ ਆ ਗਏ।
ਕਿੰਨੀ ਖੁਸ਼ਨਸੀਬ ਹੈ ਤੂੰ, ਜਿਹਨੂੰ ਮੇਰੇ ਜਿਹਾ ਪਾਗਲ ਆਸ਼ਕ ਮਿਲਿਆ।
ਕਿੰਨਾ ਬਦਕਿਸਮਤ ਆ ਮੈਂ, ਜਿਹਨੂੰ ਬੇਕਦਰਾ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਲਈ ਮਿਲਿਆ।
ਵੇ ਤਕਦੀਰ ਨੂੰ ਕੀ ਦੋਸ਼ ਦੇਵੇਂ, ਜੇ ਸ਼ੈਰੀ ਖੋਟੀਆਂ ਨਿਕਲੀਆਂ ਨੇ ਯਾਰੀਆਂ।
ਉਹ ਬੁੱਲ੍ਹੇ ਸ਼ਾਹ ਇਸ਼ਕ ਹੁੰਦਾ, ਜੇ ਜਾਨ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪਿਆਰੀਆਂ ਹੋਣ ਯਾਰੀਆਂ।
ਇਤਬਾਰ ਮੇਰਾ ਤੋੜ ਬੈਠੀ ਏ, ਤੇ ਇਜ਼ਹਾਰ ਵੀ ਮੋੜ ਬੈਠੀ ਏ।
ਜੇ ਦਿਲ ਕੀਤਾ ਕਦੇ ਮਿਲਣੇ ਨੂੰ, ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਕਬਰਾਂ 'ਚ ਬੈਠੀ ਏ।
ਮੇਰੀ ਮੌਤ ਤੇ ਖ਼ੁਦਾ ਹੱਸੇ, ਨਾ ਹੀ ਯਾਰ ਨੂੰ ਫ਼ਰਕ ਪੈ ਚੱਲਿਆ।
ਮੇਰੀ ਕਬਰ ਮੈਨੂੰ ਮਾਂ ਲੱਗੇ, ਪਰ ਲੱਕੜਾਂ ਨੂੰ ਫ਼ਰਕ ਪੈ ਚੱਲਿਆ।
