ਰਲ਼ ਕੇ ਦੋਵੇਂ ਅਗਲੇ ਪਿੱਛਲੇ ਧੋਣੇ ਧੋ ਕੇ ਆਈਏ
ਆ ਨੀ ਜਿੰਦੇ ਅੱਜ ਸੱਜਣਾ ਦੇ ਪਿੰਡ ’ਚੋ ਹੋ ਕੇ ਆਈਏ
ਅੱਲ੍ਹਾ ਜਾਣੇ ਭੋਏਂ ਉੱਤੇ ਪੈਰ ਕਿਉਂ ਨਈਂ ਟਿਕਦੇ
ਜਦ ਕਦੀ ਵੀ ਉਹਦੇ ਨੇੜੇ ਝੱਟ ਖਲ੍ਹੋ ਕੇ ਆਈਏ
ਦੁਨੀਆਂ ਜੰਨਤ ਬਣ ਸਕਦੀ ਏ ਧਰਤੀ ਰੱਬ ਦਾ ਵਿਹੜਾ
ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਵੱਲ ਵੈਰ ਦੇ ਜੇਕਰ ਬੂਹੇ ਢੋਹ ਕੇ ਆਈਏ
ਯਾਰ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਆਵਣ ਵਾਲ਼ਾ ਦਿਸ ਪੈਂਦਾ ਏ ਦੂਰੋਂ
ਆਪਣੇ ਵੱਲੋਂ ਗੱਲ ਨੂੰ ਭਾਵੇਂ ਲੱਖ ਲੁਕੋ ਕੇ ਆਈਏ
ਚੰਨ ਏ ਚੁੰਨਾ, ਤਾਰੇ ਬੱਝਲ, ਸੂਰਜ ਗੂੰਗਾ ਬੋਲ਼ਾ
ਕਿਹਦੇ ਅੱਗੇ ਇਸ ਧਰਤੀ ਦੇ ਰੋਣੇ ਰੋ ਕੇ ਆਈਏ
ਤੂੰ ਤੇ ਸਾਨੂੰ ਅੰਨ੍ਹੇ ਖੂਹ ਤੇ ਜੋ ਛੱਡਿਆ ਏ ਲੇਖਾ
ਤੂੰ ਦੱਸ ਨਾ ਤੈਨੂੰ ਕਿਹੜੇ ਖੂਹ ਤੇ ਜੋ ਕੇ ਆਈਏ
ਜਗ ਨੂੰ ਜਿਹੜਾ ਇੱਕੋ ਜਿੰਨੀਆਂ ਧੁੱਪਾਂ ਛਾਵਾਂ ਵੰਡੇ
ਜੀਅ ਕਰਦਾ ਏ ‘ਸੰਧੂਆ’ ਇੰਜ ਦਾ ਅੰਬਰ ਗ੍ਹੋ ਕੇ ਆਈਏ
