(ਪਹਿਲੀ ਕਵਿਤਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ)
ਮਿੱਟੀ ਦਾ ਬੁੱਤ ਬਣਾ ਕੇ ਵਿੱਚ ਜਾਨ ਪਾ ਕੇ ਤੂੰ ਇਨਸਾਨ ਬਣਾ 'ਤਾ,
ਰੱਬਾ ਦੱਸ ਕਾਹਤੋਂ ਕਰਜ਼ੇ ਥੱਲੇ ਜੱਟ ਦੇ ਕੇ ਕਿਸਾਨ ਮਰਵਾ 'ਤਾ।
ਲੋਕੀ ਕਹਿੰਦੇ ਸ਼ੈਰੀ ਨੂੰ ਲਿਖਣਾ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ ਪਰ ਮੈਂ ਸੱਚ ਸੁਣਾ 'ਤਾ,
ਸੱਚ ਬੋਲਦੀ ਆ ਕਲਮ ਮੇਰੀ ਤਾਹੀਂ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਸ਼ੈਰੀ ਧਮਕਾ 'ਤਾ।
ਤੂੰ ਹੀ ਮੇਰਾ ਯਾਰ ਪਿਆਰ ਦਿਲਦਾਰ ਜਾਨ ਤੂੰ ਹੀ ਆ ਮੇਰਾ ਕਾਜ਼ੀ,
ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ ਰੱਬਾ ਤੂੰ ਕਿਹੜਿਆਂ ਰੰਗਾਂ 'ਚ ਆ ਰਾਜ਼ੀ।
ਇੱਥੇ ਥਾਂ-ਥਾਂ ਅਮੀਰ ਨੱਚਦਾ ਪਰ ਗਰੀਬ ਹੀ ਕਿਉਂ ਮਰਦਾ,
ਤੂੰ ਚਾਹੇ ਤਾਂ ਗਰੀਬ ਤੋਂ ਗਰੀਬ ਦਾ ਬੇੜਾ ਵੀ ਤਰਦਾ।
ਪਹਿਲਾਂ ਕਦੇ ਕੋਈ ਸ਼ੇਅਰ ਨਹੀਂ ਲਿਖਿਆ ਪਰ ਹੁਣ ਕਲਮ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਸਰਦਾ,
ਰੱਬਾ ਮੁਆਫ਼ ਕਰੀਂ ਤੈਥੋਂ ਵੱਧ ਸ਼ੈਰੀ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਤੋਂ ਆ ਡਰਦਾ।
ਬੇੜੀ ਲਾ ਦਈਂ ਪਾਰ ਇਸ ਗਰੀਬ ਸ਼ਾਇਰ ਦੀ ਰੱਬਾ ਤੂੰ ਹੀ ਆ ਮੇਰਾ ਮਾਂਝੀ,
ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ ਰੱਬਾ ਤੂੰ ਕਿਹੜਿਆਂ ਰੰਗਾਂ 'ਚ ਆ ਰਾਜ਼ੀ।
ਰੱਬਾ ਡਰ ਲੱਗਦਾ ਯਾਰ ਤੋਂ ਤੂੰ ਹੀ ਦੱਸ ਕਿਵੇਂ ਸੁਣਾਵਾਂ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਕਹਾਣੀ,
ਜਦ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰੀ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਲੱਗਿਆ ਜਿਵੇਂ ਪਿਛਲੇ ਜਨਮ ਦੀ ਜਾਣੀ ਪਹਿਚਾਣੀ।
ਮੈਂ ਤਾਂ ਇੱਕ ਗਰੀਬ ਸ਼ਾਇਰ ਆਂ ਉਹ ਆ ਮੇਰੇ ਅਮੀਰ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੀ ਰਾਣੀ,
ਉਡਾਉਂਦੀ ਆ ਉਹ ਮਜ਼ਾਕ ਮੇਰਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਣ ਨਾ ਦਿੱਤੀ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਕਹਾਣੀ।
ਸਾਹ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ ਉਹਦਾ ਨਾਮ ਲਏ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਰੱਬਾ ਤੂੰ ਹੀ ਕਰ ਉਹਨੂੰ ਰਾਜ਼ੀ,
ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ ਰੱਬਾ ਤੂੰ ਕਿਹੜਿਆਂ ਰੰਗਾਂ 'ਚ ਆ ਰਾਜ਼ੀ।
ਰੱਬਾ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਤੇਰੀ ਜਿਹੜੀ ਕਲਮ ਨਾਲ ਲਿਖਦਾ ਮੈਂ ਉਹ ਵੀ ਭੀਖ ਦਿੱਤੀ ਹੋਈ ਤੇਰੀ,
ਸਾਰੇ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਰੱਬਾ ਫੇਰ ਵੀ "ਮੈਂ" ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਬੰਦਾ ਕਿਉਂ ਕਰੇ ਮੇਰੀ ਮੇਰੀ।
ਰੱਬਾ ਫ਼ਲ ਪਾਉਣਾ ਕੰਮ ਏ ਤੇਰਾ ਪਰ ਦੁਨੀਆਂ ਗੁੱਡਦੀ ਰਹੇ ਆਪਣੀ ਕਿਆਰੀ,
ਰੱਬਾ ਦੇ ਦੇ ਗੁਣ ਕੁਝ ਐਸਾ ਕਿ ਮੈਂ ਲਿਖਦਾ ਰਹਾਂ ਮਹਿਬੂਬ ਲਈ ਸ਼ਾਇਰੀ।
ਕਰਾਂ ਨਾ ਕਦੇ ਮਾਣ ਮੈਂ ਮੇਰੀ ਇਹ ਕਵਿਤਾ ਤੂੰ ਹੈ ਸਾਜ਼ੀ,
ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ ਰੱਬਾ ਤੂੰ ਕਿਹੜਿਆਂ ਰੰਗਾਂ 'ਚ ਆ ਰਾਜ਼ੀ।
