ਮੂੰਹ-ਜ਼ੋਰ ਮੀਂਹ ਦਾ ਪਾਣੀ ਸ਼ਕਤੀ ਜਤਾਉਣ ਤੁਰਿਆ।
ਸਿਰਮੌਰ ਪਰਬਤਾਂ ਦੀ ਗਰਦਨ ਝੁਕਾਉਣ ਤੁਰਿਆ।
ਜੋਗੀ ਦੀ ਪੈੜ ਤੇ ਦਿਲ, ਜੋਤਾਂ ਜਗਾਉਣ ਤੁਰਿਆ।
ਰੁੱਸੇ ਹੋਏ ਪਲਾਂ ਨੂੰ ਦਿਲਬਰ ਮਨਾਉਣ ਤੁਰਿਆ।
ਪੰਛੀ ਦੇ ਆਲ੍ਹਣੇ ਨੂੰ ਬਿਜਲੀ ਨੇ ਫੂਕ ਸੁੱਟਿਆ,
ਖੰਭੀਂ ਸੁਲਗਦੀ ਅੱਗ ਨੂੰ ਬੱਦਲ ਬੁਝਾਉਣ ਤੁਰਿਆ।
ਵੰਡੀ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਘਰ-ਘਰ ਨਵ-ਇਨਕਲਾਬ ਦੀ ਲੋਅ,
ਕਿਉਂ ਨ੍ਹੇਰਿਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਉਹ ਢਾਰਾ ਬਣਾਉਣ ਤੁਰਿਆ?
ਵਗਦੀ ਨਦੀ ਦੇ ਜਲ ਵਿੱਚ ਖੁਰਦੇ ਪਏ ਨੇ ਰਿਸ਼ਤੇ,
ਅੱਜ ਵਕਤ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦਾ ਗੌਰਵ ਬਚਾਉਣ ਤੁਰਿਆ।
ਆਪਣੀ ਪਛਾਣ ਤਿਆਗੀ ਕੱਲ੍ਹ ਜਿਸ ਦੇ ਪੁਰਖਿਆਂ ਨੇ,
ਅੱਜ ਉਹ ਪਛਾਣ ਆਪਣੀ ਲੱਭਣ ਲਭਾਉਣ ਤੁਰਿਆ।
ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਜੋਆਖਦੇਹਨ, ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਦੇ ਰਹਿਬਰ,
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਰੂਪ ਅਸਲੀ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਵਿਖਾਉਣ ਤੁਰਿਆ।
ਤੁਰਿਆ ਜਾਂ ਅਰਸ਼ ਮੰਗਣ ਹਰ ਇੱਕ ਲਈ ਨਿਆਂ ਤਦ,
ਸਾਰਾ ਜਹਾਨ ਉਸ ਨੂੰ ਫਾਹੇ ਲਗਾਉਣ ਤੁਰਿਆ।
