ਰੰਗ ਵੀ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਬੜੇ ਨੇ, ਖ਼ੁਸ਼ਬੂਆਂ ਵੀ ਬੜੀਆਂ ।
ਖ਼ਵਰੇ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਕਿੱਥੋਂ, ਆਨ ਬਹਾਰਾਂ ਤੜੀਆਂ ।
ਮੈਂ ਉਹ ਘਰ ਵਾਂ, ਜੀਹਦੀਆਂ ਛੱਤਾਂ, ਡਿੱਗਣ ਦੀ ਰਾਹ ਲੱਭਣ,
ਸਿਉਂਕ ਨੇ ਮਿੱਟੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆ ਨੇ, ਮੇਰੀਆਂ ਸੱਭੇ ਕੜੀਆਂ ।
ਸੌ ਚਿੜੀਆਂ ਨੇ ਪਾ ਰੱਖੇ ਨੇ, ਆਲ੍ਹਣੇ ਇੱਕੋ ਰੁੱਖ 'ਤੇ,
ਪਰ ਇਹ ਚਿੜੀਆਂ ਆਪਸ ਦੇ ਵਿਚ, ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਜੇ ਲੜੀਆਂ ।
ਦੁਸ਼ਮਨ ਦਾ ਮੈਂ ਵਾਰ ਕਦੇ ਵੀ, ਸਿਰ ਤਕ ਆਉਣ ਨਾ ਦਿੰਦਾ,
ਮੇਰੇ ਸੱਜਣਾਂ ਪਿੱਛੋਂ ਆ ਕੇ, ਮੇਰੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ਫੜੀਆਂ ।
ਰਾਤੀਂ ਬੜਾ ਹਨ੍ਹੇਰ ਪਿਆ, ਜਿਸ ਵੇਲੇ ਚੋਰਾਂ ਵਾਂਗੂੰ,
ਦਿਲ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਭੁੱਲੀਆਂ ਚੁੱਕੀਆਂ, ਕੁੱਝ ਯਾਦਾਂ ਆ ਵੜੀਆਂ ।
ਸਦੀਆਂ ਦੇ ਇਹ ਪਏ ਪਵਾੜੇ, ਸਦੀਆਂ ਦੇ ਇਹ ਰੋਣੇ,
ਤੂੰ ਏਥੇ ਕੀ ਕਰ ਸਕਨਾਂ ਏਂ, ਤੂੰ ਰਹਿਣੈਂ ਦੋ ਘੜੀਆਂ ।