ਹਾਂ,
ਮੈਂ ਸਾਰੀ ਜਿੰਦਗੀ,
ਭਟਕਦਾ ਰਹਾਂਗਾ,
ਲੈ ਕੇ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਅਰਮਾਨਾਂ ਨੂੰ,
ਲਟਕਦਾ ਰਹਾਂਗਾ।
ਤੈਨੂੰ ਪਾਉਣ ਦੀ ਤਾਂਘ ਨਹੀ ਬੁਝੇਗੀ ਕਦੇ,
ਕਮਲੀਏ ਹਰ ਵੇਲੇ ਤੇਰਾ ਭੁਲੇਖਾ ਖਾਂਦਾ ਰਹਾਂਗਾ।
ਲੋਕ ਕਹਿੰਦੇ ਪੈ ਗਿਆ, ਵਿਛੋੜਾ ਨਾਰ ਦਾ,
ਇਹੋ ਦਿੱਤਾ ਤਾਨਾ, ਭੋਗਣਾ ਪੈਦਾ ਪਿਆਰ ਦਾ।
ਕੋਈ ਕਹਿੰਦਾ ਇਹ ਤਾਂ ਝੱਲਾ ਹੋ ਗਿਆ,
ਸੱਚ ਜਾਣੀ 'ਸੰਦੀਪ' ਹਲੇ ਵੀ ਨਹੀਓਂ,
ਆਪਣੀ ਦੁਨੀਆਂ 'ਚੋਂ' ਕੱਲ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ।
ਤੂੰ ਭੁਲੇਖੇ ਵਿੱਚ ਨਾ ਰਹੀ ਮਹਿਰਮਾ,
ਪਰ ਰੱਬ ਮੇਰਾ, ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੀ ਹੈ,
ਤੈਨੂੰ ਇਹੋ ਕਹਿ ਦਮਾ।
ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ,
ਇਹ ਵਕਤ ਦੀ ਸਾਰੀ ਚਾਲ ਹੀ ਹੈ,
ਤਰਸ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਤੈਨੂੰ ਪਾਉਣ ਦੇ ਲਈ,
ਕਦੇ ਤਾਂ ਵਕਤ ਦੇ ਦਿੰਦਾ ਮੈਨੂੰ,
ਮੇਰਾ ਪਿਆਰ ਅਜ਼ਮਾਉਣ ਦੇ ਲਈ।
ਸੋਚਿਆ ਸੀ...
ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਜਾ ਕੇ ਉੱਥੇ, ਜਿੰਦਗੀ ਗੁਜ਼ਾਰਾਂ,
ਜਿੱਥੇ ਲਾਉਂਦੇ ਨੇ ਪਰਿੰਦੇ, ਅਜ਼ਾਦ ਉਡਾਰਾਂ,
ਕਲਮ ਬਣ ਗਈ ਹੈ, ਤੈਨੂੰ ਦੱਸਣ ਦਾ ਸਹਾਰਾ,
ਗੁਆਚਿਆ ਹੋਇਆਂ, ਆਪਣੇ ਖਿਆਲਾਂ ਵਿੱਚ,
ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ ਬਹਾਰਾ।
ਫਿਰ ਤੋਂ ਆਵਾਂਗਾ ਜਰੂਰ, ਹਾਰ ਨਾ ਸਮਝੀ ਮੇਰੀ,
ਮੈਂ ਚਾਹੇ ਹੁਣ ਰੁੱਕ ਜਾਂਵਾ,
ਰੋਟੀ ਮਿਲਦੀ ਪਈ ਅਰਾਮ ਨਾਲ, ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਲੋੜ ਪਈ,
ਐਨਾ ਲਿਖ-ਲਿਖ ਦਿਖਾਵਾ।
ਇੱਕ ਤੇਰੇ ਪਿਆਰ ਨੇ ਮੱਤ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ,
ਤਾਇਓ ਸੱਧਰਾਂ ਦੇ, ਬਜ਼ਾਰ ਸਜ਼ਾਵਾਂ,
ਤੂੰ ਕੱਲ੍ਹਾ ਨਹੀਂਓ ਰੋਗੀ ਇੱਥੇ, ਮਦਹੋਸ਼ ਹਜਾਰਾਂ,
ਛੱਡ ਤੂੰ ਪੀੜ੍ਹ ਦੀ ਗੱਲ ਵੇਂ, ਖੁਦਾ ਦੁੱਖ ਵਡਾਉਂਦਾ ਸਾਰਾ,
ਆਏ ਜਦ ਮੋਜ 'ਚ' ਸੰਤ ਜੀ, ਜਵਾਬ ਜਿਹਾ ਦੇ ਗਏ,
ਅੱਜ ਤੱਕ ਉਹ ਕੀਤਾ, ਜੋ ਕਿਸੇ ਨੇ ਕੀਤਾ ਨਾ,
ਏ ਰਹਿਸਮਾਈ ਚੀਜਾਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਮੈਂ ਫਿਲਮ ਬਣਾ ਕੇ ਉੱਡਾ ਦਿਆ।
ਇਹ ਤਾਂ ਤਾਕਤ ਹੈਂ ਉਸ ਰੱਬ ਦੀ, ਜੋ ਅੰਧਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ,
ਸੱਚ ਸੁਣਾਂ ਦੇਵਾਂ ਜਹਾਨ ਨੂੰ, ਮੈਂ ਕਿਉਂ ਝੂਠ ਮਾਰਾਂ।
ਆਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਉਤਾਰ ਚੜ੍ਹਾਵ,
ਮੈਂ ਕਿਉਂ ਦਿਲ ਤੇ ਲਾਵਾਂ, ਲੰਘ ਜਾਉ ਇਹ ਪੀੜ੍ਹ ਵੀ,
ਜੋ ਦਿੱਤਾ ਰੱਬ ਦਾ, ਉਸ ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਕਰ ਮਨਾਵਾਂ,
ਲੈ ਕੇ ਨਾਮ ਸ਼ਿਵ ਸ਼ੰਕਰ ਭੋਲੇ ਦਾ, ਜਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਅਸਲੀ ਰਾਹੇਂ ਪਾਵਾਂ।
